Οι The 3rd Attempt, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια all-star μπάντα του Νορβηγικού black metal, καθώς ο ιθύνων νους τους, και πρώην μπασίστας των Emperor, Τchort έχει στο πλάι του πρώην και νυν μέλη από τους Carpathian Forest, Green Carnation, Apostasy και Den Saakaldte. Δύο χρόνια πριν, το εγχείρημα τους πήρε σάρκα και οστά με το "Born In Thorns".
Tην 1η Δεκεμβρίου αναμένεται όμως το νέο τους, πιο γρήγορο και ρυθμικό, αλλά εξίσου μαύρο και βρώμικο "Egocidal Path".
Ήδη με το "Blood, Dope and Black N Roll", η ατμόσφαιρα γίνεται καυτή σαν τα έγκατα της Κόλασης. Δυναμικές και γρήγορες στιγμές που εξελίσσουν τις βασικές black metal επιρροές σε, όπως λέει και ο τίτλος, βαρύ black n roll. Το ίδιο συμβαίνει και με το πιο κτηνώδες και groove-άτο ""The Disciples" ενώ με το "Into The Light" βέβαια, οι κατευθύνσεις που ακολουθούνται είναι πιο κοντά στα ανίερα 90s, με πολλές death metal προσθήκες μέσα και μερικά καθαρά ξεσπάσματα.
Τα "Reflections About Knives" και το σχεδόν ομώνυμο "Egocide", χωρίς παρεκλίνοντας αρκετά από το ύφος των προηγούμενων, "πλευρίζει" τα παραδοσιακά Νορβηγικά μονοπάτια, βγάζοντας διάχυτα με το τραχύ και μονότονο ύφος τους, το σκοτάδι, το μίσος και όλες τις δολοφονικές ιδέες που κρατά το εσώτερο κτήνος, μέσα μας!
Το "I'll Do It Now" από την άλλη γίνεται ακόμα πιο ψυχρό και βάρβαρο με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν επικίνδυνα ενώ ο πόνος και στα βαριά αλλά και τα καθαρά φωνητικά ξετυλίγουν ένα depressive, αυτοκαταστροφικό κουβάρι που δίνει προς το τέλος τη θέση του σε κλασσικά κοφτά, σαν ξυράφια, riffs!
To "Black Metal Alchemist" που είναι το πρώτο καμπανάκι πριν το τέλος, είναι το ίδιο μαύρο και δαιμονισμένο όπως το σύνολο του δίσκου, αλλά αρκετά πιο στακάτο αγγίζοντας απαλά τη μονοτονία στα riffs, ενώ από πίσω υποβόσκει μια κρυφή χορωδία, η οποία επικρατεί και σε πολλά σημεία του album. Το τελικό χτύπημα έρχεται όμως με το "The Oath". Ένας επίλογος που βγάζει όλη τη σαπίλα της προηγούμενης 20ετίας έχοντας σαν τατουάζ τη σφραγίδα του TNBM, με τα ψυχρά, γρήγορα κιθαριστικά σημεία και τα blastbeats, και μερικά ακουστικά, σιγανά ξεσπάσματα πριν τη κορύφωση του ρεφρέν που θυμίζει και λίγο της εποχές των Mayhem με τον Maniac.
Η νέα δουλειά των Σκανδιναβών black metallers εκ πρώτης όψεως μας πετάει κατάμουτρα τις διαθέσεις της, αλλά σίγουρα θέλει αρκετά ακούσματα μέχρι να καταλάβεις τι πραγματικά προβάλλει, πίσω από την επιφανειακή αγριότητα. Νομίζω πως το "Born In Thorns" ήταν αρκετά καλύτερη προσπάθεια, χωρίς όμως το "Egocidal Path" να είναι κάτι μέτριο.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Tην 1η Δεκεμβρίου αναμένεται όμως το νέο τους, πιο γρήγορο και ρυθμικό, αλλά εξίσου μαύρο και βρώμικο "Egocidal Path".
Ήδη με το "Blood, Dope and Black N Roll", η ατμόσφαιρα γίνεται καυτή σαν τα έγκατα της Κόλασης. Δυναμικές και γρήγορες στιγμές που εξελίσσουν τις βασικές black metal επιρροές σε, όπως λέει και ο τίτλος, βαρύ black n roll. Το ίδιο συμβαίνει και με το πιο κτηνώδες και groove-άτο ""The Disciples" ενώ με το "Into The Light" βέβαια, οι κατευθύνσεις που ακολουθούνται είναι πιο κοντά στα ανίερα 90s, με πολλές death metal προσθήκες μέσα και μερικά καθαρά ξεσπάσματα.
Τα "Reflections About Knives" και το σχεδόν ομώνυμο "Egocide", χωρίς παρεκλίνοντας αρκετά από το ύφος των προηγούμενων, "πλευρίζει" τα παραδοσιακά Νορβηγικά μονοπάτια, βγάζοντας διάχυτα με το τραχύ και μονότονο ύφος τους, το σκοτάδι, το μίσος και όλες τις δολοφονικές ιδέες που κρατά το εσώτερο κτήνος, μέσα μας!
Το "I'll Do It Now" από την άλλη γίνεται ακόμα πιο ψυχρό και βάρβαρο με τις ταχύτητες να ανεβαίνουν επικίνδυνα ενώ ο πόνος και στα βαριά αλλά και τα καθαρά φωνητικά ξετυλίγουν ένα depressive, αυτοκαταστροφικό κουβάρι που δίνει προς το τέλος τη θέση του σε κλασσικά κοφτά, σαν ξυράφια, riffs!
To "Black Metal Alchemist" που είναι το πρώτο καμπανάκι πριν το τέλος, είναι το ίδιο μαύρο και δαιμονισμένο όπως το σύνολο του δίσκου, αλλά αρκετά πιο στακάτο αγγίζοντας απαλά τη μονοτονία στα riffs, ενώ από πίσω υποβόσκει μια κρυφή χορωδία, η οποία επικρατεί και σε πολλά σημεία του album. Το τελικό χτύπημα έρχεται όμως με το "The Oath". Ένας επίλογος που βγάζει όλη τη σαπίλα της προηγούμενης 20ετίας έχοντας σαν τατουάζ τη σφραγίδα του TNBM, με τα ψυχρά, γρήγορα κιθαριστικά σημεία και τα blastbeats, και μερικά ακουστικά, σιγανά ξεσπάσματα πριν τη κορύφωση του ρεφρέν που θυμίζει και λίγο της εποχές των Mayhem με τον Maniac.
Η νέα δουλειά των Σκανδιναβών black metallers εκ πρώτης όψεως μας πετάει κατάμουτρα τις διαθέσεις της, αλλά σίγουρα θέλει αρκετά ακούσματα μέχρι να καταλάβεις τι πραγματικά προβάλλει, πίσω από την επιφανειακή αγριότητα. Νομίζω πως το "Born In Thorns" ήταν αρκετά καλύτερη προσπάθεια, χωρίς όμως το "Egocidal Path" να είναι κάτι μέτριο.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου