Χωρίς να το πολυκαταλάβω, πέρασαν τέσσερα χρόνια από την κυκλοφορία του "Satyricon", και οι Νορβηγοί, προσπαθώντας να ακολουθήσουν σκοτεινά, άγρια και δύσβατα μονοπάτια, με πολλές νέες ιδέες, κυκλοφορούν την πιο εναλλακτική, σύμφωνα με τους ίδιους, δουλειά. Τον ένατο δίσκο τους "Deep Calleth Upon Deep".
Αγριεμένο και λιγότερο καλογυαλισμένο, μας υποδέχεται το νέο album, με το "Midnight Serpent" το οποίο συνεχίζει ότι άφησε η προηγούμενη τους δουλειά. Μια δυναμική προσπάθεια, που δε διαφέρει σε πολλά από τη γνωστή τους πορεία, χωρίς απαραίτητα να γίνεται βαρετή.
Αρκετά διαφορετικό φαίνεται το "Βlood Cracks Open The Ground", οπου δεν έχουμε συνηθίσει τους Νορβηγούς σε μελωδικές εισαγωγές, επικό background και τόσο δυνατά μπάσα. Μπορώ να πω πως είναι ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου, και αρκετά ιδιαίτερο ενώ τον ίδιο πομπώδη και σκοτεινά επικό χαρακτήρα συναντάμε και στο "The Ghost Of Rome", που συνδυάζεται όμορφα με τα χορωδιακά φωνητικά από πίσω και τη μουσικότητα του Frost στα drums.
Όσον αφορά τα δύο ήδη γνωστά τραούδια, το "To Your Brethren In The Dark", και το ομωνυμο "Deep Calleth Upon Deep", αναμφισβήτητα αποτελούν τα δύο μεγάλα hit. Πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, όντας το ένα πιο κοντά σε παραδοσιακές black metal φόρμες, ενώ το δεύτερο πιο δυναμικό και απόκοσμο, συνδυάζουν και τα δύο μεταξύ τους έναν μεγαλειώδη και ψυχρό χαρακτήρα, μέσα στο σκοτάδι.
Το "Dissonant" νομίζω πως προσπαθεί, κυρίως εισαγωγικά, να αγγίξει κάποιες prog/blackened στιγμες, και να συνδυάζει κάποια στοιχεία κλασικής μουσικής με jazz, σαν αυτά των Noρβηγών Shining. Βέβαια χωρίς να το κάνει απαραίτητα άσχημο το αποτέλεσμα, ακούγεται σαν κενό και χαμένο από το προσανατολισμό του. Το "Black Wings and Withering Gloom" από την άλλη, αφιερωμένο στο Βορρά, βγάζει εύκολα προς τα έξω την αίσθηση πως εδώ οι Satyricon κατάφεραν να επιτύχουν βασικά συστατικά του κλασικού black metal, με τον προσωπικό black n roll ήχο του παρελθόντος τους, και να τα παντρέψουν. Πιστέυω βέβαια πως αν δεν ήταν τόσο ξερή και κενή η παραγωγή, η μουσική θα ομόρφαινε περισσότερο το σύνολο και κυρίως τον ήχο των τυμπάνων που παρόλα αυτά είναι απίστευτος.
Το τελικό, "Βurial Rite" κλείνει το "Deep Calleth Upon Deep" έτσι όπως άρχισε, σε ένα πάντρεμα του προκατόχου του με την αγριάδα του "Age Of Nero".
Όσο διάβαζα το δελτίο τύπου, παρατηρούσα πως έλεγε κάτι περί νέου κεφαλαίου στην ιστορία των Satyricon. Δε ξέρω πως το εννοούσε ακριβώς αυτό, μιας και βλέπουμε αρκετά στοιχεία από τις δύο προηγούμενες δουλειές των αγαπημένων black metallers. Σίγουρα μιλάμε για μια δουλειά που προσδίδει αρκετά νέα στοιχεία, κι αρκετές μελωδίες, πέρα από ακόρντα και δυσαρμονίες. Όπως επίσης και γερές μπασογραμμές κι αρκετά εναλλακτικά συμφωνικά χαρακτηριστικά. Αλλά πέραν όλων αυτών, το μοτίβο είναι σχεδόν ίδιο, και ομίζω πως προσπαθούν να ανακαλύψουν μια νέα ταυτότητα μεταξύ ωμού μαύρου ήχου, και μοντερνισμού.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Αγριεμένο και λιγότερο καλογυαλισμένο, μας υποδέχεται το νέο album, με το "Midnight Serpent" το οποίο συνεχίζει ότι άφησε η προηγούμενη τους δουλειά. Μια δυναμική προσπάθεια, που δε διαφέρει σε πολλά από τη γνωστή τους πορεία, χωρίς απαραίτητα να γίνεται βαρετή.
Αρκετά διαφορετικό φαίνεται το "Βlood Cracks Open The Ground", οπου δεν έχουμε συνηθίσει τους Νορβηγούς σε μελωδικές εισαγωγές, επικό background και τόσο δυνατά μπάσα. Μπορώ να πω πως είναι ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου, και αρκετά ιδιαίτερο ενώ τον ίδιο πομπώδη και σκοτεινά επικό χαρακτήρα συναντάμε και στο "The Ghost Of Rome", που συνδυάζεται όμορφα με τα χορωδιακά φωνητικά από πίσω και τη μουσικότητα του Frost στα drums.
Όσον αφορά τα δύο ήδη γνωστά τραούδια, το "To Your Brethren In The Dark", και το ομωνυμο "Deep Calleth Upon Deep", αναμφισβήτητα αποτελούν τα δύο μεγάλα hit. Πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, όντας το ένα πιο κοντά σε παραδοσιακές black metal φόρμες, ενώ το δεύτερο πιο δυναμικό και απόκοσμο, συνδυάζουν και τα δύο μεταξύ τους έναν μεγαλειώδη και ψυχρό χαρακτήρα, μέσα στο σκοτάδι.
Το "Dissonant" νομίζω πως προσπαθεί, κυρίως εισαγωγικά, να αγγίξει κάποιες prog/blackened στιγμες, και να συνδυάζει κάποια στοιχεία κλασικής μουσικής με jazz, σαν αυτά των Noρβηγών Shining. Βέβαια χωρίς να το κάνει απαραίτητα άσχημο το αποτέλεσμα, ακούγεται σαν κενό και χαμένο από το προσανατολισμό του. Το "Black Wings and Withering Gloom" από την άλλη, αφιερωμένο στο Βορρά, βγάζει εύκολα προς τα έξω την αίσθηση πως εδώ οι Satyricon κατάφεραν να επιτύχουν βασικά συστατικά του κλασικού black metal, με τον προσωπικό black n roll ήχο του παρελθόντος τους, και να τα παντρέψουν. Πιστέυω βέβαια πως αν δεν ήταν τόσο ξερή και κενή η παραγωγή, η μουσική θα ομόρφαινε περισσότερο το σύνολο και κυρίως τον ήχο των τυμπάνων που παρόλα αυτά είναι απίστευτος.
Το τελικό, "Βurial Rite" κλείνει το "Deep Calleth Upon Deep" έτσι όπως άρχισε, σε ένα πάντρεμα του προκατόχου του με την αγριάδα του "Age Of Nero".
Όσο διάβαζα το δελτίο τύπου, παρατηρούσα πως έλεγε κάτι περί νέου κεφαλαίου στην ιστορία των Satyricon. Δε ξέρω πως το εννοούσε ακριβώς αυτό, μιας και βλέπουμε αρκετά στοιχεία από τις δύο προηγούμενες δουλειές των αγαπημένων black metallers. Σίγουρα μιλάμε για μια δουλειά που προσδίδει αρκετά νέα στοιχεία, κι αρκετές μελωδίες, πέρα από ακόρντα και δυσαρμονίες. Όπως επίσης και γερές μπασογραμμές κι αρκετά εναλλακτικά συμφωνικά χαρακτηριστικά. Αλλά πέραν όλων αυτών, το μοτίβο είναι σχεδόν ίδιο, και ομίζω πως προσπαθούν να ανακαλύψουν μια νέα ταυτότητα μεταξύ ωμού μαύρου ήχου, και μοντερνισμού.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου