Tέσσερα χρόνια μετά το "Fenris Kindir" οι θρύλοι του Σουηδικού black metal κυκλοφορούν της νέα τους δουλειά,"Den förstfödde". Aν και απέχει αρκετά από τα διαμάντια των αρχών τους, το ένατο άλμπουμ τους, που ακολουθεί μια μοναχική κατεύθυνση, έχει κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια.
Η αρχή με το δεκάλεπτο, ομώνυμο του δίσκου, μας προϊδεάζει με ένα απόκοσμο καλωσόρισμα και παραμορφωμένουε ψιθύρους βγαλμένους από το "ΓΕΝΕΣΙΣ" των Rotting Christ, ενώ η πορεία του ανεβάζοντας λίγο ταχύτητες συνεχίζει εξίσου απόκοσμα και χαοτικά.
Το "Nedom Etterboljorna" είναι ένα ανιαρό instrumental χωρίς λόγο ύπαρξης, σε αντίθεση με το "Likt Utgards Himmel" το οποίο έχει την αισθητική ενός κλασσικού black metal δημιουργήματος μαζί με το "Ofjattrtad" και τις γλαφυρές του μπασογραμμές και μελωδίες.
Με ένα επίσης αργό και δυνατό μπάσο συναντάμε και το "Ginnmors Drott", το οποίο αν και κάπως αδιάφορο οι στοιχειωμένες τους μελωδίες και το φύσσημα του ανέμου σώζει λίγο την κατάσταση. Αν και δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για το καταληκτικό του δίσκου "Kittelns Beska'', μια και φαίνεται σαν αντιγραφή του πρώτου κομματιού.
Από την άλλη βέβαια δύο, από τις λίγες πραγματικά φλογερές στιγμές του δίσκου είναι τα ψυχρά και κοφτά "Lat Fjalarr Gala" και "Du Grymme Smed" που προσδίδουν μια διάχυτη μιζέρια και σκότος μέσω του ήχου τους.
Tα βασανισμένα και πονεμένα φωνητικά του Shamaatae είναι ένα bonus για το άλμπουμ ενώ τα δυνατά μπάσα και μερικές punk και black n roll επιρροές δεν είναι καθόλου άσχημα, αλλά τίποτα από αυτά δε μπορεί να σώσει όλη την κατάσταση. Σίγουρα δεν περιμένω κάτι αντίστοιχο των πρώτων τους κυκλοφοριών αλλά όχι και μια φυσική συνέχεια των τελευταίων μέτριων κυκλοφοριών τους. Παρ'όλα αυτά η νέα τους κυκλοφορία κατά το ήμισυ είναι άνω του μετρίου με τέσσερα από τα οχτώ κομμάτια να υπερβαίνουν της προχειρότητας!
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η αρχή με το δεκάλεπτο, ομώνυμο του δίσκου, μας προϊδεάζει με ένα απόκοσμο καλωσόρισμα και παραμορφωμένουε ψιθύρους βγαλμένους από το "ΓΕΝΕΣΙΣ" των Rotting Christ, ενώ η πορεία του ανεβάζοντας λίγο ταχύτητες συνεχίζει εξίσου απόκοσμα και χαοτικά.
Το "Nedom Etterboljorna" είναι ένα ανιαρό instrumental χωρίς λόγο ύπαρξης, σε αντίθεση με το "Likt Utgards Himmel" το οποίο έχει την αισθητική ενός κλασσικού black metal δημιουργήματος μαζί με το "Ofjattrtad" και τις γλαφυρές του μπασογραμμές και μελωδίες.
Με ένα επίσης αργό και δυνατό μπάσο συναντάμε και το "Ginnmors Drott", το οποίο αν και κάπως αδιάφορο οι στοιχειωμένες τους μελωδίες και το φύσσημα του ανέμου σώζει λίγο την κατάσταση. Αν και δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για το καταληκτικό του δίσκου "Kittelns Beska'', μια και φαίνεται σαν αντιγραφή του πρώτου κομματιού.
Από την άλλη βέβαια δύο, από τις λίγες πραγματικά φλογερές στιγμές του δίσκου είναι τα ψυχρά και κοφτά "Lat Fjalarr Gala" και "Du Grymme Smed" που προσδίδουν μια διάχυτη μιζέρια και σκότος μέσω του ήχου τους.
Tα βασανισμένα και πονεμένα φωνητικά του Shamaatae είναι ένα bonus για το άλμπουμ ενώ τα δυνατά μπάσα και μερικές punk και black n roll επιρροές δεν είναι καθόλου άσχημα, αλλά τίποτα από αυτά δε μπορεί να σώσει όλη την κατάσταση. Σίγουρα δεν περιμένω κάτι αντίστοιχο των πρώτων τους κυκλοφοριών αλλά όχι και μια φυσική συνέχεια των τελευταίων μέτριων κυκλοφοριών τους. Παρ'όλα αυτά η νέα τους κυκλοφορία κατά το ήμισυ είναι άνω του μετρίου με τέσσερα από τα οχτώ κομμάτια να υπερβαίνουν της προχειρότητας!
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου