Εννέα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που οι Νορβηγοί blacksters, Satyricon είχαν κάνει χαμό σε ένα σχετικά μικρό κοινό. Πλέον, εν έτει 2018 περιμένα κάτι αντίστοιχο καθώς έπεφτε μέσα στην αρχή της εβδομάδας, αν και ευτυχώς διαψέυστηκα όπως θα φανεί και στη συνέχεια. Οι κύριοι από τον Βορρά, εκείνο το βράδυ αποφάσισαν αν φέρουν λίγο από την θερμοκρασία τους μαζί, αλλά προσωπικά τίποτα δε θα με πτοούσε για μια συναυλία που περίμενα από την ημέρα της ανακοίνωσης της, καθώς ο νέος τους δίσκος, ανέβασε αρκετά τον πήχη σε σχέση με τους δύο προηγούμενους.
Περιμένοντας σχεδόν μία ώρα, αλλά βγαίνοντας δέκα λεπτά νωρίτερα από την προκαθορισμένη τους στιγμή, οι On Thorns I Lay πατάνε το πόδι τους στο σανίδι. Ο ήχος τους εκτός ότι ήταν πεντακάθαρος και χωρίς κανένα ψεγάδι, αποτέλεσε ένα οδηνυρό ξεκινημα, αργό και απειλητικο.
Αν και πέρασαν χρόνια που χάθηκαν από τη σκηνή, και αμφιταλαντεύονταν μεταξύ διάφορων χωρών, το χθεσινό live σίγουρα λειτούργησε σαν μια νέα αρχή στην πολυετή ιστορία των συμπατριωτών μας, ενώ ο ήδη μπόλικος κόσμος που είχε μαζευτεί φάνηκε να τους ευχαριστιέται, και πολλοί εκ των παρευρισκομένων τραγούδαγαν στίχους από τα κομμάτια τους. Παρόλο που η αρχή τους ήταν λίγο σφιγμένη ή μαγκωμένη, νομίζω πως στη συνέχεια ξεθάρρεψαν, αν και βέβαια ο μπασίστας τους δε μάσαγε, ίσα ίσα που με περισσή ενέργεια κοπανιόταν ακόμα και στα πιο μελωδικά μέρη, ενώ στο τέλος κάλεσε το κοινό για pit (κάτι που δε ξέρω αν ενέδωσαν οι από κάτω αφου δεν έβλεπα). Τα πονεμένα μινόρε, οι ακουστικές και οι πιο ηλεκτρισμένες στιγμές τους προσωπικά με μάγεψαν, η φωνή νοσηρή και σινάμα καταθλιπτική με σάστισε ενώ τα solos χωρίς υπερβολή με ανατρίχιασαν. Τέλος, τα 40 λεπτά που έπαιξαν πραγματικά μου φάνηκαν σαν ένα ανοιγόκλειμα του ματιού, ενώ με το τελευταίο τους κομμάτι, από την επικείμενη κυκλοφορία τους "Aegean Sorrow" φάνηκε πως οι On Thorns I Lay δικαίως μπορούν να θεωρούνται θρυλική μπάντα στην εγχώρια και όχι μόνο σκηνή.
Όσο περνούσε η ώρα το Fuzz γινόταν σχεδόν ασφυκτικό από τον κόσμο, ενώ μερικά μόλις λεπτά μετά τις 22:00 που τα φώτα χαμηλώνουν ξεκινούν οι πρώτες νότες στα πλήκτρα, και με τα πρώτα χειροκροτήματα δίνεται το έναυσμα για το "Midnight Serpent". Ο Satyr με ένα καλώς εννοούμενο, υπεροπτικό ύφος, έφερε rock star αέρα καθώς εύκολα μάζευε όλα τα βλέμματα πάνω στην επιβλητική του παρουσία. Το live αφενώς μεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα best of βράδυ, ή σε μια συναυλία από hits, καθώς ακούσαμε το "Our World Rumbles Tonight", Black Crow On A Tombstone", "Repined Bastard Nation" και "Die By My Hand", αλλά αφετέρου υπήρχαν και κάποιες μικροεκπλήξεις του set που δεν περίμενα, όπως το συγκλονιστικό old school "Walk The Path Of Sorrow" από το ντεμπούτο τους. Φυσικά επικεντρώθηκαν στο ολοκαινουριο "Deep Calleth Upon Deep" δείχνοντας πως είναι ένα καθαρόαιμο live-άδικο album με κομμάτια όπως το ομώνυμο, το "To Your Breathen In The Dark"και "Ghost Of Rome". Το Νορβηγικό σχήμα, ώντας σε απόλυτη φόρμα και γεμάτη όρεξη φάνηκε πως ευχαριστήθηκε την ανταπόκριση των fans, ενώ το οπλοπολυβόλο Frost, έδινε τρομερό groove και μουσικότητα, καθώς με την υπόλοιπη μπάντα θύμιζε σαν να ακούγαμε ηχογραφημένο υλικό. Ο επαγγελματισμός τους δε χώραγε εκπτώσεις αφού κόντεψαν σχεδόν δύο ώρες στη σκηνή, κάνοντας ένα μικρό πέρασμα από το Nemesis Divina με το "Transcendental Reqiuem Of Slaves" που έδωσε το "πυρ" στο μακελειό του "Mother North".
To άτυπο encore μετά την πρώτη υπόκλιση των Σάτυρων περιελάμβανε το "Pentagram Burns" και το "Fuel For Hatred" ενώ μετά τον ευχαριστήριο επίλογο του κυρίου Wongraven προς το ελληνικό κοινό και το "...climbing down to rule the Earth..." μας άφησαν με το "KING". Σίγουρα δε χωράνε παράπονα για αυτό το live, ούτε αποδοτικά εφόσον έδωσαν στάνταρ το 100% του εαυτού τους, ούτε επικοινωνιακά μια και ο Satyr πάντα προσκαλουσε το κοινό να κοπανηθεί. Το μόνο ίσως που να ήθελα σαν προσωπική επιθυμία είναι να κάναμε έναν πανικό στο "Hvite Krists Dod". Παρόλα αυτά, όπως ειπώθηκε και από τον ψηλό "until the next time"(???)..SATYRICON ΟΛΕ!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Φωτογραφίες: Δάφνη Φακιολά
Περιμένοντας σχεδόν μία ώρα, αλλά βγαίνοντας δέκα λεπτά νωρίτερα από την προκαθορισμένη τους στιγμή, οι On Thorns I Lay πατάνε το πόδι τους στο σανίδι. Ο ήχος τους εκτός ότι ήταν πεντακάθαρος και χωρίς κανένα ψεγάδι, αποτέλεσε ένα οδηνυρό ξεκινημα, αργό και απειλητικο.
Αν και πέρασαν χρόνια που χάθηκαν από τη σκηνή, και αμφιταλαντεύονταν μεταξύ διάφορων χωρών, το χθεσινό live σίγουρα λειτούργησε σαν μια νέα αρχή στην πολυετή ιστορία των συμπατριωτών μας, ενώ ο ήδη μπόλικος κόσμος που είχε μαζευτεί φάνηκε να τους ευχαριστιέται, και πολλοί εκ των παρευρισκομένων τραγούδαγαν στίχους από τα κομμάτια τους. Παρόλο που η αρχή τους ήταν λίγο σφιγμένη ή μαγκωμένη, νομίζω πως στη συνέχεια ξεθάρρεψαν, αν και βέβαια ο μπασίστας τους δε μάσαγε, ίσα ίσα που με περισσή ενέργεια κοπανιόταν ακόμα και στα πιο μελωδικά μέρη, ενώ στο τέλος κάλεσε το κοινό για pit (κάτι που δε ξέρω αν ενέδωσαν οι από κάτω αφου δεν έβλεπα). Τα πονεμένα μινόρε, οι ακουστικές και οι πιο ηλεκτρισμένες στιγμές τους προσωπικά με μάγεψαν, η φωνή νοσηρή και σινάμα καταθλιπτική με σάστισε ενώ τα solos χωρίς υπερβολή με ανατρίχιασαν. Τέλος, τα 40 λεπτά που έπαιξαν πραγματικά μου φάνηκαν σαν ένα ανοιγόκλειμα του ματιού, ενώ με το τελευταίο τους κομμάτι, από την επικείμενη κυκλοφορία τους "Aegean Sorrow" φάνηκε πως οι On Thorns I Lay δικαίως μπορούν να θεωρούνται θρυλική μπάντα στην εγχώρια και όχι μόνο σκηνή.
Όσο περνούσε η ώρα το Fuzz γινόταν σχεδόν ασφυκτικό από τον κόσμο, ενώ μερικά μόλις λεπτά μετά τις 22:00 που τα φώτα χαμηλώνουν ξεκινούν οι πρώτες νότες στα πλήκτρα, και με τα πρώτα χειροκροτήματα δίνεται το έναυσμα για το "Midnight Serpent". Ο Satyr με ένα καλώς εννοούμενο, υπεροπτικό ύφος, έφερε rock star αέρα καθώς εύκολα μάζευε όλα τα βλέμματα πάνω στην επιβλητική του παρουσία. Το live αφενώς μεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα best of βράδυ, ή σε μια συναυλία από hits, καθώς ακούσαμε το "Our World Rumbles Tonight", Black Crow On A Tombstone", "Repined Bastard Nation" και "Die By My Hand", αλλά αφετέρου υπήρχαν και κάποιες μικροεκπλήξεις του set που δεν περίμενα, όπως το συγκλονιστικό old school "Walk The Path Of Sorrow" από το ντεμπούτο τους. Φυσικά επικεντρώθηκαν στο ολοκαινουριο "Deep Calleth Upon Deep" δείχνοντας πως είναι ένα καθαρόαιμο live-άδικο album με κομμάτια όπως το ομώνυμο, το "To Your Breathen In The Dark"και "Ghost Of Rome". Το Νορβηγικό σχήμα, ώντας σε απόλυτη φόρμα και γεμάτη όρεξη φάνηκε πως ευχαριστήθηκε την ανταπόκριση των fans, ενώ το οπλοπολυβόλο Frost, έδινε τρομερό groove και μουσικότητα, καθώς με την υπόλοιπη μπάντα θύμιζε σαν να ακούγαμε ηχογραφημένο υλικό. Ο επαγγελματισμός τους δε χώραγε εκπτώσεις αφού κόντεψαν σχεδόν δύο ώρες στη σκηνή, κάνοντας ένα μικρό πέρασμα από το Nemesis Divina με το "Transcendental Reqiuem Of Slaves" που έδωσε το "πυρ" στο μακελειό του "Mother North".
To άτυπο encore μετά την πρώτη υπόκλιση των Σάτυρων περιελάμβανε το "Pentagram Burns" και το "Fuel For Hatred" ενώ μετά τον ευχαριστήριο επίλογο του κυρίου Wongraven προς το ελληνικό κοινό και το "...climbing down to rule the Earth..." μας άφησαν με το "KING". Σίγουρα δε χωράνε παράπονα για αυτό το live, ούτε αποδοτικά εφόσον έδωσαν στάνταρ το 100% του εαυτού τους, ούτε επικοινωνιακά μια και ο Satyr πάντα προσκαλουσε το κοινό να κοπανηθεί. Το μόνο ίσως που να ήθελα σαν προσωπική επιθυμία είναι να κάναμε έναν πανικό στο "Hvite Krists Dod". Παρόλα αυτά, όπως ειπώθηκε και από τον ψηλό "until the next time"(???)..SATYRICON ΟΛΕ!Γιάννης Χαρτζανιώτης
Φωτογραφίες: Δάφνη Φακιολά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου