Τρία χρόνια πριν, οι δικοί μας On Thorns I Lay, έπειτα από μια σχετικά ταραχώδη ιστορία και διάφορα σκαμπανεβάσματα, επιστρέφουν στην ενεργό δράση. Το "Eternal Silence", έφερε τους Έλληνες doom/death metallers στο προσκήνιο, ενώ ο διάδοχος του, "Aegean Sorrow", είναι πλέον διαθέσιμος να ξαναγράψει ιστορία με τον παλιομοδίτικο ήχο του και το συννεφιασμένο του concept.
Μετά τον επικήδειο πρόλογο, το ομώνυμο "Aegean Sorrow", μας ρίχνει στον μαύρο βυθό της θλίψης, με το ογκώδες και σκοτεινό ύφος του. Το πρώτο κομμμάτι που έγινε γνωστό από τη μπάντα, θυμίζοντας λίγο My Dying Bride, προσωπικά με έκανε να ανατριχιάσω με το μένος και τον πόνο της φωνής, ενώ παρατηρώ έντονες τις 90s στιγμές, μέσα από αυτό το μελωδικό doom ξέσπασμα, όπως συμβαίνει και στο "In Emerald Eyes", που για εμένα είναι ότι πιο βαρύ και σκοτεινό έχουν γραψει τα τελευταία χρόνια χωρίς καν να με κουράζει και η διάρκεια του που αλλάζει λίγο στυλ.
Το "The Final Truth" χωρίς βέβαια να ξεφεύγει από το γενικό προφίλ του άλμπουμ, έχει πιο ατμοσφαιρική ενέργεια που θυμίζει λίγο τους Saturnus, σε αντίθεση με το "Erevos" που αν και γυρνάει στις ρίζες των On Thorns I Lay, oι μεσογειακές μελωδίες γλυκαίνουν την βασανισμένη ατμόσφαιρα του δίσκου, κάνοντας το κιόλας ένα από τα πιο λατρεμένα κομμάτια στο άλμπουμ.
Κάτι που ήθελα να πω εξ αρχής είναι πως αν πάρουμε τα κομμάτια με τη σειρά, θα νιώσουμε πως υπάρχει μια φυσική συνέχεια μεταξύ τους, σαν δείγμα εξέλιξης. Αυτο καταλαβαίνουμε κιόλας από τα δύο μέρη του "Olethros", που το πρώτο part μεν, είναι πιο θορυβώδες και ψυχρό, ενώ το δεύτερο δε, με την ακουστική του φύση έρχεται πιο απαλό και μελωδικό, για να σπάσει την μονοτονία.
Έχοντας καταλάβει την απουσία των γυναικειων φωνητικών και όλων αυτών των gothic στιγμών της μεσαίας περιόδου, το "A Sign Of Sadness" λειτουργεί με τα σολιστικά του μέρη, τις αργές ακουστικές κιθάρες και τα ψιθυριστά φωνητικά, σαν ένα διάλειμμα από το death κομμάτι του δίσκου, που θα δώσει πάσα στο κύκνειο άσμα του, το "Skotos".
Θεωρώ πως με το όγδοο πόνημα τους, οι συμπατριώτες μας, ξαναγράφουν ιστορία στο undrground, με έναν δίσκο που οι δυνατές του στιγμές και ο συγκινητικός τρόπος γραφής των κομματιών, μπορούν να μιλήσουν στη ψυχή, κάτι που τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολο να συμβεί. Οι μακροσκελείς συνθέσεις δύσκολα θα κουράσουν από τη στιγμή που δεν είναι μονότονες, ενώ σίγουρα μιλάμε για ένα άλμπουμ που μπορεί να σταθεί υπερήφανα στο πλάι των "Orama" και "Crystal Tears".
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά τον επικήδειο πρόλογο, το ομώνυμο "Aegean Sorrow", μας ρίχνει στον μαύρο βυθό της θλίψης, με το ογκώδες και σκοτεινό ύφος του. Το πρώτο κομμμάτι που έγινε γνωστό από τη μπάντα, θυμίζοντας λίγο My Dying Bride, προσωπικά με έκανε να ανατριχιάσω με το μένος και τον πόνο της φωνής, ενώ παρατηρώ έντονες τις 90s στιγμές, μέσα από αυτό το μελωδικό doom ξέσπασμα, όπως συμβαίνει και στο "In Emerald Eyes", που για εμένα είναι ότι πιο βαρύ και σκοτεινό έχουν γραψει τα τελευταία χρόνια χωρίς καν να με κουράζει και η διάρκεια του που αλλάζει λίγο στυλ.
Το "The Final Truth" χωρίς βέβαια να ξεφεύγει από το γενικό προφίλ του άλμπουμ, έχει πιο ατμοσφαιρική ενέργεια που θυμίζει λίγο τους Saturnus, σε αντίθεση με το "Erevos" που αν και γυρνάει στις ρίζες των On Thorns I Lay, oι μεσογειακές μελωδίες γλυκαίνουν την βασανισμένη ατμόσφαιρα του δίσκου, κάνοντας το κιόλας ένα από τα πιο λατρεμένα κομμάτια στο άλμπουμ.
Κάτι που ήθελα να πω εξ αρχής είναι πως αν πάρουμε τα κομμάτια με τη σειρά, θα νιώσουμε πως υπάρχει μια φυσική συνέχεια μεταξύ τους, σαν δείγμα εξέλιξης. Αυτο καταλαβαίνουμε κιόλας από τα δύο μέρη του "Olethros", που το πρώτο part μεν, είναι πιο θορυβώδες και ψυχρό, ενώ το δεύτερο δε, με την ακουστική του φύση έρχεται πιο απαλό και μελωδικό, για να σπάσει την μονοτονία.
Έχοντας καταλάβει την απουσία των γυναικειων φωνητικών και όλων αυτών των gothic στιγμών της μεσαίας περιόδου, το "A Sign Of Sadness" λειτουργεί με τα σολιστικά του μέρη, τις αργές ακουστικές κιθάρες και τα ψιθυριστά φωνητικά, σαν ένα διάλειμμα από το death κομμάτι του δίσκου, που θα δώσει πάσα στο κύκνειο άσμα του, το "Skotos".
Θεωρώ πως με το όγδοο πόνημα τους, οι συμπατριώτες μας, ξαναγράφουν ιστορία στο undrground, με έναν δίσκο που οι δυνατές του στιγμές και ο συγκινητικός τρόπος γραφής των κομματιών, μπορούν να μιλήσουν στη ψυχή, κάτι που τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολο να συμβεί. Οι μακροσκελείς συνθέσεις δύσκολα θα κουράσουν από τη στιγμή που δεν είναι μονότονες, ενώ σίγουρα μιλάμε για ένα άλμπουμ που μπορεί να σταθεί υπερήφανα στο πλάι των "Orama" και "Crystal Tears".
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου