AMENRA-MASS VI (Album Review)

Μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, οι Βέλγοι Amenra επανέρχονται με ένα νέο δίσκο, το Mass VI πάνω στα σεβαστά βήματα που ακολουθούσαν ως τώρα. Με την ιστορία που έχουν από τους προηγούμενούς τους δίσκους, οι Amenra αποτελούν μία μπάντα που εκθέτει τα εσώψυχά της στο χάος της ζωής με μεγάλο πάτημα στις ρίζες που έχουν από ένα κράμα hardcore και doom, που οδηγεί σε μία από τις πιο περιπετειώδεις εξερευνήσεις της avant-garde και post-metal μουσικής.

Με το Mass VI, οι Amenra κατευθύνονται ξανά πάνω στα μονοπάτια που ακολουθούσαν ως τώρα, κρατώντας τα πιο δυνατά στοιχεία από κάθε άλμπουμ τους στη σειρά Mass, με καλύτερη σύνθεση και στιχουργική, περισσότερο εξερευνητική ατμόσφαιρα και σκοτεινή πνευματικότητα. Οι Amenra είναι από τις μπάντες που δεν επιλέγουν την επανάσταση στον ήχο τους, αλλά ακολουθούν μία σταθερή πορεία και εξέλιξη που βασίζεται πάνω στα γερά θεμέλια που έχουν βάλει στους μέχρι τώρα δίσκους τους. Το νέο τους άλμπουμ, το οποίο με δυσκολία περιμένω να ξεπεράσει το Mass III, είναι πολύ έντονο και σκοτεινό και δεν είναι δίσκος που ο ακροατής μπορεί να «χωνέψει» με ένα άκουσμα, κυρίως λόγω πολλών καταθλιπτικών αλλά και ίσως υπερβολικών στοιχείων. Παρόλα αυτά, σαν γενική εικόνα ο δίσκος εναλλάσσεται ανάμεσα σε ήρεμα και δυναμικά στοιχεία, που παρόλα αυτά δένουν μεταξύ τους και φαίνεται να αποτελούν ένα σώμα παρά πέντε ξεχωριστά κομμάτια.

Το πρώτο κομμάτι, Children of the Eye, μπαίνει σιγά σιγά με μια αργή και βαριά μελωδία που στη συνέχεια εξελίσσεται σε πιο δυναμική με hardcore φωνητικά να αλλάξουν αμέσως το sludge κλίμα, στοιχεία που ξέρουμε ότι αποτελούν ορόσημα της μπάντας. Από την πρώτη στιγμή γίνεται προφανές τι είναι αυτό που θα ακολουθήσει και στον υπόλοιπο δίσκο, με αργό αλλά έντονο χτίσιμο του ήχου που καταλήγει σε έκρηξη οργής της κιθάρας και της φωνής, ενώ από τη μέση και μετά το κομμάτι επανέρχεται σε κάποια πιο post-metal στοιχεία, που δείχνουν πόσο καλή σύνθεση έχει κάνει η μπάντα στο νέο της δίσκο.

Καθώς το άλμπουμ συνεχίζει, με τα κομμάτια Edelkroone, Plus Près de Toi (Closer to You) και Spijt, η ατμόσφαιρα του δίσκου γίνεται πιο καταθλιπτική με πολλά σημεία να κάνουν εμφανή τη βαθιά και σκοτεινή πνευματικότητα της μπάντας. Όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ, έτσι και αυτό ακολουθεί την εμφανή αισθητική της μπάντας με κλίση προς τη θρησκευτικότητα και τον υπνωτιστικό, βαρύ ήχο που δημιουργεί συναισθήματα μελαγχολίας. Τα κομμάτια αυτά θυμίζουν πολύ επικήδειο ή σκοτεινό ύμνο προς κάποιον θεό, ενώ τα συναισθήματα που μου δημιούργησαν είναι διφορούμενα. Από τη μία η μουσική βγάζει μια επιθετικότητα, μια προδιάθεση προς βίαια σκηνικά, από την άλλη βγάζει μια καταθλιπτικότητα και αγωνία. Αυτή η διπολική διαπλοκή οφείλεται στον πρωτότυπο συνδυασμό πολλών διαφορετικών και ίσως αντίθετων μουσικών ειδών είναι και αυτό που χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας και την κάνει τόσο ξεχωριστή, ενώ δημιουργεί μία αφύσικη ισορροπία ανάμεσα στην ηρεμία και την οργή.

Τα κομμάτια A Solitary Reign και Diaken από την άλλη αποτελούν αυτό που θα λέγαμε “the calm before the storm”. Ξεκινούν με ήρεμη και funeral μελωδία που μοιάζει σχεδόν σινεματική, για να καταλήξουν σταδιακά σε ένα ορχηστρικό και φωνητικό crescendo που μοιάζει σχεδόν παράταιρο μετά την ηρεμία που προηγήθηκε. Ο Colin H. van Eeckhout συνδυάζει τη νανουριστική του φωνή με άγρια growls δημιουργώντας μια ηχητική σύγκρουση που όμως δίνει μια ακόμα ξεχωριστή νότα στο συνονθύλευμα μελωδιών.

Σαν σύνολο, το Mass VI δεν αποτελεί κάτι καινούργιο στη μέχρι τώρα post-metal ιστορία τους. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν δυναμικά την πορεία τους με εξαιρετική πρόοδο, δημιουργώντας έναν σχεδόν αβάσταχτο θρήνο μέσα στη μουσική τους, που όμως καταλήγει σε μία κλιμακωτή κάθαρση. Το Mass VI είναι ένας δίσκος γραμμένος με προσοχή στη λεπτομέρεια και μουσικά και στιχουργικά, με αρμονία και μουσική ποιότητα που δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με άλλα σχήματα του είδους, αφήνοντας βήματα πίσω πολλούς «ανταγωνιστές».

Συνολική βαθμολογία: 8,5/10

Charis Bagioki

English translation:

After five years, the Belgian band Amenra come back with a new album, Mass VI, following the respectful steps they have made so far. Judging by their history of previous albums, Amenra are a band that exposes their inner gut to life’s chaos, relying on their roots of a blend of hardcore and doom, which leads to one of the most adventurous explorations of avant-garde and post-metal music.

With Mass VI, Amenra are again headed towards the path they have followed so far, holding on to their most dynamic elements of every album in the Mass series, with a better song writing and composition, a more exploratory atmosphere and a dark spirituality. Amenra are one of the bands that do not chose revolution in their music, but follow a steady course towards evolution based upon the strong foundation they have already construed in their previous albums. Their new album, which I hardly expect to prevail over Mass III, is very intense and dark and it is not an album easily digested by the listener in a single sitting, mostly due to its oppressive and overwhelming elements. However, as a general rule, the album fluctuates between calm and dynamic parts, which are coherent together and appear to be a single body rather than five separate tracks.

The first track, Children of the Eye, comes with a slow and rather ambient melody which later evolves into a more dynamic one with hardcore vocals altering the sludge atmosphere, elements that are known to be the band’s signature. From the first moment, what will follow in the album is obvious, with a slow but tense buildup of the sound which results in an explosion of fury of the guitar and the vocals. Since the middle on, the track comes back to a more post-metal path which is an excellent showcase of the band’s songwriting of the album.

As the album goes on, with tracks Edelkroone, Plus Près de Toi (Closer to You) and Spijt, the album’s atmosphere becomes more depressive and a lot of parts evidence the deep and dark spirituality of the band. Just like the previous albums, this one follows the conspicuous aesthetics of the band with inclination to religiousness and a hypnotic, brooding sound causing melancholy. The tracks remind me of funeral songs or dark hymns to some god, while the feelings I was faced with were mixed. On the one side, the music points to aggression and tendency to violence; on the other hand, it points towards depression and agony. This duality is owed to the unconventional combination of different and opposite genres and is exactly the most evident characteristic of the band’s sound that makes it so unique, while it creates a supernatural equilibrium between calmness and fury.

The tracks A Solitary Reign and Diaken, on the other hand, are what one could call «the calm before the storm». They begin with a calm and funeral melody that is almost cinematic, only to become gradually an instrumental and vocal crescendo that combines the nourishing voice of a lullaby with brutal growling, building up an instrumental clash that adds a remarkable note to the fusion of melodies.

As a whole, Mass IV does not bring anything new to the post-metal history of Amenra so far. Nevertheless, they continue their dynamic path with excellent progression, creating an almost unbearable lamentation in their music, which ends up to an escalating catharsis. Mass IV is an album written with attention to detail both instrumentally and vocally, with harmony and music quality that can hardly be compared to other bands of the same genre, leaving “competitors” ages behind.

Overall score: 8,5/10

Charis Bagioki