Από την αρχή του έτους οι Wothrosch έχουν κάνει την εμφάνισή τους, αλλά με το πέρασμα της φετινής χρονιάς όλο και περισσότερο μπορεί να έχει πέσει στην αντίληψη του κοινού το "Odium". Το πρώτο άλμπουμ των extreme metallers από τη χώρα μας, ήρθε να ταρακουνήσει και να βγάλει απωθημένα μα ταυτόχρονα και επαγγελματισμό.
Ορμώμενοι με μαύρες διαθέσεις, ευθύς εξ αρχής, μέσα από την φαινομενική αθωότητα του "Child" δημιουργούν μανία και σκότος στο άλμπουμ, όπου προχωρώντας, εμβαθύνονται και περισσότερο. Με riffs άλλοτε γρήγορα σαν ορδές και άλλοτε κοφτά σαν τη ρίψη ενός τσεκουριού, χτίζουν την ατμόσφαιρα τους και δίνουν στο χάος οντότητα. Βασικά συστατικά ο πόνος αλλά και το μίσος, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά στον τίτλο και η μπάντα ξέρει πως να τα αποδώσει αυτά. Έτσι με το "Tumor" εστιάζουμε σε μια παρανοϊκή κατάσταση, με στοιχεία που θυμίζουν τους Behemoth, ενώ ακολουθεί πιο ογκώδες και βασανιστικό με sludge/doom πινελιές που δίνουν λεπτομέρεια στον black metal πυλώνα που χαρακτηρίζει το "Odium". Με αυτό το χαρακτηριστικό, σχεδόν Celtic Frost-ικά συνεχίζει και το δαιμονικό πλην δυσαρμονικό "Sinner" ενώ το "Purge" κραυγάζει για μια εσωτερική κάθαρση στα ακατάσχετα κοπανήματα και στην αλά Anaal Nathrakh αισθητική που μας καθηλώνει.
Δίχως πτώση τόσο στην αγωνία όσο και στην οδυνηρή και νευρώδη εκφραστικότητα, το ομώνυμο του άλμπουμ αναπτύσσει τόσο ταχύτητες, όσο και τον παρακάτω βδελυρό αισθηματισμό φτύνοντας αίμα σε μια σύνθεση όλο επιθετικότητα, όπου σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σκάει κι ο Niklas Kvarforth των Shining να δείξει κι αυτός τη σκατοψυχίλα του. Ο λόγος για το ισοπεδωτικό "Mass" που δημιουργεί ανατριχίλα με τα μελωδικά τσιμπήματά του και τις απαγγελίες. Για το φινάλε, μετά από τρικυμίες, χαλαρώνουμε, για λίγο, στην ηρεμία πριν την καταιγίδα του "Reign", δημιουργώντας μια ακόμη τρέλα από μουσικά μπλεξίματα και δραματικότητα στο μικρόφωνο σαν να νιώθουμε μαχαιριές στην καρδιά μέχρι την τελευταία νότα.
Άκρως βιωματικό, μιλώντας στα άδυτα της ψυχής....ή σε ό,τι από αυτήν έχει μείνει, το "Odium" αποτελεί το πιο τσαμπουκαλεμένο δείγμα ντεμπούτου. Ακραίο, φρενήρες και ειλικρινές, αφήνει συντρίμμια στο παίξιμό του, πιάνοντας από την αρχή τον ακροατή. Οι Wothrosch έβαλαν σάρκα και οστά όχι μόνο σε ένα σκοτεινό όραμα, αλλά και σε όσα ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του, με τα χειρότερα συναισθήματα να κάνουν παρέλαση στο άκουσμα αυτής της δουλειάς. Αυτό είναι που χρειάζεται η σκηνή, για αυτό ανεβαίνει συνεχώς και το εν λόγω άλμπουμ δημιουργεί ήχο στο κενό, κάτι που αποτελεί και ουσία της μουσικής μας.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου