Οι Cans, Dronjak και Larsson έχουν επενδύσει τη ζωή τους στους Hammerfall. Το σπουδαίο συγκρότημα έχει συμπληρώσει ήδη 30 χρόνια ζωής, κι έχουν γράψει και οι ίδιοι ανά περιόδους σπουδαίες σελίδες στην ιστορία του Ευρωπαϊκού power metal. Φέτος, έπειτα από μια διετία σιωπής, από το "Hammer Of Dawn", επιστρέφουν χωρίς τρελές αλλαγές με το "Avenge The Fallen", στην παλιά δισκογραφική τους στέγη, τη Nuclear Blast.
Δε χρειάζονται πολλά λόγια για τη νέα δουλειά των Hammerfall. Νιώθω πως και οι ίδιοι είναι λίγο κουρασμένοι τόσο από το ύφος που υπηρετούν όσο και από το ξεζούμισμα να βγάζουν κάθε δύο χρόνια δίσκο. Αν το πάμε μάλιστα με επίκαιρα Ολυμπιακά-μπασκετικά παραδείγματα, είναι ένα σκασμένο παίξιμο σαν αυτό των Γιόκιτς και Αντετοκούμπο στις Εθνικές τους. Πιο συγκεκριμένα όμως και καθαρά μουσικά, το νέο πόνημα των Σουηδών ξεκινά με το ομότιτλο του δίσκου, έχοντας ένα αίσθημα χιτ, συνεχίζοντας από εκεί που μας άφησε ο μέσος όρος των δύο προηγούμενων άλμπουμ τους. Τα "Rise Of Evil" και "Capture The Dream" έρχονται πιο λυρικά και μελωδικά, αλλά καθαρά με filler αισθητική, όσο επίσης και το "Hero To All" όσο κι αν θέλει να πιάσει το μπρίο του προ15ετίας "No Sacrifice, No Victory".
Κάπως πιο ξεχωριστά, επιθετικά, άγρια κι όπως θα έπρεπε να είναι το power των Hammerfall εν έτει 2024, με την ιστορία και την πείρα που τους διακατέχει, είναι τα "Burn It Down" και "The End Justifies" που πάνε να σώσουν την παρτίδα, ενώ και το "Hope Springs Eternal" με τον δραματικό του τόνο πάει να ανεβάσει λίγο τον πήχη, θυμίζοντας λίγο Helloween, αν και δεύτερο απαλό κομμάτι στο ίδιο άλμπουμ, όπως το "Hail To The King", το λιμνιάζει όλο στο τέλος. Το "Freedom" αρχικά θα φανεί μια ακόμα φωτεινή ένδειξη στη δεκάδα του δίσκου, αλλά με ένα πιο καθαρό αυτί δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ύστερη Manowar-ική μετριότητα, συναυλιακή μεν, άνοστη όμως δε, με ποιοτικό στοιχείο καθαρά αυτό της φωνής του Joacim. Τέλος μέσα από όλο αυτόν τον αχταρμά το "Time Immemorial" αποτελεί άλλη μια καλή στιγμή του δίσκου, στο φινάλε, δυναμικό, κιθαριστικό και συναισθηματικό ταυτόχρονα, τονίζοντας όλα όσα θα έπρεπε στο σύνολο του.
Οι εποχές που οι Hammerfall ήταν το νέο best thing του power metal έχουν γυρίσει ανεπιστρεπτί, ακόμα κι αν η έκλαμψη του "Dominion" μπορεί να ειχε δημιουργήσει φιλοδοξίες. Πιο μικροί ηλικιακά που δεν έχουν ανακαλύψει το σπουδαίο παρελθόν της μπάντας, ίσως γουστάρουν, ενώ κι όποιος το ακούσει σίγουρα θα περάσει καλά. Τίποτα όμως από αυτά δεν το κάνουν ένα άριστο άλμπουμ και φυσικά δε θα μπορούσε να σταθεί σε μνημεία σαν τα τρία πρώτα άλμπουμ. Με δική σας ευθύνη, και φυσικά καλή θέληση ακούτε το 13ο κι όχι τόσο τυχερό πόνημά τους.
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου