Δύο χρόνια μετά το θάνατο του Lemmy, o Phil Campbell βρήκε νέο έδαφος για να σπείρει, και αυτή τη φορά έχει στην παρέα του, τους τρεις γιους του, τον Todd, τον Dane και τον Tyla, αλλά και τον Nick Starr πίσω από το μικρόφωνο. Μόλις ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη γνωριμία μας με τους "Bastard Sons", το hard rock συγκρότημα επανέρχεται με το πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ, που φέρει το όνομα "The Age Of Absurdity".
Με δύναμη και τσαμπουκά, το "Ringleader" που ανοίγει το άλμπουμ, έχει αυτή την αλήτικη rock n roll διάθεση των Motorhead, με αρκετά γρήγορες ταχύτητες και πολλά heavy στοιχεία, που κάπως έτσι και με τα μπάσα να φτάνουν στο Θεό συνεχίζει και το "Gypsy Kiss", ενώ το wah στην αρχή του "Freak Show" δίνει το έναυσμα για κλασικές hard rock μελωδίες, με παλιομοδίτικο, αλλά καθόλου ξεθωριασμένο, αμερικάνικο χρώμα.
Τα "Skin And Bones" και "Welcome To Hell" φέρνουν groove αέρα στους ρυθμούς των "μπάσταρδων", αλλά η έμπνευση φαίνεται πως κάνει κοιλιά, καθώς δεν έρχεται κάτι φρέσκο στις ιδέες τους. Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα φυσικά να ακούγεται πολύ ωραίο, αλλά το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον σε αυτές τις συνθέσεις είναι τα κιθαριστικά solos του Phil και ότι η βασική επιρροή της μπάντας ήταν η εποχή του "Roots" από τους Sepultura και οι Pantera.
Mέσα σε μόλις ενάμιση λεπτό ερχόμαστε αντιμέτωποι με το heavy/punk συνοθίλευμα του "Dropping The Needle", κάνοντας το με ιδιαίτερη επιτυχία, και δίνοντας έτσι μεγαλύτερη ποικιλία στον δίσκο.
Από την άλλη στο "Step Into The Fire" και "Get On Your Knees" επικεντρώνεται ξανά στο hard rock που αγαπήθηκε στα 80s, γεμίζοντας τα δυναμικά ακόρντα και τσιριχτά σολίδια. Κάτι που βέβαια είναι τελείως αντίθετο με το "Dark Days", με την bluesy/country ατμόσφαιρα του και την μελαγχολική και νοσταλγική του αίσθηση.
Όσο πλησιάζουμε στο κλείσιμο του "The Age Of Absurdity" ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα εξαιρετικό κομμάτι που θα μπορούσε να αποτελεί μια τρομερή στιγμή των Whitesnake πριν καμιά τριανταριά χρόνια, το αισθησιακό "High Rule", ενώ το τέλος γράφεται με μια power μπαλάντα, το "Into The Dark".
Με το ντεμπούτο τους, ο Phil Campbell και οι γιοι του, κάνουν ένα δυναμικό αλλά όχι τόσο σταθερό ξεκίνημα, γεμάτο από πολλές και διάφορες επιρροές. Προφανώς ο θρυλικός πάλαι ποτέ κιθαρίστας των Motorhead ακόμα μας ανατριχιάζει με τις κιθάρες του, αλλά από τη στιγμή που υπάρχει τεράστια ποικιλία στα κομμάτια, χάνεται η ταυτότητα της μπάντας, κάτι που βέβαια ίσως βρεθεί στην πορεία.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με δύναμη και τσαμπουκά, το "Ringleader" που ανοίγει το άλμπουμ, έχει αυτή την αλήτικη rock n roll διάθεση των Motorhead, με αρκετά γρήγορες ταχύτητες και πολλά heavy στοιχεία, που κάπως έτσι και με τα μπάσα να φτάνουν στο Θεό συνεχίζει και το "Gypsy Kiss", ενώ το wah στην αρχή του "Freak Show" δίνει το έναυσμα για κλασικές hard rock μελωδίες, με παλιομοδίτικο, αλλά καθόλου ξεθωριασμένο, αμερικάνικο χρώμα.
Τα "Skin And Bones" και "Welcome To Hell" φέρνουν groove αέρα στους ρυθμούς των "μπάσταρδων", αλλά η έμπνευση φαίνεται πως κάνει κοιλιά, καθώς δεν έρχεται κάτι φρέσκο στις ιδέες τους. Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα φυσικά να ακούγεται πολύ ωραίο, αλλά το μόνο πραγματικά ενδιαφέρον σε αυτές τις συνθέσεις είναι τα κιθαριστικά solos του Phil και ότι η βασική επιρροή της μπάντας ήταν η εποχή του "Roots" από τους Sepultura και οι Pantera.
Mέσα σε μόλις ενάμιση λεπτό ερχόμαστε αντιμέτωποι με το heavy/punk συνοθίλευμα του "Dropping The Needle", κάνοντας το με ιδιαίτερη επιτυχία, και δίνοντας έτσι μεγαλύτερη ποικιλία στον δίσκο.
Από την άλλη στο "Step Into The Fire" και "Get On Your Knees" επικεντρώνεται ξανά στο hard rock που αγαπήθηκε στα 80s, γεμίζοντας τα δυναμικά ακόρντα και τσιριχτά σολίδια. Κάτι που βέβαια είναι τελείως αντίθετο με το "Dark Days", με την bluesy/country ατμόσφαιρα του και την μελαγχολική και νοσταλγική του αίσθηση.
Όσο πλησιάζουμε στο κλείσιμο του "The Age Of Absurdity" ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα εξαιρετικό κομμάτι που θα μπορούσε να αποτελεί μια τρομερή στιγμή των Whitesnake πριν καμιά τριανταριά χρόνια, το αισθησιακό "High Rule", ενώ το τέλος γράφεται με μια power μπαλάντα, το "Into The Dark".
Με το ντεμπούτο τους, ο Phil Campbell και οι γιοι του, κάνουν ένα δυναμικό αλλά όχι τόσο σταθερό ξεκίνημα, γεμάτο από πολλές και διάφορες επιρροές. Προφανώς ο θρυλικός πάλαι ποτέ κιθαρίστας των Motorhead ακόμα μας ανατριχιάζει με τις κιθάρες του, αλλά από τη στιγμή που υπάρχει τεράστια ποικιλία στα κομμάτια, χάνεται η ταυτότητα της μπάντας, κάτι που βέβαια ίσως βρεθεί στην πορεία.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου