Οι Firewind αποτελούν ένα όνομα και μια ιστορία. Μετά το προσωπικό τους restart στις απαρχές του 2020, ίσως ζουν την πιο δημιουργική και καλή τους φάση, όμοια που για του οπαδούς θα φαντάσει σαν αυτές του "Allegiance" και "The Premonition". Από την άλλη για τον ιθύνοντα νου, Gus G, τα πράγματα φαίνονται σαν αποτέλεσμα εξιλέωσης μέσα από μια μουσική αναζήτηση. Το δέκατο άλμπουμ της μπάντας, "Stand United" έχει πολλά στοιχεία, μια δυνατή ατμόσφαιρα, και αυτά αναφέρονται στη συνέντευξη παρακάτω, μεταξύ του Έλληνα guitar hero και του Metal View.
-Kαταρχάς, παρόλο που συνεχίζετε με το ίδιο line up από το προηγούμενο άλμπουμ, βλέπω μια διαφοροποίηση. Πώς το εξηγείς αυτό;
Κοίτα, ο στόχος είναι να μην επαναλαμβάνεσαι. Για εμένα προσωπικά ισχύει αυτό. Ανέκαθεν, ενώ έχουμε κρατήσει ένα συγκεκριμένο ήχο, δηλαδή όποιον δίσκο πάρεις και από τους δέκα, θα δεις στοιχεία, και δε θα ξαφνιαστείς πάρα πολύ, αλλά πέρα από αυτό έχουμε καινούριες δόσεις, έστω και σε μικρό σημείο. Τώρα για το "Stand United", αν το συγκρίνουμε με το προηγούμενο, εκείνο το άλμπουμ ήταν ένα συνονθύλευμα από όλη την πορεία των Firewind, λίγο heavy, λίγο power, ταυτόχρονα είχε και πιο hard rock στιγμές. Εδώ επιστρέφουν πάλι τα πλήκτρα κάπως, υπάρχουν πιο συναυλιακά κομμάτια, και σε αυτό ίσως ευθύνεται πως το άλμπουμ γράφτηκε τμηματικά με τη λογική να κυκλοφορούν σαν singles, οπότε κάθε κομμάτι να στέκεται μόνο του, πιο αυτόνομο. Αυτό ζητήθηκε και από την εταιρεία, μιας και έχει αλλάξει το format στη βιομηχανία τα τελευταία χρόνια. Είναι σαν να έχει γυρίσει η αυτή του τύπου προώθηση στη δεκαετία του 50 και του 60 με μπάντες σαν τους Beatles που κυκλοφορούσαν τα 7ιντσα, έκαναν την επιτυχία και μετά συνέχιζαν να ηχογραφούν για ένα full length. Η μεγάλη διαφορά πλέον είναι πως τότε τα ονόματα τα δημιουργούσε το ραδιόφωνο, τώρα το Spotify. Επειδή είχαμε αυτό ως γνώμονα, θελήσαμε όλα τα κομμάτια να φαντάζουν έτσι και να έχουν ένα single value, οπότε υπάρχει κι ένας άλλος χαρακτήρας μέσα.
-Αυτή η τμηματική σύνθεση, η σταδιακή, σε χαλάρωσε λίγο από τον βραχνά του να βγει ένας δίσκος γρήγορα με ό,τι κομμάτια υπάρχουν;
Χαχα, όλο αυτό είναι πάντα μια δύσκολη φάση. Η σύνθεση όχι τόσο, γιατί πάντα γράφω ιδέες, και κρατώ όσες μου κάνουν καλύτερα. Όταν συνθέτω κρατώ ένα ελεύθερο πνεύμα, μετά μπαίνεις στο τρυπάκι του "πακεταρίσματος", να τα βάλεις όλα σε μια σειρά. Σίγουρα ήταν λίγο πιο χαλαρή η διαδικασία τώρα, αλλά αυτό που με έβαλε σε σκέψη είναι αν έχουν να πουν κάτι οι Firewind μετά από 20 χρόνια και 10 δίσκους. Μπορεί να μην είμαστε δεινόσαυροι, αλλά δεν είμαστε και νέα μπάντα, υπάρχει και νέο αίμα πλέον στη σκηνή. Το στοίχημα ήταν να μπορέσουμε να σταθούμε στις σύγχρονες μπάντες και τη νέα εποχή. Η τελευταία περιοδεία έδωσε την απάντηση, και μας ενέπνευσε να δημιουργήσουμε αυτό το άλμπουμ.
-Μου δίνεις ωραία πάσα, γιατί θα ήθελα να σε ρωτήσω αν η μεταcovid εποχή και η επαφή με τον κόσμο σου έδωσε boost για τη συνέχεια;
Ναι, αυτό εννοώ. Αναθάρρευσα ψυχολογικά, και όλη αυτή η η επαφή και η επικοινωνία μου έδωσε και ώθηση και είδα ότι μπορούμε ακόμα να σταθούμε σαν μπάντα. Δε λέω, υπήρξε έμπνευση και στην καραντίνα, έβγαλα και ένα solo album που πήγε καλά, αλλά μετά τι; Δεν ήθελα να γίνω Youtuber χαχα. Περίμενα να γυρίσω στο stage, από μικρός εκεί είμαι, και οι Firewind πάνω σε αυτό ανήκουν. Όταν γράφεις μουσική, έχεις σκοπό να την παρουσιάσεις και ζωντανά, να μεταδώσεις αυτό το συναίσθημα. Μετά τα lockdowns ήταν μια καλή επανεκκίνηση να κάνουμε κάποια support tours, οπότε μας γνώρισε και κόσμος που δε μας ήξερε...
-Έκατσε καλά στην επέτειο των 20 χρόνων να επιστρέψει η ζωντάνια και φαίνεται στον δίσκο...
Ακριβώς, στην αρχή ένιωθα κάπως που ενώ είμαστε μια μπάντα 20 χρόνων και βλέπουμε κόσμο να μη μας ξέρει, από την άλλη νιώθαμε ωραία που σε αυτή την επέτειο περνάμε μια καλή φάση και μας ανακαλύπτει η νέα γενιά. Όλη αυτη η επαφή με τον κόσμο με γέμισε ενέργεια, μου ξαναφόρτισε τις μπαταρίες. Όταν παίξαμε τις πρώτες συναυλίες μετά την καραντίνα είχαμε ένα τράβηγμα προς τα πίσω. Θέλαμε να το πάμε βήμα βήμα, μέρα με τη μέρα, κι όπως πάει. Ξαφνικά μόλις άρχισαν να έρχονται προτάσεις, όλοι ενθουσιάστηκαν, έφυγε το μούδιασμα και αρχίσαμε πάλι τα πλάνα. Μπήκαμε σε αυτη τη διαδικασία ξανά. Για δύο χρόνια όλοι είχαμε ξεγράψει τα πλάνα από τη ζωή μας. Είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας κάναμε τότε, κρατούσαμε μικρό καλάθι και λέγαμε "για να δούμε". Είναι ωραίο να σκέφτεσαι πάλι το μέλλον. Έχεις δίκιο, περνάει ο ενθουσιασμός στο άλμπουμ, ήρθε πάλι η ελπίδα, και όλα όσα είπα, συνέβαλλαν μαζί.
-Ηχητικά στα του δίσκου, νιώθω μια πιο κλασική metal αύρα, μια άλλου τύπου ωρίμανση στους Firewind. Το νιώθεις εσύ αυτό;
Τελευταία το ακούω πολύ αυτό, ειδικά τη σύγκριση με τους Judas Priest για παράδειγμα. Αλλά πάντα heavy metal ένιωθα, δε ξέρω χαχα. Πάντα είχα στο μυαλό μου όταν παίζω μουσική, τους Maiden και τους Priest, ακόμα και στο "Ιmmortals", το πρώτο riff του "Ode To Leonidas", δανεισμένο αρκετά από "Electric Eye" είναι χαχα. Υπήρχε ανέκαθεν αυτή η επιρροή, ίσως τώρα να βγήκε παραπάνω, εντονότερη κάπως. Αναλύοντας δηλαδή τώρα το άλμπουμ, ναι θα δεις πολλά πράγματα σαν αυτά του "Painkiller" για παράδειγμα, έχει και κάποιες πιο χαλαρές στιγμές πιο κοντά σε πιο heavy/hard rock, αλλά βλέπεις και κομμάτια σαν το "Come Undone" που είναι πολύ power, Helloween τύπου. Δηλαδή δε μπορώ να νιώσω πως είναι κάτι εντελώς αλλαγμένο, αντιλαμβάνομαι αυτό που λες, υπάρχει μια φρέσκια αύρα, μια ωρίμανση, κάτι νέο αλλά όχι ξένο. Είναι fresh και δε ξέρω πως βγήκε. Μπορει η ψυχολογία που λέγαμε, μπορεί πολλά.
Δε μπορώ να διαφωνήσω, πάντα αυτός ήταν ο στόχος, αλλά μάλλον τώρα έκατσε καλύτερα. Όχι, καλά τα λες, χαχα. Όσον αφορά την παραγωγή κάναμε περισσότερα πειράματα τώρα, την παιδέψαμε αρκετά. Παίξαμε πολύ με τους κομπρέσορες και με νέα μηχανήματα που έφερε ο Dennis Ward για την μίξη, έψαχνα τη δυναμική μέσα. Θεωρώ πως και ο ίδιος ήθελε να ξεπεράσει τον εαυτό του, να δώσει μια παραγωγή πολύ σημερινή. Βοήθησε όλη η ομάδα σε αυτό. Ο δίσκος γενικά στις λεπτομέρειες έδωσε το νεωτερισμό της μπάντας, λίγο η ψυχολογία, λίγο η παραγωγή, λίγο η διαφοροποίηση του εξώφυλλου. Υπάρχει μια old school προσέγγιση που έρχεται να μιλήσει στο σήμερα. Τόσο στο artwork όσο και στον ήχο, υπάρχει ένας συνδυασμός που δικαιολογεί και εξηγεί όσα περιγράφεις.
-Επίσης πως ήρθε η απόφαση για τα περισσότερα πλήκτρα σε εποχή χωρίς πληκτρά;
Κοίτα, είναι όπως μου δημιουργούνται οι ιδέες στο κεφάλι. Δεν είμαι πληκτράς, ούτε έχω την αντίληψη ενός πληκτρά όταν παίζει σε έναν metal δίσκο, περισσότερο βλέπω τα γεμίσματα σε ένα αποτέλεσμα. Τα πλήκτρα που έχω βάλει δεν είναι τίποτα άλλο από lead θέματα, παίζουν ατμοσφαιρικό ρόλο, κι έτσι τα έχω και στο μυαλό μου. Θα δίνουν έξτρα μελωδία ή ατμόσφαιρα στο background. Τώρα ταίριαζαν με τα κομμάτια όπως τα σκεφτόμουν, όπως το "Salvation Day" ή το "Fallen Angel". Σίγουρα είναι πολλά τα πλήκτρα για δίσκο χωρίς πληκτρά αλλά θυμάμαι τα άπειρα tracks που μου έστελνε ο Μπάμπης με τα πλήκτρα του στην περίοδο του "Days Of Defiance", κι αυτό δε θα το ξεπεράσει τίποτα, χαχα.
-Να φανταστώ θέση για πληκτρά δε θα ξανανοίξει ε;
Μπα, δε νομίζω να γίνει αυτό ξανά, γιατί από τη μία είμαστε ένα γκρουπ που προχωράει μπροστά και από την άλλη είναι μια κουβέντα την οποία την κάναμε μεταξύ μας. Αναρωτήθηκα μήπως χρειαζόμασταν ένα πέμπτο μέλος στα πλήκτρα και κανείς δεν ένιωσε πως χρειάζεται αυτό πλέον, Τώρα πιο παλιοί οπαδοί ίσως νιώθουν ότι κάτι λείπει, αλλά ίσως είναι και στο μάτι. Μια συναυλία αποτελεί οπτικοακουστική εμπειρία οπότε ίσως λείπει κάτι στη σκηνή, αλλά ηχητικά τα πλήκτρα υπάρχουν, ακούγονται. Τώρα ίσως υπάρχουν και πιο στοχευμένα, γιατί ο Μπάμπης αμφιταλαντευόταν, ήθελε να ειναι και εκεί και στις κιθάρες. Υπήρχε πάντα αυτή η κουβέντα μαζί του, του έλεγα πως αν θέλει να παίξει κιθάρα, ας παίξει κιθάρα και να μπουν τα πλήκτρα σε tracks, από την άλλη του άρεσε η φάση, ήθελε να παίξει και το keyboard solo του. Όλο αυτό βέβαια δεν κρατούσε πολύ, και πάλι υπήρχε το μπρος πίσω σε κιθάρα και πλήκτρα όλη τη βραδιά. Τέλος πάντων, δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για κάτι τέτοιο, και είπαμε πως από το 2020 και μετά θέλουμε να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα, μας αρέσει που είμαστε τετράδα αυτή τη στιγμή και φτιάχνουμε ένα νέο κοινό, αυτό της δεκαετίας που διανύουμε.
-Σχετικά με την ατμόσφαιρα που έλεγες πριν. Νιώθω πως υπάρχουν 80s καταβολές και εκτός του metal, για παράδειγμα στο "Salvation Day" αλλά και σε άλλα κομμάτια νιώθω πως υπάρχει μια αισθητική πολύ action movie της εποχής εκείνης. Είναι κάτι που σε έχει επηρεάσει ή είναι γενικά στα γούστα σου;
Ναι, μου αρέσουν πολύ όλες αυτές οι 80s ταινίες, τύπου Top Gun, Rocky, κτλ, με αυτά μεγάλωσα και σίγουρα υπάρχει τέτοια επιρροή. Δε θεωρώ πως είναι πάρα πολύ μεγάλη, αλλά υπάρχει αυτη η πλευρά μου. Η αισθητική σίγουρα υπάρχει, γιατί υπάρχει και αυτός ο δυναμισμός της εποχής, και νομίζω πως πολλά χρόνια παραμέριζα αυτή την πλευρά μου. Οι μουσικές όλων αυτών των ταινιών επίσης ήταν σπουδαίες. Ήταν ο καιρός να βγει, και ταίριαζε. Να και κάτι ακόμα που ίσως να φαίνεται νέο στο άλμπουμ.
-Επίσης και η διασκευή στο "Talking In Your Sleep" είναι μια 80s πινελιά. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή;
Ε είπαμε, όλη η ατμόσφαιρα του δίσκου παραπέμπει σε 80s χαχα. Κοίτα, δε ξέρω αλλού, αλλά στην Ελλάδα, και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη ακόμα και σήμερα παίζει πολύ στα ραδιόφωνα. Είναι ένα κλασικό, παλιό χιτ, δε ξέρω αν είναι σε άλλες χώρες στα επίπεδα του "Maniac", αλλά εδώ είναι ένα κομμάτι που έχει μεγαλώσει γενιές. Το ακούω πάντα στο ραδιόφωνο όταν είμαι στο αυτοκίνητο και είχε κάτσει στο μυαλό μου. Όταν με τα άλλα παιδιά συζητούσαμε για μια διασκευή, ψάχναμε κάτι κοντά στην αύρα του υπόλοιπου δίσκου, και κάτι που να έχουμε μεγαλώσει ακούγοντάς το, και όλα τα 80s κομμάτια ήταν πιασμένα. Υπάρχουν σε όλα χίλιες metal διασκευές, ειδικά το "Hearts On Fire" από το Rocky IV. Κάποια στιγμή μου έρχεται η φλασιά για το "Talking In Your Sleep", όλοι το ήξεραν, όλοι το γούσταραν, καμία metal μπάντα δεν το είχε διασκευάσει, οπότε ήταν ευκαιρία. Συνειδητοποίησα πως έχει πέραση γιατί κι ο ντράμερ μας ο Jo μας είπε "πω, μεγάλωσα με αυτό το κομμάτι", και λέω τι λες ρε, σου ρίχνουμε μια δεκαετία, δεκαπενταετία όλοι εδώ, χαχα. Αλλά ναι, έτσι ήρθε η ιδέα, έχει και ωραίο groove στο μπάσο, είναι pop κομμάτι με riffs, οπότε έδεσε για να το φέρουμε στα μέτρα μας. Ξέρεις, και δεν είναι το mega hit, αλλά αν το ακούσεις θα πεις, "α, το ξέρω αυτό", το κάνει πιο ωραίο σαν αίσθηση, ειδικά όταν το ακούσει κανείς στη "μεταλιζέ" εκδοχή του. Και ξέρεις, είναι ωραίο στοίχημα να μπαίνεις στα νερά ενός άλλου είδους μουσικής και να το κάνεις metal, ενώ αν παίρναμε ένα rock/metal κομμάτι και το παίζαμε εμείς, θα ήταν απλά μια νέα εκδοχή του, μέχρι εκεί.
-Τώρα, όσον αφορά με τον τίτλο του άλμπουμ, αλλά και με τους στίχους των κομματιών, υπάρχει κάποιο νόημα που θέλατε να προβάλλετε;
H αλήθεια είναι πως ο τίτλος ήρθε λίγο ανορθόδοξα. Ο Dennis μου είχε στείλει ένα demo με vocal lines για αυτό το τραγούδι, και το είχε ονομάσει έτσι. Δεν υπήρχε η ιδέα για τον τίτλο μέχρι τότε. Έπειτα ανέπτυξα τον τίτλο και έγραψα στίχους για αυτό το κομμάτι, και κατ'επέκταση έγινε ο τίτλος του δίσκου. Γενικά δε γράφω συχνά στίχους, αλλά εδώ έγραψα αρκετούς. Για το "Stand United" συγκεκριμένα, στο μυαλό μου είχα τη μπάντα, μιας και διανύουμε μια καλή περίοδο, δείχνουμε τη δύναμη και τη πυγμή μεταξύ μας, αν θες συνεχίζοντας μουσικά μπορείς να το πάρεις και σαν μια έννοια αδερφότητας του metal, αλλά και με βάση τα υπόλοιπα κομμάτια, θα μπορούσε να έχει μια πιο οικουμενική έννοια. Θέλω να πω, χρειάζεται η ανθρωπότητα μια ενότητα, χρειάζεται να προσπαθήσουμε για αυτό, κάθε τόσο σπάμε όλο και περισσότερο.
-Πιστεύεις πως η ανθρωπότητα έχει ανάγκη να αρχίσει να αφουγκράζεται την τέχνη; Να ανοίξει τα αυτιά και το μυαλό της;
Σίγουρα το έχει ανάγκη αυτό ο κόσμος. Ξέρεις έχει χάσει την αξία της η τέχνη, κάθε τι άυλο την έχει χάσει. Σκρολάρουμε και ακούμε τα πάντα βιαστικά, γρήγορα, απρόσεκτα χωρίς νόημα. Η μουσική πλέον είναι ένα πράγμα που απλά παίζει στο background όταν κάνεις κάτι άλλο, έχει αλλάξει ο κόσμος, δε δίνει αξία εύκολα σε κάτι. Είναι κακό αυτό, γιατί σκέψου έναν κόσμο χωρίς τέχνη. Φαίνεται άσχημος. Μη βάζουμε βέβαια όλους στο ίδιο τσουβάλι, υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν τη μουσική και την τέχνη, και ξέρεις τι; Αυτοί είναι που προσπαθούν με τον τρόπο τους, να αλλάξουν λίγο τη μαζική ροή της ανθρωπότητας. Ακούν τι λένε τα τραγούδια, ψάχνουν τον εαυτό τους μέσα, εκφράζονται με τον κάθε καλλιτέχνη, σκέφτονται και δεν τρώνε ό,τι τους σερβίρει ο καθένας. Υπάρχουν και τα πρόβατα της μουσικής, αλλά η ουσία δεν είναι εκεί. Πάντα έχει ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση...
-Βλέπεις τι προστάζει και η μόδα στη μουσική βιομηχανία, κάποιες φορές έχει και κοινωνικό αντίκτυπο, κάποιες είναι και η ζήτηση, δηλαδή το τραπ της σημερινής γενιάς, τι από τα δύο λες να είναι;
Μεγάλο πράγμα η ζήτηση, αλλά το τραπ φυσικά και είναι κοινωνικό φαινόμενο. Δεν είναι μόνο η μόδα της πιτσιρικαρίας, μπορεί μια κάστα του νέου κόσμου να θέλει να πει κάτι από εκεί. Η μουσική σαν μουσική δεν είναι κάτι, ένα beat σε λούπα είναι, αλλά κάποιοι μιλούν πιο ποιητικά, πιο σκεπτόμενα, άλλοι πιο gangsta, πιο επιφανειακά, αλλά βλέπεις πως η νεολαία με οποια πλευρά κι αν πάει κάτι θέλει να δηλώσει, ή θέλει να δείξει πως κάπου ανήκει. Ακολουθείται ένα πολύ δυτικό μοντέλο, τι αμάξι οδηγάς, ποιος είσαι, τι λεφτά βγάζεις. που μένεις. Αυτά παλιά δεν υπήρχαν στην Ελλάδα, εγώ το πρωτοσυνάντησα όταν πήγα στην Αμερική, και μάλιστα δε μπορούσα να αντιληφθώ τη σημασία σε όλο αυτό. Εκεί κυνηγούσαν το status, και ίσως κάποιοι εδώ ψάχνουν το ίδιο. Τόσο το trap όσο και το rap/hip hop του σήμερα. Δε ξέρω τι βρίσκουν σε αυτό, αλλά σίγουρα εκφράζουν πολύ μια γενιά μετά την κρίση και αγγίζει μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Ένας στίχος στην ελληνική γλώσσα, με τόση αμεσότητα και σκληράδα, πατάει στις ανησυχίες των παιδιών, πολύ περισσότερο από το Αμερικάνικο rap για παράδειγμα.
-Γυρνώντας στα δικά σου, μετά το νέο Firewind, να περιμένουμε να συνεχιστεί η άτυπη παράδοση με μια solo δουλειά;
Χαχα, λογικά ναι, σκέφτομαι κάποια πράγματα αλλά δεν έχω κάτσει καθόλου να γράψω γιατί είναι πολύ αλλού αυτή τη στιγμή το μυαλό μου, έχω μπροστά μου μια παγκόσμια περιοδεία που θα κρατήσει όλη τη χρονιά, δε ξέρω πραγματικά πότε θα καταφέρω να βάλω τις ιδέες μου σε μια σειρά για να κάτσω να γράψω, οπότε θα το αφήσω να κυλήσει λίγο πιο οργανικά αυτή τη φορά. Τώρα αν αυτό θα είναι solo album ή Firewind θα δείξει. Προς το σόλο το πάω, μιας και με τους Firewind φτάσαμε στη δέκατη δουλειά όπως είπαμε, και πρέπει να φιλοσοφήσω λίγο παραπάνω τι θέλω να πω καλλιτεχνικά. Πρέπει να είναι ένα μεγάλο βήμα, και ειλικρινά δε βιάζομαι για το ενδέκατο άλμπουμ μας. Θέλω να δω που θα μας πάει το "Stand United" τώρα.
-Πάντως, κλείνοντας, σε αυτά τα 20+ χρόνια, δε νιώθω κορεσμό, ότι έχεις φτάσει σε κάποιο τέλμα. Πώς το βλέπεις εσύ αυτό;
Χαίρομαι για αυτό που λες. Κυρίως θέλω να νιώθω καλά με τα άλμπουμ που κυκλοφορώ, το "Stand United" με έκανε να νιώσω υπερήφανος. Αν δεν ανταποκρινόταν στα θέλω μου, και σε όσα έχουμε δώσει σαν Firewind στο παρελθόν δε θα το κυκλοφορούσαμε, δε μας βίαζε κανείς. Γενικά οι ιδέες υπάρχουν, περισσότερο θέλω να είναι τα πράγματα στον καιρό τους. Θέλω να πιστεύω στις ιδέες μου, και νομίζω πως περνάω μια πολύ δημιουργική περίοδο. Γενικά συνθετικά και μουσικά τα 40s μου πάνε καλά, χαχα. Νομίζω πως έχω ωριμάσει πολύ και ξέρω που είμαι, ξέρω να εστιάζω εκεί που πρέπει και να εξελίσσω κάθε φορά και κάτι νέο. Για κάθε συνέχεια, αυτό που θέλω είναι να κάνω focus στο παίξιμό μου. Προσπαθώ να μην επαναλειφθώ, αυτό είναι το ζητούμενο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου