Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ιστορία του εγχώριου αλλά και του παγκόσμιου black metal, αναντίρρητα είναι ο The Magus. Γυρνώντας σελίδα στην πορεία του, δεν σταματάει πουθενά και πραγματοποιεί ένα εγχείρημα που μας βυθίζει στην Άβυσσο με το ντεμπούτο του στο νέο του, ομώνυμο σχήμα. Για το "Βυσσοδομώντας" και τον ήδη υπάρχων πρώτο ντόρο γύρω από την κυκλοφορία του, βυθίζεται και το Metal View, σε μια κουβέντα, όπου ο ίδιος ο ιθύνων ορεξάτος, προσγειωμένος, κατασταλαγμένος και ανοιχτόμυαλος, βάζει στη σειρά τα του δίσκου, έξω από τα δόντια. Ο ίδιος ωριμάζει σαν το καλό κρασί, η μουσική του το ίδιο, κι όλα εξελίσσονται χωρίς να αφήνεται τίποτα στη μοίρα του.
-Καταρχάς νιώθεις με το νέο εγχείρημα σου να ανοίγει μια νέα εποχή για εσένα ή να βγάζεις απωθημένα που ίσως υπήρχαν από το παρελθόν;
Θα σου πω, δε νιώθω πως ανοίγει μια νέα εποχή για εμένα, απλώς είναι μια εξέλιξη. Είναι μια φυσική συνέχεια για κάτι που ξεκίνησα πριν από περίπου 35 χρόνια και το συνεχίζω ακόμα, αυτό μεταβάλλεται και παίρνει άλλα πρόσωπα κι άλλες κατευθύνσεις. Πάντα ήθελα να γράφω ιδιαίτερη μουσική με ταυτότητα που ταυτόχρονα παραμένει και metal. Ούτε ιδιαίτερα απωθημένα θεωρώ πως είχα, ή πως δεν υπήρχε χώρος να γράψω κάτι που ήθελα, απλώς τώρα για αυτό το άλμπουμ ένιωσα πως έφτασε το σωστό timing. Η επιθυμία και η ιδέα έτυχε να είναι στη σωστή συγκυρία, στη σωστή στιγμή.
-Ένιωσες κάποια αναζωογόνηση σε αυτό το σωστό timing;
Όταν κυκλοφορείς ένα άλμπουμ, είναι σαν να γεννάς ένα παιδί. Δεν είναι εύκολη διαδικασία, είναι χρονοβόρα, περίπλοκη, "επίπονη" κάποιες φορές, ειδικά αν θες να κυκλοφορήσεις κάτι ιδιαίτερο. Νιώθω μια ελευθερία, μια αναζωογόνηση, αλλά κυρίως νιώθω μια ανακούφιση, πως αυτό που έκανα, κυκλοφορεί πλέον επισήμως και πως τελείωσα την αποστολή μου. Η αποστολή μου ήταν να βγει ένα άλμπουμ με τον χαρακτήρα που έχει, όπως ακριβώς το είχα φανταστεί. Υπάρχει μια μεγάλη ικανοποίηση, που την τονίζω μετά από τόσο καιρό στον χώρο, γιατί είναι από τις λίγες φορές που δε θα άλλαζα τίποτα σε αυτό το άλμπουμ, και μουσικα, και στιχουργικά και εικαστικά. Θα ήθελα να πω πως είμαι και περήφανος, αλλά μετά από μια πορεία χρόνων είσαι πιο σίγουρος και κατασταλαγμένος για το που θες να οδηγήσεις τα πράγματα, ξέρεις τα κατατόπια. Θα χρησιμοποιούσα πιο ταιριαστά αυτή τη λέξη αν έβγαζα τέτοιο άλμπουμ στη δεκαετία του 90', εκεί πραγματικά θα έλεγα "πω τι βγάλαμε!". Τώρα που έχω ωριμάσει μουσικά και σαν ακροατής και σαν μουσικός, μου ήταν πιο εύκολο να οδηγήσω με τη μπάντα εκεί που θέλαμε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτά είναι τα συναισθήματα μου κυρίως, αλλά έρχεται το ερώτημα για το μετά. Εκεί θα δούμε πως θα πάμε.
-Βλέπεις μια καινοτομία παρόλα αυτά στον τρόπο που βγήκε η μουσική σου;
Όχι τόσο, όσοι άκουσαν τον δίσκο όμως μου το είπαν. Δηλαδή ακόμα και το "Give The Devil His Due" που ξεκινά από μπλουζ και καταλήγει black metal αν το σκεφτείς είναι απλά όλη η ιστορία της μουσικής που ακούμε. Ξεκινάμε από μπλουζ, προχωράμε στο rock, το metal, μέχρι το πιο ακραίο του σημείο στην κορύφωση. Δεν υπάρχει παρθενογένεση πια, μερικές φορές είναι ο τρόπος που συνδυάζεις τα ίδια υπάρχοντα πράγματα και στο τέλος να φανεί καινοτόμο κάτι.
-Παρόλα αυτά δεν το έχουν επιχειρήσει πολλοί όλο αυτό, ούτε τον συνδυασμό ήχων, ούτε αυτή την ανοιχτομυαλιά, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια...
-Πιστεύεις πως επειδή αυτή η σκηνή γίνεται όλο και πιο mainstream, κάποιες μπάντες θέλουν να πιαστούν από αυτό;
Πιθανόν, μπορεί να θέλουν να βρουν μια συγκεκριμένη ταυτότητα για να γίνουν πιο γνωστοί. Σε αυτό όμως το κομμάτι της "ταμπέλας" έχει βάλει το χέρι του κι ο Τύπος, ο κάθε αρθρογράφος που ακούει κάτι και κατηγοριοποιεί. Αυτή η κατηγορία κάποιες φορές μένει και διαιωνίζεται, Ακόμα κι αν μείνει η ταμπέλα, πολύς κόσμος κρίνει κάτι από το μουσικό ηχόχρωμα, δεν ψάχνει πιο βαθιά. Ακούει ένα συγκεκριμένο στυλ ήχου και λέει "α black metal", ακόμα κι αν ο άλλος λέει για την κοπέλα του που τον άφησε. Όλα στη μουσική παίζουν ένα ρόλο, αν αυτά δεν είναι μέρος της ταυτότητάς σου, δεν είσαι black metal. Δημιουργείται μια ασάφεια γιατί ο κόσμος δε ψάχνει και μπάντες μπορεί να το εκμεταλλεύονται. Αν δεις τους Celtic Frost με τους Venom και τους Bathory, είναι τρεις διαφορετικές μπάντες, αλλά και οι τρεις υποστηρίζουν το ίδιο θέμα, αυτό είναι black metal. Να στο πω κι αλλιώς, οι πρώιμοι Darkthrone με τους Behemoth τώρα δεν έχουν καμία σχέση ηχητικά, αλλά είναι και οι δύο black metal, και νιώθεις επακριβώς το concept ποιο είναι. Δεν είμαι ο gatekeeper ούτε με νοιάζει αν είσαι "true" ή όχι, αλλά υπάρχουν κάποια στεγανά για να υπάρχει και η ταυτότητα. Δε χρειάζεται για να είσαι ακραίος σώνει και καλά να λες ότι είσαι black metal.
-Μένοντας στο black metal, νιώθεις πως οι πιο φτασμένες μπάντες το ζουν ακόμα το black metal όπως παλιά ή είναι κορεσμένες και ενδεχομένως πολλές φορές ψάχνουν χώρο για πισωγυρίσματα; Επί παραδείγματι με τους Dimmu Borgir που θα βγάλουν ένα άλμπουμ με διασκευές τώρα, πως το βλέπεις εσύ;
Είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει όταν κάνεις αυτό το πράγμα σαν δουλειά. Αν γίνεσαι κομμάτι αυτής της βιομηχανίας λειτουργείς με μια συγκεκριμένη τακτική, για αυτό βλέπεις και μπάντες να επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους. Πολλοί πρέπει να ζήσουν από αυτό, οπότε βάζουν την έμπνευση, την ιδέα και το concept στην άκρη, είναι ένας κύκλος αυτό. Με τους Dimmu Borgir για παράδειγμα, από τη στιγμή που είναι σε αυτό το τριπάκι της βιομηχανίας κι έχουν να βγάλουν και δίσκο πέντε χρόνια, χρειάζονταν να βγάλουν κάτι ώστε να κρατήσουν ενεργό το κοινό. Δεν είναι απαραίτητα πισωγύρισμα, αλλά στο μεσοδιάστημα να ψάχνουν να δουν πως θα βγει ένας νέος δίσκος. Μάλιστα θεωρώ πως είναι ένα εγχείρημα διαφορετικό, τιμώντας κιόλας αυτό που τους έκανε ό,τι είναι τώρα. Είναι μια μπάντα ενεργή. Ο κόσμος έχει συνηθίσει από μεγάλα ονόματα να βγάζουν κάθε δύο χρόνια κι από ένα άλμπουμ, δεν είναι πχ οι Necromantia που ξέραμε ότι θα βγάλουν δίσκο σε 7 χρόνια, είναι μια μπάντα που έχει άλλες συνήθειες. Σίγουρα υπάρχουν μπάντες που ζουν άλλη φάση, αλλά εδώ βλέπουμε ένα συγκρότημα που προσπαθεί να ρίξει λίγο κάρβουνο στη φωτιά, γιατί δε ξέρεις και τι γίνεται στο εσωτερικό τους, οπότε αυτό ήταν ένα εύκολο βήμα, μιας και αναπαράγει χωρίς να δημιουργεί απαραίτητα. και διασκεδάζει, ξεφεύγει ενίοτε. Προσωπικά θέλω να το ακούσω κιόλας γιατί γουστάρω να ακούω διασκευές συγκροτημάτων σε τέτοια τραγούδια.
-Από την άλλη εσύ, τώρα ακόμα ψάχνεσαι και προοδεύεις. Πώς το καταφέρνεις μετά από τόσα χρόνια και πόσο εύκολη διαδικασία είναι;
Είναι πολύ δύσκολη, την έμπνευση δεν την πιέζω να έρθει... ή θα έρθει ή όχι, είναι σαν τη βροχή. Δε μπορώ να το επηρεάσω αυτό. Τα ερεθίσματα μου είναι άπειρα, μπορεί να περνάω και να ακούσω ένα τραγούδι ή μια μικρή μελωδία τρεις νότες, και να σκεφτώ εκείνη την ώρα πως αυτές οι νότες θα έρθουν στα δικά μου μέτρα. Μπορεί το ίδιο να γίνεται και βλέποντας έναν πίνακα ή μια φωτογραφία. Aυτά μπορούν να μου πουν κάτι και να μου συνδέσουν την έμπνευση. Αν δεν έχω έμπνευση δεν κάνω τίποτα ούτε με υποχρεώνει κανείς να βγάλω δίσκο και να κάνω περιοδεία. Όποτε έχω ιδέες, όρεξη και έμπνευση γράφω. Το έχω πει πολλές φορές, είμαι ερασιτέχνης, εραστής της τέχνης κι αυτό θέλω να υποστηρίζω. Είναι δύσκολο αυτό, αλλά λειτουργεί σαν τη φωτιά, μια σπίθα μπορεί να δημιουργήσει πυρκαγιά, άλλες φορές να σβήσει, όλα εξαρτώνται.
-Γυρνώντας στα του δίσκου, θεωρείς πως το "Βυσσοδομώντας" αποτελεί έναν δύσκολο τίτλο για ένα δύσκολο άλμπουμ;
Σίγουρα δύσκολος τίτλος, καθόλου εμπορικός μιας και είναι μια δύσκολη λέξη και στα ελληνικά, και μιλωντας με τα δεδομένα της εποχής μας, είναι και δύσκολο να το βρεις στο Spotify. Ξέρεις πως δε με απασχολεί αυτό, αλλά όταν ανακάλυψα τη λέξη αυτή, που για να είμαι ειλικρινής συνέβη πρόσφατα, και είδα το νόημα της είπα εδώ είμαστε, ήταν ο καταλληλότερος τίτλος για το άλμπουμ όταν ακόμα το ετοίμαζα. Μια περίεργη λέξη, σε ένα ίσως ασυνήθιστο άλμπουμ. Θέλω να πω πως, ναι, δεν κάναμε ποτέ εύκολη μουσική, δε θέλαμε κάτι popular και μπορεί στον μέσο ακροατή να μην πιάσει το πνεύμα του αλμπουμ, και αν το πιάσει, να μην το καταλάβει. Υπάρχουν άνθρωποι από την άλλη ομως, που θα το καταλάβουν, και αυτή η μουσική είναι πρώτα για εμένα και μετά για αυτούς που θα τη νιώσουν. Δεν κάνω για τον πολύ κόσμο και δεν το λέω ελιτιστικά. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να γράψω με τον κιθαρίστα μου τον El ένα άλμπουμ easy listening, κλασικό black metal που ακολουθεί την πεπατημένη, με μια καλή παραγωγή και να ηχεί σαν οποιαδήποτε μπάντα του είδους. Θέλαμε να κάνουμε όμως κάτι δικό μας, κάτι που να έχει νόημα ύπαρξης. Αν ακούς τα ίδια και τα ίδια ίσως σου φανεί περίεργο. Δεν είναι τόσο περίεργο όμως σε τελική ανάλυση, είναι ένα metal άλμπουμ. Σίγουρα είναι black, αλλά έχει και heavy, και progressive και death, είναι πολλά παρακλάδια του είδους σε ένα, μπήκαν σε μια άλλη ταυτότητα και έγιναν black metal.
-Άρα το λες ένα καθαρό black metal άλμπουμ...
Ξεκάθαρα, για εμένα υπάρχει ένας τίτλος, το "Luciferian Black Metal". Το βιώνω σαν να φέρνω μια φωτιά, είναι ένας ήχος εωσφορικός. Για εμένα το black metal είναι το είδος που πραγματικά είναι πολύ ανοιχτό μουσικά σε αυτά που δέχεται, το concept είναι μοναδικό, από εκεί κι έπειτα βλέπεις πόσα παρακλάδια υπάρχουν. Οι πρώτοι που έβαλαν συμφωνικά στοιχεία στο metal ήταν οι μπλακμεταλάδες. Τα είπαμε και πριν, οι Mercyful Fate επίσης black metal ήταν και είχαν και γαμώ τους παίχτες, οι Venom black metal επίσης κι ας ήταν "κουλοί". Ο κόσμος ειδικά σήμερα ας καταλάβει τι αποπνέει αυτός ο ήχος και πόσο ανοιχτός και ευπρόσδεκτος είναι. Αυτό θέλω να κάνω και με το "Βυσσοδομώντας¨.
-Πηγαίνοντας στο θεματικό κομμάτι του δίσκου, το "Bυσσοδομώντας" αναφέρεται στην τιμωρία του Εωσφόρου-Ευεργέτη προς τον άνθρωπο και όσα έχει κάνει. Θεωρείς πως είναι ένα επίκαιρο concept;
Πιο επίκαιρο από ποτέ. Θεωρώ πως ζούμε σε μια προ-αποκαλυπτική εποχή, απλά δες τι γίνεται γύρω μας. Δε χρειάζεται να γίνουν όπως τα αναφέρουν οι μυθολογίες των κάθε θρησκειών, αλλά τα πράγματα περιπλέκονται. Λιμοί, καταποντισμοί, πόλεμοι, άνθρωποι εύκολα χειραγωγούμενοι μέσα από το ίντερνετ, μια δυστοπία παντού. Το ίντερνετ είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο χειραγώγησης και καθοδήγησης, από οποιονδήποτε σε όλα όσα μας απασχολούν και συμβαίνουν. Δημιουργείς τάσεις, ελέγχεις και δίνεις στον κόσμο πληροφορίες αφιλτράριστες, ή που μάλλον του δίνεις αυτό που θέλει και του αρέσει να ακούσει. Η νέα θρησκεία είναι το ίντερνετ και είναι καθολική. Η πρώτη παγκόσμια θρησκεία με "ιερείς" από παντού. Ο κόσμος μας είναι σε αυτή τη φάση, είναι ζόμπι. Δε χρειάζεται να κυνηγάς και να τρως εγκεφάλους όπως στις ταινίες, αρκεί που κινείσαι και φέρεσαι σαν ζόμπι. Ζούμε στην εποχή της αποβλάκωσης, είναι ένα matrix που ο καθένας ζει αυτό που θεωρεί σωστό. Ο πλανήτης καταστρέφεται. Ο άνθρωπος δε βλέπει τον Κόσμο αλλά τον μικρόκοσμο του. Ζει μια φαντασία που στο μυαλό του χτίζει και μετά δε θα έχει να φάει. Τα έχουμε κάνει σκατά, και ακόμα δε μας νοιάζει τίποτα, και μετά όταν όλα τα δούμε μπροστά μας θα λέμε μα πως; Αυτό μας αξίζει όμως. Ο μισανθρωπισμός... ή καλύτερα η περιφρόνηση μου στο ανθρώπινο είδος έχει φτάσει σε τρελά επίπεδα, νιώθω πως πρέπει να τα διαλύσουμε όλα και να φτιαχτούν από την αρχή. Μικρός είχα κάποια ελπίδα, πλέον δεν έχω.
-Ποια θεωρείς τη χειρότερη τιμωρία που θα μπορούσε να δοθεί στον άνθρωπο;
Να του πάρουν ό,τι πιο δημιουργικό έχει. Γίνεται αυτό, δες τι γίνεται με το ΑΙ, θα πάρει από τον άνθρωπο τη δημιουργικότητα και θα την αναλάβουν οι μηχανές. Ακούγομαι σαν τρελός προφήτης, αλλά θα φανεί καλύτερα στις επόμενες γενιές.
(σσ: μετά από μια off the record κουβέντα περί Blade Runner, American Gods, Φίλιπ Ντικ και Μπάλαρντ ακολουθεί η ερώτηση) Η λογοτεχνία σε έχει επηρεάσει στο έργο σου;
Σαφώς, απόλυτα. Από τους μύθους του Lovecraft μέχρι το Good Omens του Neil Gaiman και διάφορα ακόμα. Ιδίως στο στιχουργικό κομμάτι, μπορεί να πάρω κάτι μικρό που θα μου έκανε κλικ ή η ιδέα της ιστορίας και να σκεφτώ πόσο θα ταιριάξει με τη μουσική μου αν γίνει στίχος. Διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ.
-Σχετικά με την ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου, στις 31 Οκτωβρίου, πέρα από τη μέρα του Halloween έχει και κάποιο συμβολισμό μιας και τότε κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ των Necromantia;
Επίσης κυκλοφόρησε και το "Melissa" των Mercyful Fate, χαχα. Βασικά είναι μια μαγική ημερομηνία που όσοι ασχολούνται με τον αποκρυφισμό ξέρουν τη σημειολογία και τη σημασία της ημέρας. Είναι κάτι που με ιντριγκάρει και νιώθω ότι εκπέμπει μια διαφορετική ενέργεια μαζί. Έχει έναν συμβολισμό και ίσως μια ακόμη περίοδο που θα ήθελα να βγάλω άλμπουμ είναι με το Walpurgisnacht. Έχουν κάτι το ιδανικό για αυτό που κάνω.
-Μουσικά έχεις κάνει πολλά πράγματα, αυτό το άλμπουμ όμως μου έβγαλε μια αύρα όμοια με των Necromantia σαν ιδέα. Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν υπήρξε κάτι ανεκπλήρωτο που θα ήθελες να κάνεις με τους Necromantia;
Όχι. Θα ήθελα μόνο να συνεργαστώ με κάποιους μουσικούς που δεν έτυχε, και δε ξέρω αν θα τα καταφέρω εν τέλει, αλλά θα δείξει μπας και κάνουμε κάτι. Μουσικό απωθημένο γενικά δεν υπάρχει. Για τα υπόλοιπα, το μέλλον θα δείξει...
-Οπότε, τέλος, το μέλλον με τους The Magus πως πιστεύεις να χαραχτεί;
Θα υπάρξει ένας επόμενος δίσκος, πότε δε ξέρω, αλλά με σιγουριά σου λέω ότι θα έχουμε συνέχεια. Στο πιο άμεσο μέλλον θα κυκλοφορήσουμε μια διασκευή στο "Fire"του Arthur Brown, όπου του έχουμε αλλάξει τα φώτα πραγματικά και θα κυκλοφορήσει το 2024. Επίσης ετοιμάζουμε βίντεο για το blues/black metal κομμάτι, το "Give The Devil His Due" που θα είναι σε στυλ graphic novel με όλη την ιστορία του τραγουδιού και κάποια στιγμή μπορεί να βγει και σε βιβλίο. Αυτό είναι το πιο κοντινό πλάνο μας, κι αν δεν προλάβουμε μέχρι το τέλος του χρόνου, μιας και το έχουμε βάλει ήδη μπροστά, σίγουρα στις αρχές της νέας χρονιάς θα κυκλοφορήσει κι αυτό. Μετά από αυτά βλέπουμε!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου