Ο παγωμένος Βορράς τελικά δεν απέχει πολύ από τον ζεστό Νότο. Αυτές οι αντιθέσεις μας φέρνουν πιο κοντά, και η Sylvaine που ήρθε στο Death Disco, δημιούργησε τέτοιες αρμονίες με τη μουσική της. Μεταξύ "συγγενών και φίλων", παρευρέθηκαν όσοι αγαπούν πραγματικά την αύρα και τη μουσική της Νορβηγίδας, δίχως όρια και παρωπίδες, σε μια εμφάνιση που θα κρατήσει δυνατές αναμνήσεις.
Ξεφεύγοντας αυτή τη φορά από μεταλλικούς ήχους, παρόλο που η πλειοψηφία των υπαρχόντων, προερχόταν από τα ακραία στρώματα της σκηνής, το Death Disco υποδέχτηκε πιο απαλούς τόνους, μεταξύ shoegaze και ambient ακουσμάτων. Τη βραδιά άνοιξαν οι "δικοί' μας Youth Valley, ένα σχήμα που πρώτη φορά ήρθα πρόσφατα σε επαφή, εν αναμονή του εν λόγω live, με τα ακούσματά μου τελικά να βρίσκουν κοινά μονοπάτια. Μια πεντάδα νέα αλλά ταυτόχρονα και άνετη στο stage, κινήθηκε σε ήχους που έπαιζαν με το post rock, το new wave και το indie ιδίωμα, πολύ κοντά στα πατήματα συγκροτημάτων όπως The Smiths, Soft Cell και The Cure, δίνοντας και μια ειδική μνεία στους τελευταίους μέσω της διασκευής στο "Pictures Of You". Mοντέρνοι και ταυτόχρονα νοσταλγοί της χρυσής δεκαετίας του 80, προέβαλαν ελαφρότητα, ανεμελιά, ζωντάνια και ρομαντισμό, μέσα σε ένα ατμοσφαιρικό πρίσμα με χαλαρές κιθάρες και πλήκτρα και μικρές αφηγήσεις γεμάτες έρωτα αλλά και μελαγχολία. Με τον ήχο σύμμαχο, η μπάντα μετέλαβε και σε εμάς όσα πρεσβεύει με τα πρώτα κουνήματα και χορευτικά, δειλά δειλά να φανερώνονται από κάτω.
Κρατώντας κυρίως το κομμάτι της μελαγχολίας, μόνη της, σε μια δωρική εμφάνιση, γύρω από κεριά, η Νορβηγίδα ιέρεια της ατμόσφαιρας, Sylvaine, ανεβαίνει στο σανίδι. Έχοντας στις αποσκευές της το νέο ΕΡ, "Eg Er Farmand", με το folk υπόβαθρό του, αποφάσισε η ίδια να κάνει μια ανάλογη, σόλο ακουστική εμφάνιση, την πρώτη της μάλιστα, όπου είχαμε την τύχη οι άνθρωποι επί Αθηναϊκού εδάφους να δούμε. Ξεκινώντας με το "Dagsens Auga Sloknar Ut", μόνο αυτή και το μικρόφωνο, νιώθουμε πως η φωνή της γεμίζει όλο το venue πιάνοντας το vibe ευθύς εξ αρχής. Κατά τα 70 της λεπτά στη σκηνή, ακούσαμε ένα ποτ πουρί από όλη της τη δισκογραφία σχεδόν, με κυρίαρχη θέση βέβαια το προ διετίας Nova, με χαρακτηριστικά δείγματα να αποτελούν τα "Fortapt", Nowhere Still Somewhere" και "I Close My Eyes So I Can See". Δεν έλειψαν μεταξύ άλλων διασκευές όπως κι επανεκτελέσεις παραδοσιακών τραγουδιών τα οποία βρίσκονται στη νέα της κυκλοφορία, με αποκορύφωμα επίσημα το ομώνυμο, αλλά ανεπίσημα το φινάλε της, που μετά το τελικό χειροκρότημα, και με το κοινό να κρέμεται από τα χείλη της και να έχει μπει στη ψυχοσύνθεση της, ήθελε κάτι ακόμα, κι έτσι εντελώς α καπέλα μας άφησε με το τον πιο διάσημο Νορβηγικό εκκλησιαστικό ύμνο όπως είπε, που η ίδια άλλαξε τους στίχους σε πιο spiritual μορφή, το "Εg Veit I Himmelrik Ei Borg". Φυσικά δεν έλειψαν και τα black metal ξεσπάσματα καθόλη τη διάρκεια του live, ταιριάζοντας τέλεια με τη folk αισθητική που πρωταγωνιστούσε, ενώ μία έντονα συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή για εκείνη όπως ανέφερε, ήταν με το "L'Apelle Du Vide". Από την άλλη όμως πέρα από το όλο συναίσθημα, είδαμε και την καλλιτεχνική ωριμότητα της Sylvaine, όπου από το άγουρο και νεανικό "Silent Chamber, Noisy Heart" φτάσαμε σε όλα όσα προείπαμε. Η μικροσκοπική της παρουσία κρύβει μια έντονη πνευματικότητα και ένα μουσικό μεγαλείο, σαν μια νεράιδα που έχει μέσα της καντάρια μαγείας. Αυτή η μαγεία μας υπνώτισε και μας συνεπήρε. Όλα αυτά ζήσαμε χθες, με μια κιθάρα και μια φωνή που έβγαλε έξω και ζέστανε όσα ο καθένας μας θάβει στη ψυχή του.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου