Μπορώ να πω πως ποτέ δεν ήμουν fan των Gojira, μιας και ο ήχος τους ήταν αρκετά μακριά από τα δικά μου ακούσματα αλλά το εν λόγω άλμπουμ ξύπνησε το ηφαίστειο μέσα μου, και είπα να πω λίγα λογάκια για αυτό.
Οι Γάλλοι διεθνείς με τον έκτο κατά σειρά δίσκο τους, είπαν να διαφοροποιηθούν από αυτά που τους είχαμε συνηθίσει, και έτσι το εναρκτήριο κομμάτι, αντί να το περιμένουμε δυναμικό και βαρβάτο, μας έρχεται σε πιο ήρεμες, groove και light φόρμες, και φέρει το όνομα "Shooting Star", το οποίο μας υπνωτίζει υπό τα μυστηριακά choir και τα νωχελικά καθαρά φωνητικά.
Από την άλλη, τα γκάζια ανεβαίνουν στο "Silvera" το οποίο θα αποδίδεται εκπληκτικά live, και στο "The Cell" το οποίο παντρεύει τα grooves με τα κλασικά μοτίβα του συγκροτήματος.
Η μεγαλύτερη λάβα χύνεται όμως με το "Stranded" το οποίο με τα πειραματικά εφέ και το κλασικό death metal ύφος δημιουργεί ένα μεστό αποτέλεσμα και ένα υπέροχο μουσικό σύνολο που θα ζηλευαν πολλοί.
Φυσικά απαρατήρητο δε περνάει το ομώνυμο "Magma", το οποίο είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου και αναπτύσσει διάφορα μουσικά ηχοχρώματα όπως, groove και progressive περάσματα, ανελέητο palm mute και ψυχρά-κοφτά κιθαριστικά μέρη, που οδηγούν σε ένα αργό και μελωδικό solo.
Kομμάτια σαν το "Only Pain" κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να βγάζει κάθε μπάντα που γουστάρει να ψάχνεται, καθώς οι συνθέσεις εναλάσσονται μεταξύ της απλότητας και της πολυπλοκότητας κυρίως στα τύμπανα, ενώ το "Low Lands" μουσικά είναι ο άσσος στο μανίκι του "Magma".
O δίσκος κλείνει με το "Liberation", ένα ελαφρό μελαγχολικό ακουστικό instrumental με μερικές εμφανείς tribal επιρροές, που δημιουργει μια ιδιαίτερη γκρίζα ατμόσφαιρα.
Τέλος, όπως προείπα δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan των Γάλλων metallers, αλλά αυτό το abum, περνάει πολλά συναισθήματα στον ακροατή ενώ ο πειραματισμός τους δεν είναι καθόλου αποτυχημένος. Το "Μagma" σίγουρα είναι ένας από τους δίσκους του 2016 που αξίζει να ακουστούν καθώς η πολυμορφία του, είναι είναι εμφανής και θα μπορούσε να αποτελέσει συνώνυμο των Gojira.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Οι Γάλλοι διεθνείς με τον έκτο κατά σειρά δίσκο τους, είπαν να διαφοροποιηθούν από αυτά που τους είχαμε συνηθίσει, και έτσι το εναρκτήριο κομμάτι, αντί να το περιμένουμε δυναμικό και βαρβάτο, μας έρχεται σε πιο ήρεμες, groove και light φόρμες, και φέρει το όνομα "Shooting Star", το οποίο μας υπνωτίζει υπό τα μυστηριακά choir και τα νωχελικά καθαρά φωνητικά.
Από την άλλη, τα γκάζια ανεβαίνουν στο "Silvera" το οποίο θα αποδίδεται εκπληκτικά live, και στο "The Cell" το οποίο παντρεύει τα grooves με τα κλασικά μοτίβα του συγκροτήματος.
Η μεγαλύτερη λάβα χύνεται όμως με το "Stranded" το οποίο με τα πειραματικά εφέ και το κλασικό death metal ύφος δημιουργεί ένα μεστό αποτέλεσμα και ένα υπέροχο μουσικό σύνολο που θα ζηλευαν πολλοί.
Φυσικά απαρατήρητο δε περνάει το ομώνυμο "Magma", το οποίο είναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου και αναπτύσσει διάφορα μουσικά ηχοχρώματα όπως, groove και progressive περάσματα, ανελέητο palm mute και ψυχρά-κοφτά κιθαριστικά μέρη, που οδηγούν σε ένα αργό και μελωδικό solo.
Kομμάτια σαν το "Only Pain" κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να βγάζει κάθε μπάντα που γουστάρει να ψάχνεται, καθώς οι συνθέσεις εναλάσσονται μεταξύ της απλότητας και της πολυπλοκότητας κυρίως στα τύμπανα, ενώ το "Low Lands" μουσικά είναι ο άσσος στο μανίκι του "Magma".
O δίσκος κλείνει με το "Liberation", ένα ελαφρό μελαγχολικό ακουστικό instrumental με μερικές εμφανείς tribal επιρροές, που δημιουργει μια ιδιαίτερη γκρίζα ατμόσφαιρα.
Τέλος, όπως προείπα δεν ήμουν ποτέ μεγάλος fan των Γάλλων metallers, αλλά αυτό το abum, περνάει πολλά συναισθήματα στον ακροατή ενώ ο πειραματισμός τους δεν είναι καθόλου αποτυχημένος. Το "Μagma" σίγουρα είναι ένας από τους δίσκους του 2016 που αξίζει να ακουστούν καθώς η πολυμορφία του, είναι είναι εμφανής και θα μπορούσε να αποτελέσει συνώνυμο των Gojira.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου