Οι Suicidal Angels σε 17 χρόνια δισκογραφικής πορείας, μας έχουν χαρίσει πληθώρα ιδεών, έχουν μοιράσει πολύ ξύλο, και έχουν ξεβιδώσει πολλά κεφάλια. Τα τελευταία χρόνια ψάχνονται κρατώντας τη βάση τους ίδια, αλλά χωρίς να βαριούνται κιόλας. Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά, ανεβάζουν ξανά τον πήχη, και κυκλοφορούν την όγδοη δουλειά τους, με τίτλο "Profane Prayer", (αν παλιά έπαιζε κάποιος αυτά που παίζουν οι ίδιοι τώρα, σίγουρα θα θεωρούταν βλάσφημος), κάνοντας το προηγούμενο "Years Of Aggression" πλέον να μοιάζει σαν σκαραβαίο μπροστά σε τανκ.
Όλοι έχουμε ακούσει κι έχουμε βιώσει βαλτωμένο thrash στη ζωή μας, ε αυτό δε συμβαίνει επ ουδενί με την περίπτωση των Suicidal Angels. Οι Έλληνες διεθνείς του γρήγορου ήχου, όχι μόνο έχουν βρει την ταυτότητά τους εδώ και χρόνια, αλλά γίνονται όλο και πιο τεχνικοί και κολλητικοί σε κάθε νέο δίσκο τους. Με το εναρκτήριο του νέου τους δίσκου, τρώμε κατάμουτρα το πρώτο κομμάτι που έγινε γνωστό φέτος, το "When The Lions Die" με τη Judas Priest χροιά του, για να θυμηθούμε στα καπάκια εποχές "Bloodbath" με το "Crypts Of Madness" ή να δούμε τη βαθιά Slayer-ική επιρροή του "Purified By Fire". Από την άλλη το ομώνυμο "Profane Prayer" έχει και παλιά thrash-ίλα, έχει αλητεία, έχει και mid tempos, έχει heavy γέφυρες, έχει και σολάρα δια χειρός Gus Drax, για να καταλάβουμε πως οι παπάδες δε γίνονται μόνο στο σύνολο του άλμπουμ, αλλά και μέσα σε τέσσερα λεπτά ενός κομματιού, κάνοντας το old school σύγχρονο με τις λεπτομέρειες του.
Φυσικά πέρα από ολη αυτή την ενέργεια δε λείπει και το σκοτάδι, για να δοθεί και η κατάλληλη ακρότητα, κι αυτό το βάζει στο προσκήνιο το "The Return Of The Reaper", κάνοντας τόσο στακάτους ήχους λίγο πιο ατμοσφαιρικούς, κάτι που γενικά οι Angels μας έχουν συνηθίσει σε στιγμές τις δισκογραφίας τους. Βέβαια το "Guard Of The Insane" μας ανεβάζει ξανά με πιο γκρουβάτους τόνους, στο ρυθμικό δίδυμο Άγγελου-Ορφέα, ειδικά στην αρχή, ενώ το Τευτονικό του riffing φλερτάρει με τα νεοκλασσικά leads. Σε σχεδόν τρία λεπτά όλα τα σβήνει το "Virtues Of Destruction" με τον πλέον κατάλληλο τίτλο, και το σαρωτικό θρασάρισμα βρίσκει ζωτικό χώρο να εκφραστεί, για να μην πει και κανάς χατζής ότι η μπάντα "φλώρεψε".
Πέρα από όλα όμως, αυτή η παρουσίαση πρέπει να κλείσει με τα δύο μεγαλόπνοα, επικά highlights του δίσκου. Από τη μία φυσικά μιλάμε για το "Deathstalker" και το κλίμα πρωτοτυπίας και ενότητας που προβάλλει, αφού σε ένα οχτάλεπτο και πολύ heavy metal κομμάτι, βλέπουμε να παίρνουν μέρος πρέσβεις του ελληνικού ήχου όπως ο Σάκης Τόλης, Φώτης Benardo και Ευθύμης Καραδήμας, να κάνουν παρέα μια κατάθεση ψυχής, και η σύνθεση από μόνη της να αποτελεί ένα τρομερό ξέσπασμα που αγγίζει και ταξιδεύει τον ακροατή, σπάζοντας κάθε σπιθαμή χαλάρωσης. Από την άλλη, ο επίλογος "The Fire Paths Of Fate" φτιάχνει έναν έξτρα μικρόκοσμο με χτίσιμο, ανατολίτικες αύρες, μελωδικές ανατριχίλες και ξυραφιασμένα ρυθμικά στοιχεία, για να τερματίσει ο δίσκος με μια απορία για το τι μέλλει γενέσθαι, και για να κλείσει και τη ροή σε ένα τόσο πλούσιο σύνολο, που είναι σαν η epic εποχή των Bathory να φλέρταρε με το thrash.
Με πολύ απλά λόγια βλέπουμε πως το ιδίωμα που υπηρετούν οι Suicidal Angels, με μεράκι, καλή θέληση και όρεξη για πειραματισμό, δεν φθίνει, αν και από την άλλη μάλλον η ίδια η μπάντα θέλει να ανοίξει ορίζοντες σε ένα νέο υβρίδιο του thrash ήχου, και όπου κι αν τη βγάλει, θα τη βγάλει καλά. Το "Profane Prayer" σαν δίσκος, έχει στιγμές από διάφορα παρακλάδια, εποχές και ύφη, ταυτόχρονα όμως έχει και δομή, κι αυτό είναι το μαγικό της υπόθεσης. Θα δούμε επιθετικότητα και έκρηξη, θα δούμε παραδοσιακές τεχνοτροπίες, αλλά η μαγκιά είναι αλλού, και φαίνεται καλά που. Στους βάλτους δεν υπάρχει κορυφή, κι αυτό το έχει καταλάβει το Αθηναϊκό κουαρτέτο, αφού με τα μπαγκάζια του πλέον, γυρνάνε από δίσκο σε δίσκο και σε άλλο "βουνό", ζώντας μια φάση παντοκρατορίας για αυτό που κάποτε λεγόταν NWTM. Σαν άλλος Σπύρος Παπαδόπουλος ακόμα διερωτώμαι "τι έγινε εδώ ρε παιδιά;"
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου