Μετά από έξι χρόνια σιωπής, και με πολλά σκαμπανεβάσματα στο line up, οι Morbid Angel κατάφεραν να επιστρέψουν. Έχοντας ποικίλα σχόλια με τις τελευταίες τους δουλειές, η παρέα του Trey Azagthtoth σε ένα reunion με τον Steve Tucker και δύο ακόμα νέα μέλη, αποφάσισε να διατηρήσει την υστεροφημία της. Έτσι, με το "Kings Disdained" η χρυσοσκότεινη πλευρά των βετεράνων death metallers είναι ξανα εδώ!
Αν και αρχικά θεωρούσα πως επρόκειτο για μια φόλα, από τις πολλές, ευτυχώς τελικά πλανήθηκα πλάνην οικτρά. Ήδη με τις πρώτες νότες του "Piles Of Little Arms", τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά δοξάζοντας τις παλιές καλές εποχές που όλοι οι φίλοι των Αμερικανών λάτρεψαν.
Ένα συνοθύλευμα αβυσσαλαίων riffs που σκοτεινιάζουν την ατμόσφαιρα μαζί με drums-οπλοπολυβόλα, ξεπερνούν τις ατυχείς ambient/industrial στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος, καθώς η καφρική old-school αύρα που πηγάζει από την ανανεωμένη πλέον τετράδα δεν αφήνει ψεγάδι.
Κυρίως σε κομμάτια όπως το "D.E.A.D", "The Righteous Voice" και "Architect and Iconoclast" οι ακρότητες παντρεύονται με τον μυστηριακό χαρακτήρα καθώς υπάρχουν πολλοί αργοόσυρτοι ρυθμοί που κάλλιστα θα μπορούσαν να ανοίγουν την κόλαση. Από την άλλη το "Garden Of Disdained" είναι πιο ωμό και γρήγορο που φέρνει στο μυαλό μέρη από το εξωρπαγματικό "Altars Of Madness".
Συνεχίζοντας σε αυτή την αγνή σαπίλα του παρελθόντος, με κάποιες, ίσως πιο μοντέρνες πινελιές, το ασήκωτο βάρος και το palm muting του "Paradigms Warped" μου θυμίζει κάτι από το "Blessed Are The Sick" στο οποίο υπάρχουν και άρτιες διάσπαρτες μπασογραμμές., Φυσικά τα στροβιλισμένα, ανορθόδοξα riffings δίνουν και παίρνουν ιδίως στο "For No Masters" και "From The Hand Of Kings", ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα rhythm scetion είναι το intro του "Declaring New Law".
Tέλος με το "The Fall Of Idols", ο αγέρωχος Steve Tucker είναι ξεκάθαρα ο ήρωας της βαρβαρότητας στα φωνητικά, ενώ η ποικιλία του ακραίου riff-αρίσματος συνεχίζει να είναι άξια σεμιναρίου.
Πραγματικά είχα πολύ καιρό να ευχαριστηθώ τόσο album των Morbid Angel, ενώ ο μπροστάρης τους, Steve Tucker άνετα κατατροπώνει τη θέση του David Vincent έπειτα από τις τελευταίες του πατάτες. Χαίρομαι που οι death metal ήρωες επέστρεψαν, και αν εξαιρέσουμε το εξώφυλλο, από το οποίο αξίζει μόνο το κατραμιασμένο logo, μουσικά το "Kings Disdained" σπέρνει.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αν και αρχικά θεωρούσα πως επρόκειτο για μια φόλα, από τις πολλές, ευτυχώς τελικά πλανήθηκα πλάνην οικτρά. Ήδη με τις πρώτες νότες του "Piles Of Little Arms", τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά δοξάζοντας τις παλιές καλές εποχές που όλοι οι φίλοι των Αμερικανών λάτρεψαν.
Ένα συνοθύλευμα αβυσσαλαίων riffs που σκοτεινιάζουν την ατμόσφαιρα μαζί με drums-οπλοπολυβόλα, ξεπερνούν τις ατυχείς ambient/industrial στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος, καθώς η καφρική old-school αύρα που πηγάζει από την ανανεωμένη πλέον τετράδα δεν αφήνει ψεγάδι.
Κυρίως σε κομμάτια όπως το "D.E.A.D", "The Righteous Voice" και "Architect and Iconoclast" οι ακρότητες παντρεύονται με τον μυστηριακό χαρακτήρα καθώς υπάρχουν πολλοί αργοόσυρτοι ρυθμοί που κάλλιστα θα μπορούσαν να ανοίγουν την κόλαση. Από την άλλη το "Garden Of Disdained" είναι πιο ωμό και γρήγορο που φέρνει στο μυαλό μέρη από το εξωρπαγματικό "Altars Of Madness".
Συνεχίζοντας σε αυτή την αγνή σαπίλα του παρελθόντος, με κάποιες, ίσως πιο μοντέρνες πινελιές, το ασήκωτο βάρος και το palm muting του "Paradigms Warped" μου θυμίζει κάτι από το "Blessed Are The Sick" στο οποίο υπάρχουν και άρτιες διάσπαρτες μπασογραμμές., Φυσικά τα στροβιλισμένα, ανορθόδοξα riffings δίνουν και παίρνουν ιδίως στο "For No Masters" και "From The Hand Of Kings", ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα rhythm scetion είναι το intro του "Declaring New Law".
Tέλος με το "The Fall Of Idols", ο αγέρωχος Steve Tucker είναι ξεκάθαρα ο ήρωας της βαρβαρότητας στα φωνητικά, ενώ η ποικιλία του ακραίου riff-αρίσματος συνεχίζει να είναι άξια σεμιναρίου.
Πραγματικά είχα πολύ καιρό να ευχαριστηθώ τόσο album των Morbid Angel, ενώ ο μπροστάρης τους, Steve Tucker άνετα κατατροπώνει τη θέση του David Vincent έπειτα από τις τελευταίες του πατάτες. Χαίρομαι που οι death metal ήρωες επέστρεψαν, και αν εξαιρέσουμε το εξώφυλλο, από το οποίο αξίζει μόνο το κατραμιασμένο logo, μουσικά το "Kings Disdained" σπέρνει.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου