O Victor Smolski, μόλις ενάμιση χρόνο από το ντεμπούτο του με τους Almanac, φέτος επιστρέφει με το "Kingslayer". Ο Λευκορώσος, πρώην κιθαρίστας των Rage έχοντας πλάι του μια πληθώρα μουσικών δημιουργεί ένα καθαρόαιμο Ευρωπαϊκό power metal άλμπουμ.
Με την εισαγωγή του "Regicide" το σκοτάδι και το μυστήριο μας τραβάει, αλλά σιγά σιγά οι ταχύτητες ανεβαίνουν ώστε να μπούμε για τα καλά στο ύφος του δίσκου. Παρόλο που η αρχή δε μας λέει πολλά, η συνέχεια με το "Children Of The Sacred Path", ξετυλίγει από τις πρώτες κιόλας στιγμές απίστευτα εισαγωγικά solos, δυναμισμό και εναλλαγές στους ρυθμούς ενώ το ρεφρέν είναι αρκετά cheesy για power metal.
To "Kingslayer" αποτελεί ένα μουσικό φάσμα γιατί κανείς θα βρει μέσα πολλά στοιχεία, άλλωτε ευφάνταστα, τεχνικά, πιο ρυθμικά, πιο παλιομοδίτικα αλλά και μοντέρνα, όπως οι μεθυστικές και παραμυθένιες εισαγωγές των πλήκτρων στα "Guilty As Charged" , τις κλασσικές heavy metal επιρροές στα riffs του "Ηail To The King" και τη σύγχρονη αύρα του "Losing My Mind" που είναι λες και το έγραψε ο Bob Katsionis.
Aπό την άλλη το ομώνυμο του δίσκου λειτουργεί σαν μελωδική, κιθαριστική γέφυρα, με ένα καταληκτικό ξέσπασμα που δίνει τη σκυτάλη στο "Kingdom Of The Blind". Το εν λόγω κομμάτι στην αρχή έρχεται πιο groove-άτο, με ένα δυνατό αλλά βασικό rhythm section, αλλά η πορεία του προβάλλει διάφορες power/symphonic στιγμές με έντονο του europower ύφος, κάτι που συμβαίνει και με το "Headstrong".
Ο δυναμισμός υποβόσκει και στο πιο μπαλαντοειδές "Last Farewell", όπου ο ρυθμός είναι έντονος ενώ οι μαγευτικές μελωδίες συναδούν όμορφα με το ντουέτο του David Readman με την Jeannette Marchewka.
Το τέλος έρχεται ακόμα πιο δυναμικό απ΄'οτι η έναρξη του δίσκου, με το "Red Flag" να αποτελεί μια από τις πιο γεμάτες σε riffs σύνθεση ενώ βλέπουμε όλη τη μπάντα να δρα έντονα σαν αποχαιρετισμό!
Το "Kingslayer", όπως και το "Tsar" δείχνουν μια έντονη πολεμική διάθεση και ζωντάνια, σε αντίθεση με το πρώτο να είναι λίγότερο ευκολοάκουστο αλλά με πολλές τεχνικές στιγμές και κορυφώσεις. Μπορεί το νέο πόνημα του Victor Smolski να βγαίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα από τον προκάτοχο του, αλλά σίγουρα δεν υστερεί από το ντεμπούτο, και συν τοις άλλοις, φαίνεται πως ο βιρτουόζος mainman των Almanac έχει ακόμα πολλά να δώσει.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με την εισαγωγή του "Regicide" το σκοτάδι και το μυστήριο μας τραβάει, αλλά σιγά σιγά οι ταχύτητες ανεβαίνουν ώστε να μπούμε για τα καλά στο ύφος του δίσκου. Παρόλο που η αρχή δε μας λέει πολλά, η συνέχεια με το "Children Of The Sacred Path", ξετυλίγει από τις πρώτες κιόλας στιγμές απίστευτα εισαγωγικά solos, δυναμισμό και εναλλαγές στους ρυθμούς ενώ το ρεφρέν είναι αρκετά cheesy για power metal.
To "Kingslayer" αποτελεί ένα μουσικό φάσμα γιατί κανείς θα βρει μέσα πολλά στοιχεία, άλλωτε ευφάνταστα, τεχνικά, πιο ρυθμικά, πιο παλιομοδίτικα αλλά και μοντέρνα, όπως οι μεθυστικές και παραμυθένιες εισαγωγές των πλήκτρων στα "Guilty As Charged" , τις κλασσικές heavy metal επιρροές στα riffs του "Ηail To The King" και τη σύγχρονη αύρα του "Losing My Mind" που είναι λες και το έγραψε ο Bob Katsionis.
Aπό την άλλη το ομώνυμο του δίσκου λειτουργεί σαν μελωδική, κιθαριστική γέφυρα, με ένα καταληκτικό ξέσπασμα που δίνει τη σκυτάλη στο "Kingdom Of The Blind". Το εν λόγω κομμάτι στην αρχή έρχεται πιο groove-άτο, με ένα δυνατό αλλά βασικό rhythm section, αλλά η πορεία του προβάλλει διάφορες power/symphonic στιγμές με έντονο του europower ύφος, κάτι που συμβαίνει και με το "Headstrong".
Ο δυναμισμός υποβόσκει και στο πιο μπαλαντοειδές "Last Farewell", όπου ο ρυθμός είναι έντονος ενώ οι μαγευτικές μελωδίες συναδούν όμορφα με το ντουέτο του David Readman με την Jeannette Marchewka.
Το τέλος έρχεται ακόμα πιο δυναμικό απ΄'οτι η έναρξη του δίσκου, με το "Red Flag" να αποτελεί μια από τις πιο γεμάτες σε riffs σύνθεση ενώ βλέπουμε όλη τη μπάντα να δρα έντονα σαν αποχαιρετισμό!
Το "Kingslayer", όπως και το "Tsar" δείχνουν μια έντονη πολεμική διάθεση και ζωντάνια, σε αντίθεση με το πρώτο να είναι λίγότερο ευκολοάκουστο αλλά με πολλές τεχνικές στιγμές και κορυφώσεις. Μπορεί το νέο πόνημα του Victor Smolski να βγαίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα από τον προκάτοχο του, αλλά σίγουρα δεν υστερεί από το ντεμπούτο, και συν τοις άλλοις, φαίνεται πως ο βιρτουόζος mainman των Almanac έχει ακόμα πολλά να δώσει.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου