Ας το πάρει απόφαση μέχρι κι ο όποιος δύσπιστος τη σήμερον ημέρα, οι Emperor νέο δίσκο δε θα βγάλουν. Για τον Ihsahn όπως φαίνεται αποτελούν το χόμπι και τη νεανική του νοσταλγία, κι όλο το βάρος και την ωριμότητα, τις βγάζει αλλού. Η προσωπική πορεία του είναι αξιοζήλευτη και πολύ, πολύ ποικίλη, κι αυτό θέλει να συνεχίσει και φέτος. Έτσι, κυκλοφορεί την 8η, ομώνυμη δουλειά του, λίγο πριν τα 20 χρόνια σόλο καριέρας του χτυπήσουν την πόρτα. Ας απολαύσουμε το φυσικό περιβάλλον και την άγρια ομορφιά του εξώφυλλου, λίγο πριν μπούμε λοιπόν στα ενδότερα.
Τα τέσσερα αυτά χρόνια της ολικής του απουσίας από τη δισκογραφία, συν τα δύο πρότερα και εντελώς αντίθετα ΕΡ μετά το "Amr", φαίνεται να ανανέωσαν τον πάλαι ποτέ προπάτορα του black metal, εστιάζοντας εδώ σε πτυχές που αναπτύσσουν το έργο του, αλλά ταυτόχρονα και σε επιρροές που κάνουν αυτή τη συνέχεια πιο ομαλή. Φυσικά , το prog στοιχείο για άλλη μια φορά υπερτερεί, αλλά βλέπουμε και τις δύο τελευταίες δουλειές του, "Telemark" και "Pharos" να ενώνονται, και τα καθαρά φωνητικά να αποκτούν κι άλλο έδαφος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό ήδη κι από το "The Promethean Spark" μετά το εναρκτήριο intro, που βγάζει μια τεχνική και μοντέρνα, προσωπική, μαυρομεταλλιά με όλα τα ατμοσφαιρικά jazz περάσματα που του αρέσουν. Επίσης και το ορχηστρικό στοιχείο παίζει βασικό ρόλο στην εν λόγω δουλειά, και δε φαντάζει καθόλου τυχαία και η επιλογή να υπάρχει και orchestral εκδοχή για το άλμπουμ. Μάλιστα το ήδη γνωστό "Pilgrimage To Oblivion" μαζί με το "Hubris And Blue Devils" εκβάλλουν μια soundtrack αισθητική μέσα σε όλο το extreme στοιχείο, δίχως να αλλοιώνεται και στο υπόλοιπο του συνόλου.
Όσο περνάει η ροή του δίσκου, συνειδητοποιούμε πως αν οι Septicflesh ένιωθαν το κρύο του Βορρά και είχαν όρεξη για προοδευτικά μπλεξίματα, θα κυκλοφορούσαν κομμάτια σαν τα προαναφερθέντα, αλλά κυρίως σαν το δίδυμο των "Twice Born" και "A Taste Of The Ambrosia", όντας ώρες ώρες δραματικό, άλλοτε παιχνιδιάρικο μα σίγουρα γεμάτο πλούσιες και μεστές μελωδίες, όπως πρέπει για να σπάσει το άλμπουμ στη μέση. Ακολούθως εμφανίζεται το ιντερλούδιο του "Anima Extranae", ευθύς βγαλμένο από την τελευταία δουλειά των Emperor, δίνοντας πάσα στο γκρουβάτο και βασανισμένο "Blood Trails To Love". Από την άλλη το "The Distance Between Us", σαν μια άτυπη μπαλάντα του δίσκου, έχει να τον απαλύνει με τις ήρεμες κι απλωμένες στιγμές του, φτιάχνοντας τον πρόλογο για την αρχή του "At The Heart Of All Things Broken", που εκτυλίσσεται σε ένα πολυδιάστατο και περιπετειώδες, ακραίο έπος με εκπληκτικές στιγμές. Κάπως έτσι οδηγούμαστε και στο τέλος, με το "Sonata Profana", κλείνοντας με έναν μινιμαλιστικό, ambient τόνο το άλμπουμ.
Σε γενικές γραμμές, το ομώνυμο άλμπουμ του Ihsahn, ήταν ό,τι περίπου θα περιμέναμε από αυτόν σε μια νέα δουλειά. Από την άλλη όμως, δεν περιμέναμε πως το ψύχος του "Arktis" με την σκοτεινιά του "The Adversary" θα έβρισκαν χώρο στο σύγχρονο πρόσωπο των ΕΡ, μπολιάζοντας τα με συμφωνικά στοιχεία. Συναίσθημα και παράνοια γίνονται ένα, σε ένα θεατρικού τύπου αριστούργημα, που πάλι μας κάνει να βλέπουμε το black metal να εξελίσσεται και να σπάει τις διακλαδώσεις του λίγο ακόμα, μέσα από το μυαλό και τα χερια ενός εκ των γεννητόρων του. Το Ihsahn αποτελεί μια απολαυστική και μεστή δουλειά, που για ακόμα μια φορά δε μας απογοητεύει.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου