Οι ελληνόφιλοι Sabaton, δύο χρόνια μετά από το πολύ πετυχημένο "Heroes", και έπειτα από αρκετές εμφανίσεις στην Ευρώπη και την χώρα μας, κυκλοφορούν άλλη μια επική δουλειά με τίτλο "The Last Stand".
Το έναυσμα δίνεται με τις πολεμικές ιαχές του "Sparta", τις οποίες διαδέχονται επικά κοψίματα και διάσπαρτα choirs. Σίγουρα δε θα μας ξενίσει η μνεία που κάνουν οι Σουηδοί στους 300 του Λεωνίδα!
Η συνέχεια έρχεται με το "Last Dying Breath", το οποίο αποτελεί ένα κλασικό κομμάτι Sabaton με περισσότερες όμως μελωδίες και ένα φοβερό κιθαριστικό σόλο, ενώ στα ίδια μοτίβα έρχονται και τα "Blood Of Bannockburn" (πέραν της εισαγωγής με τις γκάιντες) και το ομότιτλο "The Last Stand".
Λίγο πριν τα μισά του δίσκου έρχεται το "Diary Of An Unlnown Soldier", ένας μονόλογος που παραπέμπει σε εισαγωγή του Medal Of Honour, που ανόιγει εν μέρει το ήδη γνωστό και σε πολλούς αγαπημένο, "Τhe Lost Battalion".
Λίγο πιο μακριά από τα συνηθισμένα και με αρκετά πλήκτρα έρχεται το "Winged Hussars", το οποίο ασυζητητί έχει όλα τα trademarks των Sabaton, αλλά η πολεμική ατμόσφαιρα έχει διαφορετικά στοιχεία από τι έχουμε συνηθίσει και πολλές ανατολίτικες επιρροές(λογικό αφού οι Ούσαροι ήταν βαλκάνιοι επίλεκτοι ιππείς).
Άξια προσοχής επίσης είναι και το προσωπικό μου αγαπημένο "Rorke's Drift", με την τεχνική αλά Maiden εισαγωγή και το "Hill 3234", με τον power/groove συνδυασμό στη μουσική.
Τέλος δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με το "The Last Stand", μιας και είναι σχεδόν ακριβώς αυτό που περίμενα. Σίγουρα ακουστικά και παιχτηκά ήταν άρτιο, αλλά χωρίς πολλές πρωτοτυπίες πέρα από μερικά highlights. Σίγουρα την ατμόσφαιρα και το feeling που ποθούν οι μυημένοι οπαδοί το έβγαλαν ξανά, και η πολεμική διάθεση βγαίνει στην επιφάνεια ήδη από τις πρώτες νότες.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το έναυσμα δίνεται με τις πολεμικές ιαχές του "Sparta", τις οποίες διαδέχονται επικά κοψίματα και διάσπαρτα choirs. Σίγουρα δε θα μας ξενίσει η μνεία που κάνουν οι Σουηδοί στους 300 του Λεωνίδα!
Η συνέχεια έρχεται με το "Last Dying Breath", το οποίο αποτελεί ένα κλασικό κομμάτι Sabaton με περισσότερες όμως μελωδίες και ένα φοβερό κιθαριστικό σόλο, ενώ στα ίδια μοτίβα έρχονται και τα "Blood Of Bannockburn" (πέραν της εισαγωγής με τις γκάιντες) και το ομότιτλο "The Last Stand".
Λίγο πριν τα μισά του δίσκου έρχεται το "Diary Of An Unlnown Soldier", ένας μονόλογος που παραπέμπει σε εισαγωγή του Medal Of Honour, που ανόιγει εν μέρει το ήδη γνωστό και σε πολλούς αγαπημένο, "Τhe Lost Battalion".
Λίγο πιο μακριά από τα συνηθισμένα και με αρκετά πλήκτρα έρχεται το "Winged Hussars", το οποίο ασυζητητί έχει όλα τα trademarks των Sabaton, αλλά η πολεμική ατμόσφαιρα έχει διαφορετικά στοιχεία από τι έχουμε συνηθίσει και πολλές ανατολίτικες επιρροές(λογικό αφού οι Ούσαροι ήταν βαλκάνιοι επίλεκτοι ιππείς).
Άξια προσοχής επίσης είναι και το προσωπικό μου αγαπημένο "Rorke's Drift", με την τεχνική αλά Maiden εισαγωγή και το "Hill 3234", με τον power/groove συνδυασμό στη μουσική.
Τέλος δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα με το "The Last Stand", μιας και είναι σχεδόν ακριβώς αυτό που περίμενα. Σίγουρα ακουστικά και παιχτηκά ήταν άρτιο, αλλά χωρίς πολλές πρωτοτυπίες πέρα από μερικά highlights. Σίγουρα την ατμόσφαιρα και το feeling που ποθούν οι μυημένοι οπαδοί το έβγαλαν ξανά, και η πολεμική διάθεση βγαίνει στην επιφάνεια ήδη από τις πρώτες νότες.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου