Τρία χρόνια που ο τιτάνας έκανε την εμφάνιση του νομίζω πως πέρασαν γρήγορα. Φτάνοντας αισίως στο δέκατο τους album λοιπόν, oι Έλληνες symphonic death metallers, μαζί με την φιλαρμονική ορχήστρα της Πράγας δείχνουν για άλλη μια φορά ότι αγαπούν τις προκλήσεις.
Πάντοτε, σε κάθε νέα δουλειά των συμπατριωτών μας αναλογίζομαι πόσο πολύ θα ανεβάσουν τον πήχη της δουλειάς τους. Με τη μεγαλοπρεπή κι εντυπωσιακή εισαγωγή του "Dante's Inferno", που προμυνήει το μακελειό που θα φέρει την ομώνυμη Κόλαση στη Θεία Κομμωδία, μου λύνονται οι απορίες μου εξ αρχής.
Tα ήδη γνωστά "The 3rd Testament", με το σατανικό του υπόβαθρο και το πιο φιλοσοφικό "Enemy Of Truth" γίνονται ακόμα βαρύτερα, το ένα μεν με την έντονη του ορχηστρική ατμόσφαιρα και τα τύμπανα-πολυβόλα, ενώ το άλλο πιο ωμό, κοντά σε πιο brutal death metal μονοπάτια. Βέβαια από τα extreme περάσματα, γυρίζουμε με το "Portrait Of A Headless Man" σε ένα intro βασισμένο στα πρότυπα των Chaostar, που σκοτεινιάζουν τον ουράνο (καλή ώρα όπως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές), με την αύρα και τη μυστηριακή χροιά του Σωτήρη, δίνοντας την σκυτάλη στα professional growls του Seth.
Μέσα σε όλα, έρχεται και μια νέα πρωτοτυπία στην ήδη ενδιαφέρουσα μουσική των Septicflesh, το ούτι, το οποίο ακούμε σαν εισαγωγή στο "Martyr" αλλά και ενδιάμεσα στο "Faceless Queen", προσθέτοντας μια ανατολίτικη πινελιά σε δύο συνθέσεις που "μυρίζουν" λίγο "Communion''.
Λίγο πιο σκοτεινά στα αυτιά μου είναι τα "Our Church, Below The Sea" και "Gospel of Fear" τα οποία θα χαρακτήριζα ως πιο ακραία, όπως κι όλος ο δίσκος σε γενικές γραμμές, με μια ιδιαίτερη στοιχειωμένη αισθητική, αφήνοντας σε μερικές στιγμές κατά μέρος την ορχήστρα. Αλλά στην ίδια μαυρίλα βρίσκεται και το προσωπικό μου αγαπημένο "Dark Art" με την αργή μελαγχολική αρχή στο πιάνο, και τα σχεδόν πεντέμιση λεπτά μεγαλοπρεπούς παντρέματος μεταξύ μυστηρίου και βίας.
Τέλος, το "Trinity" προβάλλει μια παράξενη ατμόσφαιρα που προκαλείται από τον πειραματισμό κυρίως του μπάσου με την ακουστική κιθάρα και τα mid tempos.
Ο ενθουσιασμός του γράφοντα νομίζω είναι ολοκάθαρος για το "Codex Omega". Πιο αγριεμένο, πέραν της "μεταλλικής" σύνθεσης και από την ίδια την ορχήστρα, με πολλά πειραματικά στοιχεία, μυστήριο κι απόλυτο σκοτάδι. Oι διπλές κιθάρες δίνουν όγκο στην μουσική και για τους φίλους των καθαρών φωνητικών, οι στιγμές του Σωτήρη πίσω από το μικρόφωνο είναι μπόλικες, ενώ ο αντικαταστάτης του Φώτη στα τύμπανα, Krimh δεν τα πήγε άσχημα, δημιουργώντας σίγουρα έναν δίσκο που η ιστορία του είδους, στο μέλλον θα τον αναδείξει ίσως μνημειώδη
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Πάντοτε, σε κάθε νέα δουλειά των συμπατριωτών μας αναλογίζομαι πόσο πολύ θα ανεβάσουν τον πήχη της δουλειάς τους. Με τη μεγαλοπρεπή κι εντυπωσιακή εισαγωγή του "Dante's Inferno", που προμυνήει το μακελειό που θα φέρει την ομώνυμη Κόλαση στη Θεία Κομμωδία, μου λύνονται οι απορίες μου εξ αρχής.
Tα ήδη γνωστά "The 3rd Testament", με το σατανικό του υπόβαθρο και το πιο φιλοσοφικό "Enemy Of Truth" γίνονται ακόμα βαρύτερα, το ένα μεν με την έντονη του ορχηστρική ατμόσφαιρα και τα τύμπανα-πολυβόλα, ενώ το άλλο πιο ωμό, κοντά σε πιο brutal death metal μονοπάτια. Βέβαια από τα extreme περάσματα, γυρίζουμε με το "Portrait Of A Headless Man" σε ένα intro βασισμένο στα πρότυπα των Chaostar, που σκοτεινιάζουν τον ουράνο (καλή ώρα όπως τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές), με την αύρα και τη μυστηριακή χροιά του Σωτήρη, δίνοντας την σκυτάλη στα professional growls του Seth.
Μέσα σε όλα, έρχεται και μια νέα πρωτοτυπία στην ήδη ενδιαφέρουσα μουσική των Septicflesh, το ούτι, το οποίο ακούμε σαν εισαγωγή στο "Martyr" αλλά και ενδιάμεσα στο "Faceless Queen", προσθέτοντας μια ανατολίτικη πινελιά σε δύο συνθέσεις που "μυρίζουν" λίγο "Communion''.
Λίγο πιο σκοτεινά στα αυτιά μου είναι τα "Our Church, Below The Sea" και "Gospel of Fear" τα οποία θα χαρακτήριζα ως πιο ακραία, όπως κι όλος ο δίσκος σε γενικές γραμμές, με μια ιδιαίτερη στοιχειωμένη αισθητική, αφήνοντας σε μερικές στιγμές κατά μέρος την ορχήστρα. Αλλά στην ίδια μαυρίλα βρίσκεται και το προσωπικό μου αγαπημένο "Dark Art" με την αργή μελαγχολική αρχή στο πιάνο, και τα σχεδόν πεντέμιση λεπτά μεγαλοπρεπούς παντρέματος μεταξύ μυστηρίου και βίας.
Τέλος, το "Trinity" προβάλλει μια παράξενη ατμόσφαιρα που προκαλείται από τον πειραματισμό κυρίως του μπάσου με την ακουστική κιθάρα και τα mid tempos.
Ο ενθουσιασμός του γράφοντα νομίζω είναι ολοκάθαρος για το "Codex Omega". Πιο αγριεμένο, πέραν της "μεταλλικής" σύνθεσης και από την ίδια την ορχήστρα, με πολλά πειραματικά στοιχεία, μυστήριο κι απόλυτο σκοτάδι. Oι διπλές κιθάρες δίνουν όγκο στην μουσική και για τους φίλους των καθαρών φωνητικών, οι στιγμές του Σωτήρη πίσω από το μικρόφωνο είναι μπόλικες, ενώ ο αντικαταστάτης του Φώτη στα τύμπανα, Krimh δεν τα πήγε άσχημα, δημιουργώντας σίγουρα έναν δίσκο που η ιστορία του είδους, στο μέλλον θα τον αναδείξει ίσως μνημειώδη
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου