Oι Annihilator, μετά από δύο χρόνια από το "Suicide Society", και μόλις ένα από την τελευταία τους επίσκεψη στη χώρα μας επέστρεψαν.Το "For The Demented'' αποτελεί το 16ο (ουάου) άλμπουμ των θρυλικών Καναδών, το οποίο αφήνει ανάμικτα συναισθήματα.
Παλιομοδίτικη η έναρξη του δίσκου με το "Twisted Lobotomy" καθώς η τεχνική δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, ενώ τα riffs είναι τόσο άμεσα που σε ανατριχιάζουν ενώ τα gang vocals τραντάζουν κόκκαλα.
Το "One To The Kill" πέρα από την εισαγωγή και το solo του είναι λίγο μονότονο αν και αυτό μαζί με το κατά τα άλλα πολύ καλό "Altering The Altar" θυμίζουν κάτι από το "King Of The Kill".
Mε το "For The Demented" συνδυάζει το power ύφος της εισαγωγής με το στροβιλισμένο tech/thrash metal που τους ξέρουμε ενώ η φωνή του Jeff μου θυμίζει προσωπικά παλιούς καλούς Metallica.
Toυς "Pieces Of You" έχει όλη την αύρα μιας δυναμικής και heavy μπαλάντας, με πολλά ακουσικά σημεία και groove-άτα drums, ενώ το solo λειτουργεί περισσότερο σαν γέφυρα μεταξύ κουπλέ και ρεφρέν!
Επιστρέφοντας στη thrash πλευρά το "The Demon Within" πηγαίνει σε groove κατευθύνσεις με δυνατά, πρωταγωνιστικά drum n bass μέρη, με τα thrash ξεσπάσματα να σκάνε στο ρεφρέν, ενώ το "Phantom Asylum" θα μπορούσε να αποτελεί με τον ηχο του, ένα αφιέρωμα στο "Alison Hell".
Από την άλλη λίγο πιο cheesy και αδιάφορο έρχεται το "The Way", σε αντίθεση βέβαια το μυστηριακό και πιο σκοτεινό, όπως λεεί και ο τίτλος του, "Dark" το οποίο με το soundtrack-ικό υπόβαθρο του, αποτελεί πρελούδιο για το δυναμικό, και ψιλοMegadeth-ικό κλείσιμο. Το "Not All There" λοιπόν έρχεται με αρκετές μελωδικές στιγμές στις κιθάρες, γερό rhythm section και μερικά εφέ πριν το solo.
Θεωρώ πως ο Jeff Waters, είναι μια ιδιοφυία για το heavy metal, αλλά ο νέος του δίσκος είναι λίγο μπερδεμένος. Από τη μία πορωνόμαστε με τα solos και τις old-schoolιές τους και από την άλλη απορούμε με μερικές χαζοχαρούμενες μελωδίες χωρίς ταυτότητα.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Παλιομοδίτικη η έναρξη του δίσκου με το "Twisted Lobotomy" καθώς η τεχνική δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, ενώ τα riffs είναι τόσο άμεσα που σε ανατριχιάζουν ενώ τα gang vocals τραντάζουν κόκκαλα.
Το "One To The Kill" πέρα από την εισαγωγή και το solo του είναι λίγο μονότονο αν και αυτό μαζί με το κατά τα άλλα πολύ καλό "Altering The Altar" θυμίζουν κάτι από το "King Of The Kill".
Mε το "For The Demented" συνδυάζει το power ύφος της εισαγωγής με το στροβιλισμένο tech/thrash metal που τους ξέρουμε ενώ η φωνή του Jeff μου θυμίζει προσωπικά παλιούς καλούς Metallica.
Toυς "Pieces Of You" έχει όλη την αύρα μιας δυναμικής και heavy μπαλάντας, με πολλά ακουσικά σημεία και groove-άτα drums, ενώ το solo λειτουργεί περισσότερο σαν γέφυρα μεταξύ κουπλέ και ρεφρέν!
Επιστρέφοντας στη thrash πλευρά το "The Demon Within" πηγαίνει σε groove κατευθύνσεις με δυνατά, πρωταγωνιστικά drum n bass μέρη, με τα thrash ξεσπάσματα να σκάνε στο ρεφρέν, ενώ το "Phantom Asylum" θα μπορούσε να αποτελεί με τον ηχο του, ένα αφιέρωμα στο "Alison Hell".
Από την άλλη λίγο πιο cheesy και αδιάφορο έρχεται το "The Way", σε αντίθεση βέβαια το μυστηριακό και πιο σκοτεινό, όπως λεεί και ο τίτλος του, "Dark" το οποίο με το soundtrack-ικό υπόβαθρο του, αποτελεί πρελούδιο για το δυναμικό, και ψιλοMegadeth-ικό κλείσιμο. Το "Not All There" λοιπόν έρχεται με αρκετές μελωδικές στιγμές στις κιθάρες, γερό rhythm section και μερικά εφέ πριν το solo.
Θεωρώ πως ο Jeff Waters, είναι μια ιδιοφυία για το heavy metal, αλλά ο νέος του δίσκος είναι λίγο μπερδεμένος. Από τη μία πορωνόμαστε με τα solos και τις old-schoolιές τους και από την άλλη απορούμε με μερικές χαζοχαρούμενες μελωδίες χωρίς ταυτότητα.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου