Από τους Exciter του Καναδά και τους αγαπημένους μας Slayer, μέχρι τους Τεύτονες Vulture, μας χωρίζει μόνο ο Ατλαντικός και κάποιες δεκαετίες. Η αγάπη για αγνό και γρήγορο metal, καθώς και το τσαγανό είναι ανεξάντλητες πηγές ενέργειας. Η Γερμανική πεντάδα επιστρέφει μετά από τρία χρόνια, βάζουν στον προσκήνιο τον Κόμη Δράκουλα, και τον "φρουρούν", κάνοντας μια τρομερή μνεία σε όλο το ολοκαίνουριο "Sentinels".
Το προηγούμενο άλμπουμ από πολλούς αποθεώθηκε, από πολλούς καταρρακώθηκε, κι ο γράφων κάπου στη μέση, θεώρησε πως έκαναν κάποια κοιλιά γυρνώντας στα παλιά και μόνο. Η νέα δουλειά των Γερμανών καταρρίπτει αυτή τη φήμη, αφού το σκοτεινό τους concept με την παλιομοδίτική αύρα τους, ενώνεται με αρκετές γκρούβες, μελωδίες, κι ένα αίσθημα φρεσκάδας, απευθυνόμενοι στους χατζημεταλάδες του σήμερα, αυτούς τους απανταχού αιώνιους έφηβους, αλλά και τους real time έφηβους που θα ήθελαν να ζήσουν στα 80s. Οι Vulture μιλάνε στο σήμερα, μπλέκοντας στοιχεία και ύφη, αλλά η νοσταλγία είναι ο μοχλός τους. Στο εναρκτήριο δίδυμο κιόλας με τα"Screams Of The Abattoir" και "Unhallowed &Forgotten", συναντάμε όλα αυτά τα συστατικά, και ειδικά στο δεύτερο το punk με το κλασικό metal, δείχνει μια πιο καθαρή και τεχνική Venom-ική κατεύθυνση, ενώ τα ακουστικά σημεία του "Transylvania" ως πρελούδιο, δημιουργούν τη μυστήρια ατμόσφαιρα και την πάσα για τη συνέχεια.
Κατ'αυτόν τον τρόπο, το "Realm Of The Impaler" προσδίδει επικού τόνους και γεμίζει το σύνολο, ακολουθώντας το "Draw Your Blades" να δώσει λίγη ζωντάνια. Eδώ είναι που έρχονται και στο νου οι Ostrogoth, οι Omen και οι Satan, σπάζοντας λίγο την ακατάπαυστη οργή και θρασίλα, σιγοντάροντας μαζί με τα leads, και τα πλούσια riffs του, το "Where There's A Whip". ΄Σειρά σιγά σιγά το γερμανικό, King Diamond-ικό ιντερλούδιο, και σειρά για το τέλος, όπου τα νεύρα ξαναπαίρνουν μπρος ως το φινάλε, με την τριπλέτα των "Death Row", "Gargoyles" και "Oathbreaker" και τις ξυραφιασμένες κιθάρες, τις στοιχειωμένες κραυγές και την απόκοσμη ενέργεια, που μπολιάζονται με πρώιμη ανίερη Slayer-ίλα και σολάρες άλα Metallica του "Kill Em All". Το ομώνυμο δε, στο κλείσιμο, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα με τα ξεσπάσματά του και το melospeed μπρίο του, δείχνοντας πως ο εν λόγω δίσκος τις έχεις τις εκπληξούλες του. Αυτό κρατάμε για το τέλος, με ένα άλμπουμ χωρισμένο στα τρία, και μια δομή σωστή και ώριμη.
Για ακόμα μια φορά, οι Vulture δε νοιάζονται για το μοντέρνο metal, δεν τους καίγεται καρφί για την εξέλιξη του είδους, και μένουν πιστοί σε αυτά που έμαθαν, που αγάπησαν και κόλλησαν, κάνοντας βήματα στην προσωπική τους πρόοδο και στην ένωση ενός κλασικούς ήχου με φρέσκια πνοή. Το "Sentinels" στην ολότητα του είναι ένα άλμπουμ άγριο, σκοτεινό, επικίνδυνο, με μακαβριότητα και όπως δηλώνει στην παρένθεση του το ομότιτλο κομμάτι, "Heavier Than Time". Ακούστε το, μπείτε στο πετσί του concept, σκεφτείτε κάστρα, φωτιές, σπαθιά και θυσίες, και βρικολακιάστε
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου