Μπάντες σαν τους Necrophobic φαντάζουν πιονέροι για το Σουηδικό death metal. Πάνω από 30 χρόνια μετά συνεχίζουν να εξερευνούν τον ήχο τους, χωρίς να επαναπαύονται στη μεγάλη επιτυχία των τελευταίων χρόνων. Έτσι, τώρα, το επικό και σκοτεινό "In The Twilight Grey", αποτελεί ένα καινούριο και μοναδικό κεφάλαιο στην καριέρα τους, και για αυτό μιλήσαμε με τον μπασίστα τους Tobias Cristiansson στο Metal View, ο οποίος έχει και μια πλούσια θητεία σε διάφορους ακόμα βετεράνους του ακραίου ήχου. Παρακάτω μια πλούσια κουβέντα, με πολλά off the record, παρουσιασμένη όμως στην ουσία για το 10o πόνημα των Στοκχολμέζων.
-Βλέπουμε πως με τα τελευταία άλμπουμ, οι Necrophobic έχουν γίνει πιο ενεργοί και πιο "επαγγελματίες", κυκλοφορώντας συχνότερα δίσκους. Έχει συζητηθεί καθόλου γιατί έχει συμβεί αυτό;
Η αλήθεια είναι πως οι Necrophobic σαν μπάντα έχει περάσει πολλά με διάφορα μέλη της. Οι τελευταίες δραστικές αλλαγές ήταν με τον Sebastian που έφυγε και μετά από λίγα χρόνια ξαναήρθε, έπειτα ο Johan και η πιο νέα προσθήκη που είμαι εγώ. Η μπάντα στην πλειοψηφία γέμισε με μέλη από τα παλιά, και βοήθησε νομίζω η χημεία που δημιουργήθηκε αρχικά με το κομμάτι του "Tsar Bomba" και φυσικά με το ίδιο το "Mark Of The Necrogram" σαν άλμπουμ. Η μπάντα έγινε πιο γνωστή στο ευρύ κοινό, και είναι πολύ cool όταν μια παλιά μπάντα βρίσκει επιτέλους τη θέση της. Νιώθω πως η μπάντα μεγάλωσε και ποιοτικά και προς το κοινό περισσότερο, και τώρα μεγαλώνει το μέλλον της σκηνής μας, αφού βλέπεις νεαρότερο κόσμο να πορώνεται και να μας ακολουθεί.
-Το "Mark Of The Necrogram" καθώς και η συνέχεια με το "Dawn Of The Damned" έχουν πολλές ομοιότητες, κάτι που βλέπουμε πως δεν υπάρχει τώρα στο "In The Twilight Grey". Νιώθεις πως άνοιξε μια νέα εποχή στη μπάντα;
Κάπως το είχαμε συζητήσει στη μπάντα, πως ήδη έχουμε δύο "δίδυμα" άλμπουμ χαχα, οπότε δε θέλαμε κάτι αντίστοιχο τώρα. Όπως είπες και εσύ, υπήρχαν ομοιότητες, και μουσικά και εικαστικά, οπότε θέλαμε σίγουρα να πάμε λίγο παραπέρα. Μουσικά εδώ γίναμε πιο περιπετειώδεις και θέλαμε να εξερευνήσουμε κάποια νέα πράγματα, αλλά νομίζω πως ακόμα υπάρχει ένα κοινό vibe, και σίγουρα είναι ένα τυπικό άλμπουμ Necrophobic. Ανοίγει μια νέα εποχή, ειδικά όταν έχεις σαν μπάντα τόσους πολλούς δίσκους, αλλά και πάλι δε ξεφεύγουμε, απλά ανεβαίνουμε ένα σκαλί.
-Πριν συνεχίσουμε στα μουσικά του δίσκου, θα ήθελα να ρωτήσω ποια και η ανταπόκριση του κόσμου, μιας και από την αρχή φάνηκε ένα πολύ δυνατό feedback από κοινό και τύπο...
Έχεις δίκιο, νιώθω ευχαριστημένος που βλέπω ακόμα κόσμο να ακούει ολόκληρους δίσκους κι όχι απλά singles, ειδικά στην εποχή που βρισκόμαστε. Νιώθουμε πολύ ικανοποιημένοι για την ανταπόκριση που συναντήσαμε, και από κόσμο και από τη δισκογραφική, όλοι είμαστε χαρούμενοι. Υπάρχουν τόσες πολλές κυκλοφορίες από τόσες μπάντες, κι από τη στιγμή που υπάρχει ποικιλία, είναι ωραίο που βρισκόμαστε κι εμείς ως επιλογή. Σκέψου κυκλοφορήσαμε κάτι πολύ κοντά με τους Judas Priest, όλα τα βλέμματα θα μπορούσαν να στραφούν εκεί.
Μάλλον, θα μπορούσε. Μετά την πανδημία μπήκα στη μπάντα, λίγο αργότερα από την κυκλοφορία του "Dawn Of The Damned", και κάποια στιγμή γύρω στο 2022, λέγαμε πως πρέπει σιγά σιγά να έρθει ένα follow up. Ξεκίνησα να γράφω αρκετά κομμάτια, τα οποία δεν ήταν απαραίτητα προορισμένα για τους Necrophobic, αλλά το είπα στα παιδιά και ήθελαν να δουν πως θα πάει. Σίγουρα δε γράφω στο ίδιο στυλ που γράφει ο Sebastian ή ο Joakim. Ο Sebastian βασικά είναι ο βασικός μας συνθέτης, οπότε του έστελνα τα τραγούδια μου για να τα "φιλτράρει" στις κιθάρες και το στυλ της μπάντας. Με "ισοπέδωσε" ο τρόπος που τα έγραψε, ήταν καταπληκτικός, με τρομερά κιθαριστικά περάσματα και πολλά στρώματα. Η δική μου απλότητα μεταφράστηκε σε ένα πρέπων στυλ των Necrophobic.
-Έχεις περάσει από τους Grave και τους Dismember για πολλά χρόνια. Πιστεύεις πως μπήκαν με τη δική σου προσθήκη στοιχεία τους, στο νέο άλμπουμ;
Ναι, είναι διαφορετικό το death metal των μεν, από το blackened death metal των Necrophobic, παρόλα αυτά ο τρόπος που γράφω είναι πάντα ίδιος, πάντα μου αρέσει περισσότερο η σκοτεινιά από την έντονη ακρότητα, αυτό έκανα και στους Grave και τους Dismember, οπότε αυτόν τον εαυτό και αυτή την επιρροή έφερα κι εδώ. Το background μου βασίζεται στις παλιές μου μπάντες και στο κλασικό death metal, οπότε δε μπορούσε ιδιαίτερα να αλλάξει και εδώ, χαχα.
-Γενικά υπάρχει μια φρεσκάδα στον ήχο σας, αλλά βασισμένο σε παλιομοδίτικες thrash και death metal φόρμες. Νιώθεις πωςαναζωογονηθήκατε αλλά με έναν old school τρόπο;
Απόλυτα, μιας και τα άλλα παιδιά, ξεκίνησαν τη μουσική τους στα τέλη των 80s, εκεί που το death metal άρχισε να ακμάζει, και τα ακούσματά τους τα είχαν τη στιγμή που γεννιόντουσαν. Νιώθω αυτό που λες, με στοιχεία που πάνε κοντά στους Possessed ή τους πρώιμους Death και τους Autopsy, πράγματα δηλαδή που έχουν επηρεάσει τη μπάντα. Αν ακούσουμε το πρώτο άλμπουμ των Necrophobic έχει μια πιο death metal ρίζα, εδώ είναι σαν η ίδια ρίζα να επέστρεψε και να βρήκε την εμπειρία της μπάντας και τη μελωδία. Είμαστε πιο μελωδικοί σε σχέση με άλλες μπάντες της Στοκχόλμης, αλλά σίγουρα αυτή η διαφορά μας κάνει και πιο ξεχωριστούς και σίγουρα μια όχι και τόσο τυπικη΄death metal μπάντα.
-Επίσης είναι και πιο επική η μορφή αυτού του δίσκου. Πώς προέκυψε αυτό;
Νομίζω πως έχει να κάνει με τον τρόπο που ο Sebastian σκέφτηκε και τους στίχους, οπότε εδώ ήθελε να βάλει κάτι σκοτεινό και επικό και μουσικά. Ο Sebastian μπορεί να επηρεαστεί από την καθημερινότητα, να τη μεταφράσει σε κάτι μεγαλειώδες και επικό στο μυαλό του, και να γράψει ποιητικούς στίχους για αυτό. Είναι μοναδικός ο τρόπος που περιγράφει πράγματα. Δε θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ όπως σκέφτεται αυτός, χαχα. Επίσης ο Anders βοήθησε πολύ στιχουργικά, και η κοινή τους δουλειά μαζί με τη μουσική βοήθησαν στο να δημιουργηθεί κάτι μεγαλειώδες και επικό. Θέλαμε σίγουρα η μαγεία και η σκοτεινιά να πρωταγωνιστούν εδώ, κι όλα μεταφράστηκαν όπως έπρεπε.
-Οι μπασογραμμές σου ακούγονται κιόλας πολύ εκφραστικές μέσα στο σύνολο. Νιώθεις πως μαζί με όλη αυτή την ομαδική δουλειά και τη φρεσκάδα, έκαναν το άλμπουμ να πάει αυτό το βήμα παραπέρα;
Εγώ σαν μπασίστας, βρήκα πολύ ελεύθερο έδαφος για να εκφραστώ. Δεν ήθελα απλά να ακολουθώ την κιθάρα, αλλά να απλωθώ και να δώσω περισσότερο ενδιαφέρον και να γεμίσω τις μελωδίες της κιθάρας. Πήρα κάπως σοβαρά τον ρόλο μου, χαχα. Σίγουρα δεν ήθελα να είμαι διακοσμητικός, κι ας μην είναι ότι πιο black ή death metal αυτό, αλλά περισσότερα πήγα σε πιο rock n roll μονοπάτια, και ταίριαξε με όλα τα καινούρια που θέλαμε να κάνουμε. Είμαστε άνθρωποι που μας αρέσουν τα 70s και τα 80s, οπότε υπήρχε η ελευθερία και o αυτοσχεδιασμός μέσα.
Όλοι στη μπάντα είμαστε οπαδοί των Scorpions, κι ο Sebastian λατρεύει τον Uli Jon Roth. Δηλαδή καταλαβαίνεις για αυτό που λέγαμε και πριν, πως έρχεται και η μελωδία, σε μπάντες σαν αυτές πρωταγωνιστεί η μελωδία, οπότε συναντάς και πολλές επιρροές από εδώ κι απο εκεί. Η ταυτότητα έρχεται με την εμπειρία, αλλά οι επιρροές είναι πάντα εδώ. Από τους Slayer μέχρι τους Maiden, τους Priest, τους WASP, οτιδήποτε.
-Είναι πολύ ωραίο που υπάρχει ποικιλία στη μουσική σας δίχως περιορισμούς, καθώς και η ομαδικότητα που αναφέραμε. Ποια είναι η δική σου οπτική σε όλο αυτό το κλίμα;
Αν δω τον εαυτό μου στα 16 μου, που ήμουν κολλημένος στο black metal, και ήταν ή αυτό ή τίποτα, έπρεπε να ωριμάσω για να γυρίσω πίσω στις ρίζες. Ας πούμε πως αυτός ο εαυτός είναι η μπάντα, και εμείς τα μέλη, αυτοί που γυρνούν στις ρίζες. Είναι ωραίο η μπάντα με κάθε δίσκο να επιλέγει κάτι έξτρα για τον ήχο της, και να μην κοιτάει κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα δεν είναι κακό να είσαι προσηλωμένος σε έναν συγκεκριμένο ήχο, όπως κάνουν κάποιες άλλες μπάντες, αλλά το φάσμα και η ομαδικότητα δημιουργούν κάτι μοναδικό. Δεν είναι κακό να παίζεις όπως αισθάνεσαι, ακόμα κι αν η μουσική σου δεν ακουστεί κάποιες φορές τόσο "death metal", ακόμα κι αν μοιάσει λίγο με Scorpions.
-Είναι λίγο κόντρα στο death metal της σύγχρονης εποχής που είναι μόλο έντονα blastbeats και χαμηλά κουρδίσματα. Νιώθεις πως χάνουν κάπως το νόημα; Γενικά ποια η άποψή σου;
Νομίζω περισσότερο έχει να κάνει με την εξέλιξη και την πρόοδο της μουσικής. Σίγουρα βέβαια και με τις μόδες. Προσωπικά νιώθω πολύ κακός να ασχοληθώ με αυτό, χαχα. Είμαι πολύ μεγάλος, αλλά οκ, cool ακόμα κι αν κάποιος νιώθει πως ένα στυλ έχει μόνο μια πτυχή. Όσο είσαι μικρός έχεις ένα ανοιχτό παράθυρο, όσο μεγαλώνεις αυτό κλείνει, χαχα. Aπό εκεί και πέρα, είναι σημαντικό πως το death metal προχωράει. Στο τέλος της ημέρας κρατάς πως οι μπάντες και η εξέλιξη κρατούν τη σκηνή ζωντανή.
-Όσον αφορά αυτή τη "σκηνή". Νιώθεις πως η Σουηδία είναι μια χώρα που ποντάρει στη μουσική της και το underground;
Κοίτα, γενικά η Σουηδική σκηνή δεν είναι μεγάλη, η Γερμανική είναι πολύ μεγαλύτερη, μιας και παίζαμε πρόσφατα εκεί. Παρόλα αυτά, είναι μια δεμένη σκηνή, και πάντα θα δεις κόσμο να μαθαίνει μουσική, να μαθαίνει κάποιο όργανο, και κάπως έτσι γίνονται οι μπάντες. Από εκεί και πέρα, όσο περισσότερες μπάντες, κάπου θα βρεθεί και η επιτυχία. Σίγουρα στο metal υπάρχει αυτό, αλλά και σε άλλα είδη το βλέπουμε αυτό. Δηλαδή έχεις τους Abba από τα 70s, και είναι μια μπάντα που έδωσε πολλά σε κάθε μουσικόφιλο. Φυσικά έχεις και τους Europe, τον Yngwie Malmsteen, το death metal. Πολλά πράγματα. Όλα ξεκινούν από την παιδεία νομίζω και καταλήγουν όπου καταλήγουν.
-Σαν μπάντα, οι Necrophobic νιώθεις πως είναι στην καλύτερή τους φάση;
Είναι δύσκολο να το πω, αλλά αν δεις την ανταπόκριση, σίγουρα το μέλλον επιφυλάσσει πολλά. Σίγουρα νιώθουμε καλά με αυτό που κάνουμε, αλλά προτιμώ να κρατήσουμε το κεφάλι μας κάτω, να προβάρουμε και να παίζουμε σε συναυλίες όσο περισσότερο γίνεται, εκεί θα φανεί.
-Τέλος, με τους Darkened τι να περιμένουμε;
Η μπάντα πάει πολύ καλά, είναι δυνατή, και συνεχίζει. Στις 14 Ιουνίου θα βγει ο νέος δίσκος, και θα είναι πολύ σκοτεινός, πολύ μελωδικός, και θα ανοίξει ένα άλλο κεφάλαιο για την πορεία της μπάντας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου