Οι Dark Angel πέρα από ένα θρυλικό όνομα για το Αμερικάνικο thrash metal είναι και ένα συναυλιακό απωθημένο του Ελληνικού κοινού, που διψάει για κάτι βαρύ, παλιομοδίτικο και διαχρονικό. Αυτή η δίψα θα σβήσει στις 11 Ιουλίου όπου οι βετεράνοι metallers θα πατήσουν τη σκηνή του Gagarin 205, παίζοντας στην ολότητά του το μνημειώδες "Darkness Descends" ως αφιέρωμα παράλληλα για τον θάνατο του κιθαρίστα Jim Durkin. Με αυτά για αφορμή, το Metal View τα είπε με τον Gene Hoglan. Ο Atomic Clock των τυμπάνων μίλησε για όλα ευδιάθετος και ετοιμόλογος σε ένα πέρασμα του χρόνου και της πορείας του.
-Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια τα συναισθήματα των Dark Angel που έρχονται στην Ελλάδα για πρώτη φορά;
Είμαστε πάρα πολύ ενθουσιασμένοι. Όντως είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε στην Ελλάδα, αλλά από τότε που ξεκινήσαμε, δεχόμασταν ανέκαθεν θετικά σχόλια από Έλληνες fans. Υπάρχει τρελαμένο κοινό εκεί πέρα, οπότε ετοιμαζόμαστε για ένα μανιώδες show αποτελούμενο από την ιστορία των Dark Angel. Κάτι κολασμένο για τους οπαδούς μας!
-Εσένα ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την Ελλάδα στο παρελθόν;
Πάντα η φιλοξενία ήταν το σημαντικότερο. Η Ελλάδα μου αποδεικνύει τον λόγο που παίζω μουσική. Θα μπεις σε έναν χώρο να παίξεις και θα δεις έναν χαμό, ιδρωμένα άτομα να κοπανιούνται με τη μουσική σου, να γίνονται ένα με εσένα και να φεύγουν με χαμόγελο, τον ενθουσιασμό σου να τον έχουν κι αυτοί. Το διασκεδάζω και το ευχαριστιέμαι αυτό. Κάθε μου επίσκεψη στην Ελλάδα το είχε, και βλέπεις πόσο πορωμένος είναι ο κόσμος για μουσική, ένιωθα τους κάνω να περνάνε καλά. Πέρα από αυτό υπάρχουν τρομερές μπάντες και οι μεταλάδες είναι αληθινοί γνώστες της μουσικής.
-Μιας και θα παίξετε στην ολότητα του το "Darkness Descends", θα ήθελα να σε ρωτήσω μερικά πράγματα του παρελθόντος...
Πάμε, εννοείται...
-Πίσω στον χρόνο, και καθώς ηχογραφούσες για πρώτη φορά με τους Dark Angel, το "Darkness Descends", πιστεύεις ότι έφερες κάτι ξεχωριστό και πιο φρέσκο στο στυλ τους;
Τους Dark Angel τους ήξερα πριν μπω κι εγώ στη μπάντα, ήμασταν φίλοι από παλιά και τους βοηθούσα σε διάφορες ασχολίες τους, οπότε ήξερα το στυλ και τον ήχο τους από πριν. Όταν μπήκα στη μπάντα, οι πρώτες ιδέες για το "Darkness Descends" είχαν ξεκινήσει να βγαίνουν, αλλά όχι ολοκληρωμένα. Ο Jim Durkin ήταν αυτός που με έβαλε καλύτερα στο mood του δίσκου, και μαζί ήμασταν στην ίδια σελίδα. Μου είχε πει εξ αρχής ότι θέλει να κάνουμε το πιο heavy άλμπουμ που μπορούμε, ό,τι πιο βαρύ έχει παιχτεί. Ο καθένας ξεχωριστά στη μπάντα είχε τη δική του σκέψη για το σημαίνει βαρύ άλμπουμ, και με τον Jim είχαμε μια σειρά για το πως θα κάνουμε κάτι τόσο brutal. Δε θέλαμε να μοιάσουμε με κάτι άλλο, θέλαμε να είμαστε οι Dark Angel! Tα υπόλοιπα παιδιά μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Γενικά εκείνη την εποχή όλες οι μπάντες είχαν πάνω-κάτω τις ίδιες επιρροές, κυρίως το NWOBHM και φυσικά τους Black Sabbath, Judas Priest, Iron Maiden, Saxon, Motorhead. Η σκηνή ήταν μια παρέα τότε. Γύρω από αυτές τις ιδέες, θέλαμε να γίνουμε πιο άγριοι, κι εγώ σαν ντράμερ είχα στο μυαλό μου περισσότερη ταχύτητα και κοπάνημα. Εν τέλει όντως μας βγήκε, κι από εκεί που είχαμε ένα άλμπουμ κάπως δυναμικό, φτάσαμε στο "Darkness Descends" να γίνουμε ακραίοι κι άγριοι...να σπάμε κόκαλα. Οπότε σίγουρα η συνεισφορά μου κάπως βοήθησε χαχα.
-Ειδικά για εκείνη την εποχή δεν ήταν πολύ σύνηθες κάτι τόσο άγριο και βαρύ ηχητικά. Πώς καταφέρατε να το φτιάξετε παρόλα αυτά;
Πολύς καφές χαχα. Nομίζω πως είχαμε μπει απλά στη λογική για κάτι τέτοιο. Είχαμε εξ αρχής το "Merciless Death" από το "We Have Arrived" που είπαμε να το κάνουμε καλύτερο, και όταν μπήκα ήταν έτοιμο το "The Burning Of Sodom" και "Perish In Flames". Τα riffs ήταν τέλεια, αλλά τα ντραμς αρχικά ήταν πάλι πιο μετριασμένα. Ήθελα να δώσω όλη μου τη δύναμη και τον εαυτό, υπήρχε και η λογική του "brutal", οπότε ειδικά όταν είσαι 17 ετών όλα τα αισθάνεσαι διαφορετικά. Σκέψου τα έδωσα όλα χωρίς να το καταλάβω, κι όταν άκουγα το αποτέλεσμα έλεγα "ουάου, δεν περίμενα να βγει τόσο γρήγορο το τέμπο μου". Εν τέλει ήμασταν εκτός ελέγχου αλλά μας έβγαινε φυσικά, ξέραμε ότι θέλαμε να γίνει έτσι ο δίσκος. Με την πάροδο του χρόνου χαλάρωσα λίγο, έγινα πιο "κιθαροκεντρικός", αλλά το "Darkness Descends" έβγαλε ένα χάος από μέσα, χωρίς κανόνες. Ακόμα και σήμερα έρχονται μέλη από πολύ μεγάλες μπάντες και μου λένε "ω φίλε αυτό που έκανες με τους Dark Angel σε αυτό το άλμπουμ μας άνοιξε το μυαλό". Όταν κυκλοφορείς έναν δίσκο δε ξέρεις ότι μπορεί να γράψει ιστορία. Όπως στην Ελλάδα, δεν έχουμε παίξει ποτέ, αλλά το "Darkness Descends" θεωρείται σπουδαίο άλμπουμ. Βγήκε ένα κομμάτι του εαυτού μας, τεχνικό από τη μία και μαύρο από την άλλη.
-Πώς προέκυψε αυτό το σκοτάδι από μέσα;
-Έχεις κάποια ιδιαίτερη ανάμνηση από την εποχή του "Darkness Descends";
Όλες, θυμάμαι κάθε στιγμή από την εποχή του "Darkness Descends". Θυμάμαι ποιοι ηχογραφούσαν πριν από εμάς, πότε ξεκινήσαμε. πότε τελειώσαμε, θυμάμαι τι συνέβαινε στον κόσμο εκείνη την περίοδο, τα πάντα, και κοντεύουμε τα 40 χρόνια από τότε, χαχα. Ένα από αυτά που μου έχουν μείνει παραπάνω, είναι ο εφηβικός μου ενθουσιασμός που ηχογραφούσα για πρώτη φορά σε μπάντα, και το άγχος που είχα στη μίξη και το mastering για το τελικό αποτέλεσμα. Είχα πάθει την πλάκα μου στο τέλος, και θυμάμαι πως όταν το στέλναμε σε δισκογραφικές, ακόμα και στις πιο μεγάλες του χώρου όπως τη Music For Nations, είχαν φρικάρει και θεωρούσαν πως παραείναι ακραίο, ακόμα και για metal. Ήταν ακραίο για την εποχή. Η Combat εν τέλει το ήθελε, και τους άρεσε αυτή η ακρότητα, οπότε κυκλοφόρησε από εκεί. Μέχρι τότε δεν είχαν ακούσει κάτι παρόμοιο και στο πρόμο του δίσκου έγραφαν "δεν έχετε ακούσει κάτι πιο heavy από αυτό". Αυτή νομίζω ήταν η πιο ωραία ανάμνηση για τον δίσκο.
-Μετά το "Darkness Descends" ήρθαν τα "Leave Scars" και "Time Does Not Heal". Πιστεύεις πως σαν δίσκοι αυτοί ήταν κάπως υποτιμημένοι. Νιώθεις πως συνέβη αυτό γιατί μετά από λίγο καιρό διαλυθήκατε;
Ήταν η εποχή που θέλαμε να πάρουμε λίγο φρέσκο αέρα. Είχαν συμβεί διάφορα, είχαμε αποκτήσει νέο τραγουδιστή, τον Ron Rinehart, ο οποίος γούσταρε τη μπάντα, και βρήκαμε την ευκαιρία για αλλαγή. Νομίζω πως ξένισε στον κόσμο ο ήχος και η παραγωγή του δίσκου, ήταν πιο "δύσκολη", και τα κομμάτια συμπλήρωναν το ένα το άλλο αλλά με σκαμπανεβάσματα, δεν ακολουθούσαν την ίδια γραμμή. Ίσως η εποχή δεν ήταν η καλύτερη για την απαρχή μοντέρνων ήχων, ο κόσμος ήταν ακόμα πιο συνηθισμένος από τα demo και τα πρώτα άλμπουμ συγκροτημάτων. Ήταν και για εμάς η εποχή που ψαχνόμασταν μεταξύ άλλων. Έτσι ήρθε το "Time Does Not Heal" πιο upbeat, κρατήσαμε στοιχεία από την παραγωγή, γενικά θέλαμε να είμαστε μπάντα της εποχής μας, να κάνουμε πειραματισμούς, αλλά πάλι είχαμε νέο κόσμο για το άλμπουμ. Μπορεί το κοινό μας να είχε κολλήσει παραπάνω με την επιθετικότητα και τον δυναμισμό του "Darkness Descends", σε σχέση με τα υπόλοιπα άλμπουμ, αλλά κανείς δε μπορεί να πει πως ήμασταν στάσιμοι τουλάχιστον. Πάντα θέλαμε να επαναπροσδιορίζουμε τους εαυτούς μας, αλλά πάντα θέλαμε να ήμασταν και εντελώς metal. Τώρα είναι πιο ώριμα τα πράγματα, και νομίζω ότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται καλύτερα από τότε αυτούς τους δίσκους.
-Πιστεύεις ότι οι Dark Angel καθόρισαν το παίξιμο σου για τη συνέχεια; Όσο κι αν εξελίχθηκε στην πορεία με τους Death, τους Strapping Young Lad, τους Testament, κτλ...
Το παίξιμο μου με τους Dark Angel έμεινε στους Dark Angel, ήταν πιο ωμό και γρήγορο σε σχέση με όσα έκανα αργότερα. Όπως είπες κι εσύ, και συμφωνώ, εξελίχθηκε. Περισσότερο νομίζω καθορίστηκε στους Death, στα επόμενα δύο άλμπουμ της καριέρας μου δηλαδή μετά από αυτά των Dark Angel. Αυτό πιστεύω συνέβη γιατί ο Chuck Schuldiner έγραφε όλη τη μουσική, μου έδινε μια οδηγία για τα ντραμς και μετά εγώ ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος στο παίξιμό μου. Κόλλησα με τα riffs του Chuck και ήθελα το παίξιμο μου να ακολουθεί το δικό του. Ειδικά στο "Individual Thought Patterns" το παίξιμό μου έγινε πιο μουσικό, ένιωθα πως δεν έπαιζα απλά beats. Με τους Death συμπέρανα ότι είμαι ντράμερ, άνοιξαν οι ορίζοντες μου γιατί ασχολούμουν μόνο με αυτό. Στους Dark Angel ήμουν πιο πολύπλευρος, έγραφα μουσική, στίχους, έπαιζα πιο ακατέργαστα, μετά κάποια πράγματα σμιλεύθηκαν, αλλά όλα αποτέλεσαν σχολείο, οι Dark Angel μου έμαθαν τη δουλειά και τη βιομηχανία, οι Death τη συγκέντρωση. Με τους Strapping Young Lad από την άλλη είδα την αγριότητα και την ακρότητα σε μια νέα εποχή και σε ένα άλλο level. Εκεί ήταν που προσπάθησα να ενώσω το στυλ των Dark Angel με το στυλ των Death, αλλά πάλι κάποια πράγματα ήταν πιο ακραία για μένα και δημιουργήθηκε ένα πιο Strapping Young Lad παίξιμό μου χαχα. Με τους Testament ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα, άκρως συμπαγής ο ήχος, αλλά σίγουρα όχι τόσο ακραίος και γρήγορος, ακολούθησα άλλους δρόμους, και στους Dethklok για παράδειγμα πήγα πάλι σε πιο κλασικούς death metal δρόμους αλλά και πιο γκρουβάτους. Προσαρμόζω το παίξιμο μου με κάθε project, και ανακαλύπτω κάτι νέο σε μένα. Αλλά κάθε στυλ παιξίματος μένει για τη μπάντα που προορίστηκε.
-Ωραία πάσα αυτή, γιατί είσαι παίκτης με ταυτότητα αλλά πάντα γίνεσαι διαφορετικός. Πώς το καταφέρνεις;
Το εκτιμώ αυτό που λες. Αυτό μάλλον είναι το καλό με εμένα, τα βλέπω λίγο σαν προκλήσεις, και έχει πλάκα αυτό. Πάντα υπάρχει κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά το εξελίσσω όσο προχωράει η διαδικασία. Είναι καλό να επαναπροσδιορίζεσαι, είναι βελτίωση. Μάλλον είμαι χαμαιλέοντας χαχα. Πάντα ήθελα να έχω μια σφαιρικότητα με το παίξιμο μου, και αυτό βγήκε με τις μπάντες που δούλεψα. Βλέπω λίστες που λένε "ο καλύτερος ντράμερ του κόσμου" ή 'ο γρηγορότερος ντράμερ του κόσμου". Δε με γεμίζουν αυτά, ό,τι το κάνω το κάνω για εμένα, όχι για τα ρεκόρ. Είμαι απλά μουσικός.
-Τα τρία αγαπημένα σου άλμπουμ από αυτά που έπαιξες ποια θα μπορούσαν να είναι;
Ω θέε μου. Δύσκολο, οπότε θα σου πω απλά ποια σκέφτομαι ως αγαπημένα άλμπουμ γενικά. Σίγουρα το "Darkness Descends", το πρώτο πάντα θα είναι το αγαπημένο. Θα έβαζα το "Inspired Horrific" των Mechanism, γιατί ήταν catchy αλλά με το πιο τρελό παίξιμο που είχα κάνει μέχρι τότε. Το "Alien" των Strapping Young Lad, όλα των Dethklok, δε μπορώ να διαλέξω και σίγουρα τα δύο άλμπουμ μου με τους Death.
-Ποιο θεωρείς παρόλα αυτά πιο αγαπημένο στους Death, το "Individual Thought Patterns" ή το "Symbolic";
Θα έλεγα και τα δύο για διαφορετικούς λόγους. Στο "Individual Thought Patterns" έχω περισσότερα να πω γιατί ήταν η πρώτη μου επαγγελματική επαφή με τους Death. Στο "Individual..." όλα έγιναν πολύ γρήγορα, έλαβα την κασέτα με το demo αρχικά και μέσα σε έξι εβδομάδες είχα μάθει τα τραγούδια και τα είχα ηχογραφήσει. Μετά κάναμε πρόβες και σε δύο-τρεις μέρες τα είχα ηχογραφήσει όλα. Είχα εκπλαγεί με το υλικό εξ αρχής. Ήταν ένας δίσκος υψηλού επιπέδου. Έπειτα την κυκλοφορία του "Human" είχα στο μυαλό μου τους Death ως κάτι ινδαλματικό για το extreme metal και είχαν αρχίσει να αποκτούν ένα ήχο μεγαλειώδη, κι όταν άκουσα τα riffs του "Individual..." είδα κάτι διαφορετικό, μοχθηρό και θηριώδες, αλλά και πιο τεχνικό από πριν. Πολύ πιασάρικο και κολλητικό. Ήταν σίγουρα ένα βήμα παραπάνω, κι αυτό ισχύει και για εμένα σαν ντράμερ. Ο κόσμος με ήξερε από τους Dark Angel και μετά με βλέπει εντελώς διαφορετικό στους Death, πράγμα πολύ cool. Βγήκε ένας δίσκος πολύ brutal ακόμα και για σήμερα. Από την άλλη το "Symbolic" το έζησα από την αρχή, και είδα πως όλα τα επίπεδα άρχισαν να ανεβαίνουν, τόσο στη μορφολογία των κομματιών και στην ταχύτητά τους και τα ντραμς θέλαμε να γίνουν πιο ογκώδη. Όταν έπαιξα ήταν σαν ταύρος σε υαλοπωλείο χαχα. Είχα ένα παίξιμο παρόμοιο με του "Individual" αλλά πιο δυνατό και λίγο πιο γεμάτο, αλλά ακολουθώντας πάλι τις κιθάρες του Chuck, πατούσα στις ιδέες του. Ηχητικά είχα κολλήσει για πολύ καιρό με αυτό το άλμπουμ, αλλά πλέον νιώθω πως αγαπώ και τα δύο άλμπουμ εξίσου, υπάρχουν μερικά τραγούδια που μ'αρέσουν λιγότερο και από τους δύο δίσκους, αλλά σαν σύνολο θεωρώ πως έζησα ένα μεγάλο άλμα των Death και με τα δύο άλμπουμ.
-Γυρνώντας στους Dark Angel ξανά, πώς νιώθεις όταν αφιερώνεις τις εμφανίσεις σας στον Jim Durkin, και τι να περιμένουμε από αυτό στη χώρα μας;
Το σόου στην Ελλάδα θα είναι ένα μεγάλο αφιέρωμα σε όσα ζήσαμε με τον Jim, και σε όσα περάσαμε και γράψαμε μαζί με το "Darkness Descends" και όλη τη μουσική επικοινωνία που είχαμε. Θα είναι ένα πάρτυ προς τιμήν του. Νιώθω συγκίνηση αλλά και χαρά κάθε φορά που παίζουμε για αυτόν. Ο Jim Durkin είναι πάντα μαζί μας και θέλουμε περισσότερο να γιορτάζουμε το έργο του, παρά να το ζούμε θλιβερά, ούτε ο ίδιος το ήθελε. Ο Jim ήταν ο καλύτερος μου φίλος στη σκηνή, και γούσταρε που παίζαμε ξανά με τους Dark Angel, μάλιστα όταν αρρώστησε, ήταν δική του ιδέα να συνεχίσουμε, και διάλεξε ο ίδιος τη Laura Christine ως αντικαταστάτρια του. Ήταν τιμή αλλά και έκπληξη αυτό. Συνεχίζουμε την κληρονομιά του και αυτό έχει σημασία.
-Τέλος, να περιμένουμε νέο υλικό από τους Dark Angel;
Μόλις τελειώσει αυτή η περιοδεία έχουμε να ανακοινώσουμε πολλά και σπουδαία νέα. Το 2024 θα είναι μια χρονιά εκπλήξεων. Έχουμε σκοπό για κάτι νέο, απλά θέλουμε να βρούμε για όλα τον κατάλληλο χρόνο, από την ανακοίνωση μέχρι την κυκλοφορία. Όλα θα πάρουν τον δρόμο τους εν καιρώ.
-Ευχαριστώ για τον χρόνο σου Gene, ο επίλογος είναι δικός σου...
Κι εγώ ευχαριστώ για την κουβέντα Γιάννη. Ανυπομονώ για την επίσκεψή μας στην Αθήνα τον Ιούλιο, να γιορτάσουμε το "Darkness Descends" και να τα πούμε με όλους από κοντά!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου