Τον Wolf Hoffmann τον γνωρίζουμε ως κιθαρίστα και mainman των Accept. Aφού ξέρουμε ότι με την κύρια μπάντα του θα περιμένουμε δίσκο το 2017, είπε να μη μας αφήσει τελείως μονους και έτσι αποφάσισε με την σόλο κυκλοφορία του να μας ταξιδέψει στα άδυτα της κλασικής μουσικής, με τον δικό του τρόπο βέβαια.
To ιδιαίτερο αυτό άλμπουμ ξεκινάει με την μεταλλική εκδοχή του "Scherzo" από την 9η του Μπετόβεν. Τα κιθαριστικά τεχνικά σόλο, άρτια συγχωνευμένα με την κλασσική σύνθεση αντικατοπτρίζουν άνετα τον τίτλο του δίσκου.
Η συνέχεια έρχεται με το "Night On Bald Mountain", του Mussorgsky, που αν ήμουν κακός θα το χαρακτήριζα αυτοβιογραφικό του Γερμανού κιθαρίστα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι που πατάει σε πιο original μέρη, χωρίς πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Τα τύμπανα δίνουν ένα πιο mid tempo στο κομμάτι, ενώ ο ιθύνων νους των Accept δείχνει να απολαμβάνει το παίξιμο αυτό, κάτι το οποίο συμβαίνει και στο smoothy σολιστικό intro του "Je Croi Etendre Encore".
H κλασική μουσική του Βιβάλντι, στο "Double Cello Concerto in G Minor" φαίνεται πως γίνεται ένα με τον σκληρό ήχο δημιουργώντας έτσι χρώματα και εικόνες στην σκέψη του ακροατή. Εδώ ο Hoffmann αποφασίζει να αφήσει κατα μέρος τα πολλά σόλο (χωρίς να λείπουν κιόλας) και να επικεντρωθει στα ρυθμικά μέρη, τα οποία σε μερικά σημεία θυμίζουν και power metal!
Ιδιαίτερα εύηχη και ανατριχιαστική είναι επίσης η εκτέλεση του στην Λίμνη Των Κύκνων, δε χρειάζεται νομίζω να πω κάτι παραπάνω...
Heavy metal συμφωνία 40! Eδώ ο Hoffmann δείχνει πως ο Μότσαρτ αν ζούσε εν έτει 2016 θα μπορούσε να είναι ένας σκληροπυρηνικός βιρτουόζος μεταλάς, ενώ ο Τζάκομο Πουτσίνι με την "Madame Butterfly" θα περπατούσε στα ατμοσφαιρικά AOR μονοπάτια.
O δίσκος κλείνει με το πιο όμορφο, γεμάτο χρώματα και μελωδίες "Air On The G String" του Μπάχ, μια τρομερή σύνθεση που ο κιθαρίστας μας την σεβάστηκε και την απογείωσε.
Μπορώ να πω πως με αυτή την σόλο δουλειά ο Wolf Hoffmann μας δείχνει πως πέρα από σκληροτράχηλος Τεύτων μεταλάς, είναι και ψαγμένος στο έπακρο με τις κλασικές συνθέσεις. Το "Headbanger's Symphony" είναι η καθαρή απόδειξη πως ο ακραίος ήχος έχει πολλά κοινά με την κλασική μουσική, κάτι που μας είχαν δείξει βέβαια και άλλοι κιθαρίστες με τον δικό τους τρόπο.
Ειλικρινά αυτός ο δίσκος είναι τροφή στην ψυχή, και αξίζει ιδιαίτερης προσοχής!
(10/10)
To ιδιαίτερο αυτό άλμπουμ ξεκινάει με την μεταλλική εκδοχή του "Scherzo" από την 9η του Μπετόβεν. Τα κιθαριστικά τεχνικά σόλο, άρτια συγχωνευμένα με την κλασσική σύνθεση αντικατοπτρίζουν άνετα τον τίτλο του δίσκου.
Η συνέχεια έρχεται με το "Night On Bald Mountain", του Mussorgsky, που αν ήμουν κακός θα το χαρακτήριζα αυτοβιογραφικό του Γερμανού κιθαρίστα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι που πατάει σε πιο original μέρη, χωρίς πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Τα τύμπανα δίνουν ένα πιο mid tempo στο κομμάτι, ενώ ο ιθύνων νους των Accept δείχνει να απολαμβάνει το παίξιμο αυτό, κάτι το οποίο συμβαίνει και στο smoothy σολιστικό intro του "Je Croi Etendre Encore".
H κλασική μουσική του Βιβάλντι, στο "Double Cello Concerto in G Minor" φαίνεται πως γίνεται ένα με τον σκληρό ήχο δημιουργώντας έτσι χρώματα και εικόνες στην σκέψη του ακροατή. Εδώ ο Hoffmann αποφασίζει να αφήσει κατα μέρος τα πολλά σόλο (χωρίς να λείπουν κιόλας) και να επικεντρωθει στα ρυθμικά μέρη, τα οποία σε μερικά σημεία θυμίζουν και power metal!
Ιδιαίτερα εύηχη και ανατριχιαστική είναι επίσης η εκτέλεση του στην Λίμνη Των Κύκνων, δε χρειάζεται νομίζω να πω κάτι παραπάνω...
Heavy metal συμφωνία 40! Eδώ ο Hoffmann δείχνει πως ο Μότσαρτ αν ζούσε εν έτει 2016 θα μπορούσε να είναι ένας σκληροπυρηνικός βιρτουόζος μεταλάς, ενώ ο Τζάκομο Πουτσίνι με την "Madame Butterfly" θα περπατούσε στα ατμοσφαιρικά AOR μονοπάτια.
O δίσκος κλείνει με το πιο όμορφο, γεμάτο χρώματα και μελωδίες "Air On The G String" του Μπάχ, μια τρομερή σύνθεση που ο κιθαρίστας μας την σεβάστηκε και την απογείωσε.
Μπορώ να πω πως με αυτή την σόλο δουλειά ο Wolf Hoffmann μας δείχνει πως πέρα από σκληροτράχηλος Τεύτων μεταλάς, είναι και ψαγμένος στο έπακρο με τις κλασικές συνθέσεις. Το "Headbanger's Symphony" είναι η καθαρή απόδειξη πως ο ακραίος ήχος έχει πολλά κοινά με την κλασική μουσική, κάτι που μας είχαν δείξει βέβαια και άλλοι κιθαρίστες με τον δικό τους τρόπο.
Ειλικρινά αυτός ο δίσκος είναι τροφή στην ψυχή, και αξίζει ιδιαίτερης προσοχής!
(10/10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου