Oι αγαπημένοι στο ελληνικό κοινό Σουηδοί hard rockers, Spiritual Beggars, τρία χρόνια μετά το επιτυχημένο "Earth Blues", επιστρέφουν με το πιο 70-hippies δημιούργημα με το όνομα "Sunrise To Sundown".
Το supergroup του "κόκκινου" Michael Amott, φάνηκε πως με τον προηγούμενο δίσκο ξεκίνησε να βρίσκει τα βηματα του ξανά, ενώ ο Apollo Papathanasio είχε εντρυφήσει για τα καλά στο ύφος της μουσικής τους.
Κάτι παρόμοιο βλέπουμε και εδώ, κυρίως από την έναρξη του δίσκου με το ομώνυμο κομμάτι, που οι δυνατές κιθάρες με τα κολλητικά riffs μας παραπέμπουν στους Deep Purple. H δυναμική αυτή χάνεται όμως λίγο στο "Diamond Under Pressure", που δυστυχώς μου φάνηκε λίγο πρόχειρο, χωρίς όμως να με πτοεί και να με απογοητεύει στην πορεία.
Σε αντίθεση με το δεύτερο κομμάτι, το αμέσως επόμενο, "What Doesn't Kill You" , μπορώ να πω πως με εντυπωσίασε ευχάριστα μιας και όλο το "μαστουρωμένο" 70s στοιχείο ήταν εκεί. Ο Apollo ήταν έτσι όπως ήθελα να ακούγεται, με όλη την vintage αισθητική, ενώ το μπάσο ήταν ιδιαίτερα αισθητό και το κλασικό hammond του Per Wiberg πρωταγωνιστούσε, βγάζοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα στα αυτιά μας. Το solo του Amott αν μη τι άλλο, θα μας θυμίσει ένα πάντρεμα του Blackmore με τον Michael Schenker!
Το "Hard Road" είναι ίσως το πιο "αλήτικο" κομμάτι στο album, με πολλά στοιχεία αμερικάνικης σχολής, αλλά και την κλασική riffoλογία των Beggars, αν και απέχει γενικότερα από την "βρωμιά" που έβγαινε στους πρώτους τους δίσκους. Σε ένα παρόμοιο στυλ κινείται και το "Still Hunter", αλλά σε ελαφρώς πιο αργά tempo.
Tο Deep Purple/ Rainbow ύφος φαίνεται και στο "No Man's Land" , και το θεωρώ ίσως το πιο αδιάφορο, σε αντίθεση με το "I Turn To Stone" το οποίο είναι απαλό, με όλη την 70s ατμόσφαιρα , που σε παίρνει να κάτσεις σε ένα bar και να αδειάσεις 5-6 πακέτα τσιγάρα πίνωντας το αγαπημένο σου ποτό.
To καλύτερο κομμάτι όμως μέσα από το "Sunrise To Sundown" είναι το "Lonely Freedom" που βρωμάει Kyuss από μακριά, αλλά και το "Dark Light Child" το οποίο θεωρώ πως θα γίνει ένα από τα κλασικότερα των τωρινών Spiritual Beggars.
Για το τέλος μας περιμένει το "Southern Star", όπου τα ηνία δίνονται καθαρά στα πλήκτρα, ενώ η κιθάρα συνοδεύει με fuzzy riffs και το rhythm section το ρίχνει στο groove.
Έν απαλό, παλιομοδίτικο rock κλείσιμο, χωρίς πολλά πολλά.
Mιλώντας ειλικρινά τους Spiritual Beggars δε βαριέμαι ποτέ να τους ακούω, οι συνθέσεις του Amott διαφοροποιούνται σε σχέση με τους Arch Enemy όπως είναι φυσικό και δύσκολα απογοητεύουν, θεωρώ πως και ο Papathansio, προχωράει σταθερά και "σφίγγει" ακόμα περισσότερο με το σχήμα. Οι επιρροές από μεγάλα ονόματα του χώρου βέβαια ήταν πολλές ενώ το ίδιο το album, κρύβει πολλά διαμάντια, που ίσως με την πρώτη φορά να μη φαίνονται!
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου