Με τη μουσική των "δικών" μας, Enemy Of Reality, ήρθα σε επαφή πρώτη φορά όταν έπαιζαν στο Κύτταρο, τον Δεκέμρβριο του 2015, ανοίγοντας για το live του Gus G. Πλέον έχοντας περάσει δυόμιση χρόνια, κι έχοντας κυκλοφορήσει άλλο ένα άλμπουμ, οι Έλληνες symphonic metallers, λίγο πριν ετοιμάσουν βαλίτσες για Ευρώπη με τους Therion, και μετά παρέα στην Πελοπόννησο με τους Septicfesh, ετοιμάζουν το δικό τους headline show στην Αθήνα, έπειτα από μια τριετία, την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου, έχοντας πλάι τους, τους ανερχόμενους Fortis Ventus.
Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζονται και πρόβες. Έτσι, την προηγούμενη Τρίτη δώσαμε ραντεβού στα Zero Gravity Studios, για να τα πούμε και να τους δω επί το έργον. Η ώρα ήταν 9 το βράδυ και στην είσοδο χαιρετίζω τη φωνή της μπάντας, Ηλιάννα, τον κιθαρίστα τους Στέλιο, και τον ντράμερ τους Φίλιππο, με τους οποίους πέρασα ένα απόγευμα (προς βράδυ) παρέα.
Μόλις άκουσα το νέο τους άλμπουμ ένιωσα πως το "Arakhne" κυριέυεται από ένα δυναμικό ταπεραμέντο, και συμφωνώντας εμμέσως, η Ηλιάννα μου είπε πως το σύνολο του ήχου είναι ιδιαίτερα επιβλητικό, τονίζοντας πως το ύφος των οργάνων δεν ξεχωρίζει εύκολα με το πρώτο άκουσμα, ενώ μιλώντας για το κιθαριστικό part του δίσκου, συμφωνήσαμε πως παρόλη την κλασική προσέγγιση του, υπάρχουν κάποια μοντέρνα στοιχεία, που οι κιθάρες φέρνουν την ισοροπία πλάι στα ορχηστρικά μέρη, φέρνοντας ως παράδειγμα τον ήχο των Epica.
Όσο η κουβέντα προχωρούσε η γλυκήτατη φωνή των Enemy, μου είπε πως ο νέος δίσκος μπορεί να συνεχίζει στον ήχο της μπάντας αλλά όταν τα ακούσματα και τα βιώματα αλλάζουν, προφανώς αυτό θα επηρρεάσει και τη μουσική τους, χωρίς να προχωρούν κάπου εσκεμμένα. Έτσι βγαίνει από τον χαρακτήρα του καθενός, λέγοντας μάλιστα πως δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο, αλλά η έμπνευση βγαίνει καθαρά μέσα από το εκάστωτε μέλος.
"Ο Ελληνικός τίτλος δηλώνει πως γράψαμε για έναν Ελληνικό μύθο". Με αυτή την απάντηση ήρθε και η ώρα να μιλήσουμε για το concept του άλμπουμ, που όπως είπα και στην Ηλιάννα βρήκα ευχάριστο το γεγονός να καταπιάνονται με ένα κομμάτι της αρχαίας παράδοσης. Η πρώτη φορά που ασχολήθηκαν με αυτό το στυλ στίχων, ήταν στο ντεμπούτο τους σχετικά με τον ερωτικό, κατ'εμέ μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης, ενώ εδώ όλο το "Arakhne" ασχολείται με το τρίπτυχο "ύβρις-νέμεσις-τίσις" και την τιμωρία της Αθηνάς προς την βλάσφημη Αράχνη, μια περίφημη υφαντουργό της αρχαιότητας, που η αλλαζονία της, την έφερε αντιμέτωπη με τη δύναμη των Θεών.
"Η χώρα μας έχει μια λαμπρή ιστορία και πολύ ωραίους μύθους, οπότε αφού είμαστε Έλληνες, γιατί να μη ξεκινήσουμε με κάτι που προέρχεται από εδώ;" Και εδώ έρχομαι να πω εγώ, τόσοι ξένοι το κάνουν, γιατί να μην το κάνουμε και εμείς που μεγαλώσαμε με αυτές τις ιστορίες άλλωστε;!
Μιλώντας για το πόσο δύσκολο ήταν κάτι τέτοιο, μου τόνισε ότι το να μπαίνεις στο mood του μύθου είναι εύκολο για να γραψεις τις μελωδίες που θες, αλλά οι δυσκολίες ήρθαν όταν ηθελαν να φτιάξουν τα κεφάλαια και τις αποκορυφώσεις, αν και ήταν κάτι που με το τελικό αποτέλσμα φαίνεται πως κατάφεραν! Παράλληλα έχουν ιδέες και για το επόμενο άλμπουμ τους, και συνθετικά και στιχουργικά, λέγοντας μου μάλιστα πως υπάρχουν σκέψεις ξανά για ελληνικούς μύθους, αλλά και για μύθους έξω από τον ελλαδικό χώρο.
Όσο η μαγνητοφώνιση συνεχίζεται, και η κουβέντα για το δεύτερο πόνημα τους έχει ανάψει φωτιές, δε θα μπορούσα να μη ρωτήσω για τις συνεργασίες με τον Fabio Lione (Angra, Rhapsody Of Fire), την Chiara Malvestiti (Crysalys, Therion) και τον λατρεμένο μου Jeff Waters (Αnnihilator) στο προσωπικό μου αγαπημένο, "Nouthetisis". Σε αυτό το κομμάτι της συζήτησης μου είπε ότι η προσέγγιση δεν είναι τόσο δύσκολη, όσο το να ακούσεις το "ναι". Στην προκειμένη περίπτωση δεν έτυχε, πέτυχε, λέγοντας μου χαρακτηριστικά ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν κάνει μια πορεια στον χώρο ψάχνουν ένα μέρος για να ταυτιστούν ή να τους αγγίξει και να συγκινηθούν, κάτι που έγινε αμέσως και από το ιδιο το concept του άλμπουμ.
Ξεφεύγοντας για λίγο από τα του δίσκου, ήθελα να δω πόσο δυνατή είναι η female fronted σκηνή. Αναφέροντας μου χαρακτηριστικά ότι υπάρχουν τόσα φεστιβάλ σχετικά με αυτόν τον χώρο στην Ευρώπη, στα οποία μάλιστα έχουν παραστεί οι Enemy Of Reality, φαίνεται πως αυτή η σκηνή είναι δυνατή ως προς τα συγκροτήματα, ενώ επίσης μου είπε ότι μέσα εκεί θα βρεις διαμάντια και από τον symphonic ήχο, μέχρι και από punk. Σχετικά με το αν συμφωνεί η ίδια με τον όρο female fronted metal: "Δεν έχει σημασία αν συμφωνώ, έχουν περάσει τόσα χρόνια, οπότε πλέον πας με τη φορά. Σημασία έχει να χρησιμοποιείται σωστά, και όχι μόνο για τις symphonic metal μπάντες".
Αρχής γενομένης της συνέντευξης, είχα στο μυαλο μου να ρωτήσω για την εγχώρια metal σκηνή και αν υπάρχει οντως αλληλεγγύη και σεβασμός μέσα στους κόλπους της. Η απάντηση όσον αφορά τα συγκροτήματα μεταξύ τους ήταν θετική, αλλά σχετικά με τους οπαδούς η γνώμη ήταν διχασμένη, διότι ναι εν θα υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν τα συγκροτήματα της χώρας μας και τα στηρίζουν, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Rockwave και τις αντιδράσεις μιας μερίδας οπαδών, καταλήγοντας εν τέλει πως πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στα oppening acts του φεστιβάλ, και σε όποιους δεν αρέσει ας πάνε να χαζέψουν σε άλλο stage να αράξουν με την παρέα τους, και όλα καλά. Χωρίς ακρότητες και χωρίς δυσανασχέτηση.
Παρόλο που τα πάντα σχεδόν είναι έτοιμα για να αρχίσει η πρόβα τους, ήθελα να δω πως νιώθουν και αν αγχώνονται που σε έναν μήνα περίπου θα περιοδεύσουν στην Ευρώπη παρέα με τους Therion, ξέροντας μάλιστα πως είναι μια ευκαιρία για το ίδιο το συγκρότημα να αναδειχθεί περισσότερο. Εκτός του άγχους νιώθουν έτοιμοι, και προσωπικά, όπως συμ΄φωνησα με την Ηλιάννα περιμένω να ακούσω τις εντυπώσεις τους και τις αναμνήσεις τους από αυτό το συναυλιακό κομμάτι, ενώ λίγο πριν δώσουμε ραντεβού για την επόμενη Παρασκευή, έμαθα πως θα περιμένουμε ένα show γεμάτο κομμάτια και από τα 2 άλμπουμ του συγκροτήματος, καθώς και κάποια διασκευή, την οποία δε ξέρω, αλλά μπορώ ίσως να μαντέψω!
Όλα είναι λοιπόν έτοιμα και στημμένα για την πρόβα, και κλείνοντας την ηχογράφηση του κινητού μου, τους απόλαυσα να παίζουν για κάτι παραπάνω από μια ώρα, σε ένα απόλυτα επαγγελματικό αλλά σινάμα και παρεϊστικο vibe, που μου έδωσε την πρώτη γεύση για τι μέλλει γεννέσθαι στο live της Αθήνας, και με την "παραγγελιά" που ήθελα στο "Nouthetisis"
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζονται και πρόβες. Έτσι, την προηγούμενη Τρίτη δώσαμε ραντεβού στα Zero Gravity Studios, για να τα πούμε και να τους δω επί το έργον. Η ώρα ήταν 9 το βράδυ και στην είσοδο χαιρετίζω τη φωνή της μπάντας, Ηλιάννα, τον κιθαρίστα τους Στέλιο, και τον ντράμερ τους Φίλιππο, με τους οποίους πέρασα ένα απόγευμα (προς βράδυ) παρέα.
Μόλις άκουσα το νέο τους άλμπουμ ένιωσα πως το "Arakhne" κυριέυεται από ένα δυναμικό ταπεραμέντο, και συμφωνώντας εμμέσως, η Ηλιάννα μου είπε πως το σύνολο του ήχου είναι ιδιαίτερα επιβλητικό, τονίζοντας πως το ύφος των οργάνων δεν ξεχωρίζει εύκολα με το πρώτο άκουσμα, ενώ μιλώντας για το κιθαριστικό part του δίσκου, συμφωνήσαμε πως παρόλη την κλασική προσέγγιση του, υπάρχουν κάποια μοντέρνα στοιχεία, που οι κιθάρες φέρνουν την ισοροπία πλάι στα ορχηστρικά μέρη, φέρνοντας ως παράδειγμα τον ήχο των Epica.Όσο η κουβέντα προχωρούσε η γλυκήτατη φωνή των Enemy, μου είπε πως ο νέος δίσκος μπορεί να συνεχίζει στον ήχο της μπάντας αλλά όταν τα ακούσματα και τα βιώματα αλλάζουν, προφανώς αυτό θα επηρρεάσει και τη μουσική τους, χωρίς να προχωρούν κάπου εσκεμμένα. Έτσι βγαίνει από τον χαρακτήρα του καθενός, λέγοντας μάλιστα πως δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο, αλλά η έμπνευση βγαίνει καθαρά μέσα από το εκάστωτε μέλος.
"Ο Ελληνικός τίτλος δηλώνει πως γράψαμε για έναν Ελληνικό μύθο". Με αυτή την απάντηση ήρθε και η ώρα να μιλήσουμε για το concept του άλμπουμ, που όπως είπα και στην Ηλιάννα βρήκα ευχάριστο το γεγονός να καταπιάνονται με ένα κομμάτι της αρχαίας παράδοσης. Η πρώτη φορά που ασχολήθηκαν με αυτό το στυλ στίχων, ήταν στο ντεμπούτο τους σχετικά με τον ερωτικό, κατ'εμέ μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης, ενώ εδώ όλο το "Arakhne" ασχολείται με το τρίπτυχο "ύβρις-νέμεσις-τίσις" και την τιμωρία της Αθηνάς προς την βλάσφημη Αράχνη, μια περίφημη υφαντουργό της αρχαιότητας, που η αλλαζονία της, την έφερε αντιμέτωπη με τη δύναμη των Θεών.
"Η χώρα μας έχει μια λαμπρή ιστορία και πολύ ωραίους μύθους, οπότε αφού είμαστε Έλληνες, γιατί να μη ξεκινήσουμε με κάτι που προέρχεται από εδώ;" Και εδώ έρχομαι να πω εγώ, τόσοι ξένοι το κάνουν, γιατί να μην το κάνουμε και εμείς που μεγαλώσαμε με αυτές τις ιστορίες άλλωστε;!
Μιλώντας για το πόσο δύσκολο ήταν κάτι τέτοιο, μου τόνισε ότι το να μπαίνεις στο mood του μύθου είναι εύκολο για να γραψεις τις μελωδίες που θες, αλλά οι δυσκολίες ήρθαν όταν ηθελαν να φτιάξουν τα κεφάλαια και τις αποκορυφώσεις, αν και ήταν κάτι που με το τελικό αποτέλσμα φαίνεται πως κατάφεραν! Παράλληλα έχουν ιδέες και για το επόμενο άλμπουμ τους, και συνθετικά και στιχουργικά, λέγοντας μου μάλιστα πως υπάρχουν σκέψεις ξανά για ελληνικούς μύθους, αλλά και για μύθους έξω από τον ελλαδικό χώρο.
Όσο η μαγνητοφώνιση συνεχίζεται, και η κουβέντα για το δεύτερο πόνημα τους έχει ανάψει φωτιές, δε θα μπορούσα να μη ρωτήσω για τις συνεργασίες με τον Fabio Lione (Angra, Rhapsody Of Fire), την Chiara Malvestiti (Crysalys, Therion) και τον λατρεμένο μου Jeff Waters (Αnnihilator) στο προσωπικό μου αγαπημένο, "Nouthetisis". Σε αυτό το κομμάτι της συζήτησης μου είπε ότι η προσέγγιση δεν είναι τόσο δύσκολη, όσο το να ακούσεις το "ναι". Στην προκειμένη περίπτωση δεν έτυχε, πέτυχε, λέγοντας μου χαρακτηριστικά ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν κάνει μια πορεια στον χώρο ψάχνουν ένα μέρος για να ταυτιστούν ή να τους αγγίξει και να συγκινηθούν, κάτι που έγινε αμέσως και από το ιδιο το concept του άλμπουμ.
Ξεφεύγοντας για λίγο από τα του δίσκου, ήθελα να δω πόσο δυνατή είναι η female fronted σκηνή. Αναφέροντας μου χαρακτηριστικά ότι υπάρχουν τόσα φεστιβάλ σχετικά με αυτόν τον χώρο στην Ευρώπη, στα οποία μάλιστα έχουν παραστεί οι Enemy Of Reality, φαίνεται πως αυτή η σκηνή είναι δυνατή ως προς τα συγκροτήματα, ενώ επίσης μου είπε ότι μέσα εκεί θα βρεις διαμάντια και από τον symphonic ήχο, μέχρι και από punk. Σχετικά με το αν συμφωνεί η ίδια με τον όρο female fronted metal: "Δεν έχει σημασία αν συμφωνώ, έχουν περάσει τόσα χρόνια, οπότε πλέον πας με τη φορά. Σημασία έχει να χρησιμοποιείται σωστά, και όχι μόνο για τις symphonic metal μπάντες".
Αρχής γενομένης της συνέντευξης, είχα στο μυαλο μου να ρωτήσω για την εγχώρια metal σκηνή και αν υπάρχει οντως αλληλεγγύη και σεβασμός μέσα στους κόλπους της. Η απάντηση όσον αφορά τα συγκροτήματα μεταξύ τους ήταν θετική, αλλά σχετικά με τους οπαδούς η γνώμη ήταν διχασμένη, διότι ναι εν θα υπάρχουν αυτοί που γουστάρουν τα συγκροτήματα της χώρας μας και τα στηρίζουν, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Rockwave και τις αντιδράσεις μιας μερίδας οπαδών, καταλήγοντας εν τέλει πως πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες στα oppening acts του φεστιβάλ, και σε όποιους δεν αρέσει ας πάνε να χαζέψουν σε άλλο stage να αράξουν με την παρέα τους, και όλα καλά. Χωρίς ακρότητες και χωρίς δυσανασχέτηση.
Παρόλο που τα πάντα σχεδόν είναι έτοιμα για να αρχίσει η πρόβα τους, ήθελα να δω πως νιώθουν και αν αγχώνονται που σε έναν μήνα περίπου θα περιοδεύσουν στην Ευρώπη παρέα με τους Therion, ξέροντας μάλιστα πως είναι μια ευκαιρία για το ίδιο το συγκρότημα να αναδειχθεί περισσότερο. Εκτός του άγχους νιώθουν έτοιμοι, και προσωπικά, όπως συμ΄φωνησα με την Ηλιάννα περιμένω να ακούσω τις εντυπώσεις τους και τις αναμνήσεις τους από αυτό το συναυλιακό κομμάτι, ενώ λίγο πριν δώσουμε ραντεβού για την επόμενη Παρασκευή, έμαθα πως θα περιμένουμε ένα show γεμάτο κομμάτια και από τα 2 άλμπουμ του συγκροτήματος, καθώς και κάποια διασκευή, την οποία δε ξέρω, αλλά μπορώ ίσως να μαντέψω!
Όλα είναι λοιπόν έτοιμα και στημμένα για την πρόβα, και κλείνοντας την ηχογράφηση του κινητού μου, τους απόλαυσα να παίζουν για κάτι παραπάνω από μια ώρα, σε ένα απόλυτα επαγγελματικό αλλά σινάμα και παρεϊστικο vibe, που μου έδωσε την πρώτη γεύση για τι μέλλει γεννέσθαι στο live της Αθήνας, και με την "παραγγελιά" που ήθελα στο "Nouthetisis"
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου