Mια από τις διασημότερες και αμφιλεγόμενες μπάντες στον extreme ήχο της Ευρώπης, είναι οι Belphegor. Kλείνοντας φέτος 25 χρόνια ύπαρξης, κι έπειτα από τρία χρόνια μετά το πολυταξιδεμένο "Conjuring The Dead", επανέρχονται με το πιο μαύρο και αρρωστημένο "Totenritual"
Ήδη με το "Baphomet", βλέπουμε την κλίση των Belphegor προς το death metal με riffs που θα ζήλευαν οι Morbid Angel, ενώ μερικά black περάσματα συναντάμε στις εισαγωγικές νότες, αλλά και σε μερικά κομμάτια όπως το "Swinefever-Regent Of Pigs" και στο "Apophis-Black Dragon".
Από την άλλη, παρατηρούμε μερικές κρυφές industrial επιρροές, διάσπαρτες μέσα στα τραγούδια, ενώ μαζί με το κλασικό ύφος των Αυστριακών συναντάμε πάρα πολλά Πολωνικά death metal trademarks γύρω από τα τύμπανα των περισσότερων κομματιών, αλλά πιο έντονα μουσικά στα "Τοtenkult-Exegesis of Deterioration", με ένα δυναμικό guitar solo, και στο "Spell Of Reflection".
Μερικές από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του δίσκου, μαζί με το εναρκτήριο, είναι το "Devil's Son", που ακούγεται σαν μια ξεκάθαρα ανανεωμένη μορφή του κλασικού ήχου των Αυστριακών, με το κλασικό extreme πάντρεμα black και death στοιχείων, αλλά και το αργό και σκοτεινό, δίλεπτο instrumental "Totenbeschworer". Όμως το προσωπικό μου αγαπημένο είναι το "Embracing A Star", που ίσως είναι το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι μέσα στο album. Επικό, μαγευτικό και μεγαλειώδες με μια εισαγωγή στο πιάνο, αρπίσματα και μια έντονη, βαθιά μπασογραμμή.
Επίσης, χαίρομαι που έχουν αφήσει κατά μέρος πολλά πιο μοντέρνα στοιχεια, που χάλαγαν την ακραία ατμόσφαιρα της μουσικής τους, αλλά η παραγωγή κάνει τον ήχο να ακούγεται σε μερικά σημεία κενός και ψευτικός.
Ο κύκλος της νέας δουλειάς των Βelphegor κλείνει με το ομώνυμο "Totenritual", που είναι από τα πιο γρήγορα και ακραία κομμάτια του δίσκου, και συνδυάζει τον φρέσκο οραματισμό τους με μια ανάμνηση από το παρελθόν.
Σίγουρα δε θεωρώ πως είναι ο σπουδαιότερος δίσκος της καριέρας τους, αλλά βέβαια είναι θετικό πως δεν μιλάμε για κάτι στάσιμο και βατό. Ο νέος δρόμος τους, πιο κιθαριστικός, με αρκετά groove και πολλές ατμοσφαιρικές blackened στιγμές πίσω από τις ακραίες riffολογίες τους, δίνει σίγουρα ακόμα πνοή σε μια μπάντα που διαολίζει από τα 90s.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ήδη με το "Baphomet", βλέπουμε την κλίση των Belphegor προς το death metal με riffs που θα ζήλευαν οι Morbid Angel, ενώ μερικά black περάσματα συναντάμε στις εισαγωγικές νότες, αλλά και σε μερικά κομμάτια όπως το "Swinefever-Regent Of Pigs" και στο "Apophis-Black Dragon".
Από την άλλη, παρατηρούμε μερικές κρυφές industrial επιρροές, διάσπαρτες μέσα στα τραγούδια, ενώ μαζί με το κλασικό ύφος των Αυστριακών συναντάμε πάρα πολλά Πολωνικά death metal trademarks γύρω από τα τύμπανα των περισσότερων κομματιών, αλλά πιο έντονα μουσικά στα "Τοtenkult-Exegesis of Deterioration", με ένα δυναμικό guitar solo, και στο "Spell Of Reflection".
Μερικές από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του δίσκου, μαζί με το εναρκτήριο, είναι το "Devil's Son", που ακούγεται σαν μια ξεκάθαρα ανανεωμένη μορφή του κλασικού ήχου των Αυστριακών, με το κλασικό extreme πάντρεμα black και death στοιχείων, αλλά και το αργό και σκοτεινό, δίλεπτο instrumental "Totenbeschworer". Όμως το προσωπικό μου αγαπημένο είναι το "Embracing A Star", που ίσως είναι το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι μέσα στο album. Επικό, μαγευτικό και μεγαλειώδες με μια εισαγωγή στο πιάνο, αρπίσματα και μια έντονη, βαθιά μπασογραμμή.
Επίσης, χαίρομαι που έχουν αφήσει κατά μέρος πολλά πιο μοντέρνα στοιχεια, που χάλαγαν την ακραία ατμόσφαιρα της μουσικής τους, αλλά η παραγωγή κάνει τον ήχο να ακούγεται σε μερικά σημεία κενός και ψευτικός.
Ο κύκλος της νέας δουλειάς των Βelphegor κλείνει με το ομώνυμο "Totenritual", που είναι από τα πιο γρήγορα και ακραία κομμάτια του δίσκου, και συνδυάζει τον φρέσκο οραματισμό τους με μια ανάμνηση από το παρελθόν.
Σίγουρα δε θεωρώ πως είναι ο σπουδαιότερος δίσκος της καριέρας τους, αλλά βέβαια είναι θετικό πως δεν μιλάμε για κάτι στάσιμο και βατό. Ο νέος δρόμος τους, πιο κιθαριστικός, με αρκετά groove και πολλές ατμοσφαιρικές blackened στιγμές πίσω από τις ακραίες riffολογίες τους, δίνει σίγουρα ακόμα πνοή σε μια μπάντα που διαολίζει από τα 90s.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου