Έξι ολόκληρα χρόνια με το "Out To Die" οι Νορβηγοί Aura Noir, επιστρέφουν με εμφανείς αλλαγές. Το έκτο, σχεδόν ομώνυμο άλμπουμ τους "Aura Noire" έρχεται να διδάξει πως τα δύο κύματα του black ήχου μπορoύν να ενωθούν και να δημιουργήσουν τρικυμία.
Το καμπανάκι για την έναρξη του δίσκου στην προκειμένη περίπτωση είναι το "Dark Lung Of The Storm" το οποίο μας ξυπνάει με τις ωμές του και άγριες διαθέσεις με πολλά κλασικά black metal στοιχεία της χώρας τους τα οποία ανθίζουν στη συνέχεια, σαν λουλούδια γύρω από τους τάφους με το "Grave Dweller", σε αντίθεση βέβαια με το πιο heavy/black n roll "Hell's Lost Chambers" που ακολουθεί.
Το "The Obsucration" μαζί με το "Cold Bone Grasp" διακατέχονυαι από μια κλασική speed metal αύρα, ενώ λίγο πιο πάνω, στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και το "Demoniac Flow" με εμφανείς επιρροές από Motorhead στο τέλος του.
Σε πιο απόκοσμα μονοπάτια βαδίζει το "Shades Ablaze" που με τον ερεβώδη και επιθετικό του χαρακτήρα θα μπορούσε να αποτελεί μια σύγχρονη εκδοχή του "Black Thrash Attack". Κάπως έτσι σε ένα επίσης παλιομοδίτικο όργιο μεταξύ heavy/thrash και μελωδικών black στοιχείων έρχεται λίγο πριν το τέλος το "Mordant Wind" με τον Blasphemer στην εξάχορδη θεά να θυμάται τις πρώτες μέρες της Νορβηγικής σκηνής.
Τέλος το outro του δίσκου σε πιο αργές, ατοσφαιρικές κατευθύνσεις, κάνει τον απολογισμό της υποχθόνιας φύσης του ομώνυμου άλμπουμ του Σκανδιναβικού τρίο.
Το "Aura Noire" είναι από τους δίσκους που μπορεί να μη φέρνει κάτι νέο στον extreme ήχο των Νορβηγών, αλλά θυμίζει, με περισσότερη πείρα και ωριμότητα, τις απαρχές του ακραίου ήχου με πολλά 80s και 90s στοιχεία. Κλείνοντας, έχω να πω, πως τo πιο θετικό του συγκεκριμένου δίσκου είναι ότι έχει μείνει το κλασικό line up των Aura Noir, με τον Aggressor να είναι ακόμα πιο ενεργός σε σχέση με την προηγούμενη φορά, ο Apollyon να αγγαλιάζει το underground πίσω από τα τύμπανα (μετά από χρόνια) και φυσικά ο ήχος τους κάνει, ιδιαίτερα τους πιο μεγάλους, να νοσταλγούν το παρελθόν.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το καμπανάκι για την έναρξη του δίσκου στην προκειμένη περίπτωση είναι το "Dark Lung Of The Storm" το οποίο μας ξυπνάει με τις ωμές του και άγριες διαθέσεις με πολλά κλασικά black metal στοιχεία της χώρας τους τα οποία ανθίζουν στη συνέχεια, σαν λουλούδια γύρω από τους τάφους με το "Grave Dweller", σε αντίθεση βέβαια με το πιο heavy/black n roll "Hell's Lost Chambers" που ακολουθεί.
Το "The Obsucration" μαζί με το "Cold Bone Grasp" διακατέχονυαι από μια κλασική speed metal αύρα, ενώ λίγο πιο πάνω, στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και το "Demoniac Flow" με εμφανείς επιρροές από Motorhead στο τέλος του.
Σε πιο απόκοσμα μονοπάτια βαδίζει το "Shades Ablaze" που με τον ερεβώδη και επιθετικό του χαρακτήρα θα μπορούσε να αποτελεί μια σύγχρονη εκδοχή του "Black Thrash Attack". Κάπως έτσι σε ένα επίσης παλιομοδίτικο όργιο μεταξύ heavy/thrash και μελωδικών black στοιχείων έρχεται λίγο πριν το τέλος το "Mordant Wind" με τον Blasphemer στην εξάχορδη θεά να θυμάται τις πρώτες μέρες της Νορβηγικής σκηνής.
Τέλος το outro του δίσκου σε πιο αργές, ατοσφαιρικές κατευθύνσεις, κάνει τον απολογισμό της υποχθόνιας φύσης του ομώνυμου άλμπουμ του Σκανδιναβικού τρίο.
Το "Aura Noire" είναι από τους δίσκους που μπορεί να μη φέρνει κάτι νέο στον extreme ήχο των Νορβηγών, αλλά θυμίζει, με περισσότερη πείρα και ωριμότητα, τις απαρχές του ακραίου ήχου με πολλά 80s και 90s στοιχεία. Κλείνοντας, έχω να πω, πως τo πιο θετικό του συγκεκριμένου δίσκου είναι ότι έχει μείνει το κλασικό line up των Aura Noir, με τον Aggressor να είναι ακόμα πιο ενεργός σε σχέση με την προηγούμενη φορά, ο Apollyon να αγγαλιάζει το underground πίσω από τα τύμπανα (μετά από χρόνια) και φυσικά ο ήχος τους κάνει, ιδιαίτερα τους πιο μεγάλους, να νοσταλγούν το παρελθόν.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου