Ο Greg Mackintosh είναι από τα πιο ανήσυχα και πολυπράγμονα άτομα που θα συναντήσει κάποιος στο metal. Ο ιδρυτής/κιθαρίστας των Paradise Lost και mainman των Strigoi, αποφάσισε να γυρίσει σε πιο σκοτεινά, μελωδικά pop ακούσματα μέσω των νεοσύστατων Host, που φαντάζει και σαν αφιέρωμα στο ομότιτλο άλμπουμ της βασικής του μπάντας το 1999. Έτσι, το Metal View, φορτωμένο με ερωτήσεις και ο ίδιος ο μουσικός γεμάτος ιστορίες, τα αναλύει όλα παρακάτω, με αφορμή το "IX".
-Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς προέκυψε το εγχείρημα των Host;
Η αλήθεια είναι πως η ιδέα ήρθε τυχαία, έξι χρόνια πριν. Έβαλα να ακούσω το ομώνυμο άλμπουμ των Paradise Lost και θυμήθηκα πτυχές που είχα ξεχάσει, και πάνω σε αυτό είπα να πειραματιστώ πρώτα με πλήκτρα και μετά με κιθάρες. Ήθελα κάτι πιο gothic στον ήχο μου, μετά από τόση ακρότητα που προέκυψε και ήταν μια καλή ευκαιρία. Προόριζα το άλμπουμ να το κυκλοφορήσω σαν μία instrumental δουλειά, πιο σόλο, αλλά μέσα στην καραντίνα και μετά την κυκλοφορία του "Obsidian" με τους Paradise Lost, είπα στον Nick αν θα ενδιαφερόταν να γράψει στίχους και να κάνει τα φωνητικά για το "IX". Δέχτηκε, ίσως θέλοντας να θυμηθεί και τα παλιά, κι έτσι πήραν όλα τη σειρά τους.
-Σε τι mood ήσουν όταν έγραφες τα κομμάτια;
Θα περίμενες να είμαι σε κάποιο λυπημένο mood ή κάτι τέτοιο; Χαχα. Πάντα γράφω μουσική όταν νιώθω καλά, σαν να διασκεδάζω με τον πόνο. Έχω περισσότερη διαύγεια έτσι, όσο λυπηρή ή σκοτεινή κι αν είναι η μουσική μου. Δεν είμαι άνθρωπος που έχει κατάθλιψη, απλώς πάντα θα με γοητεύει κάτι πιο γκρίζο και σκοτεινό, οπότε ακόμα κι όταν περνάω καλά, εκεί θα γυρίσω. Το άλμπουμ με τους Host δεν αποτέλεσε εξαίρεση, απλώς εδώ πήγα και σε ακούσματα που κατά κάποιον τρόπο με μεγάλωσαν.
-Έχοντας ήδη με τους Strigoi και τους Paradise Lost σκοτεινές εκφάνσεις στη μουσική σου, το να βγάλεις κάτι νέο με τους Host ήταν σαν κρυφός σου στόχος;
Δε θα το έλεγα. Παρόμοια μουσική με αυτή του "ΙΧ" έχω ξανακάνει, άλλωστε πάντα παίζω όπως εκφράζομαι, και οι ιδέες που προέκυψαν εδώ απλώς είχαν μείνει στο συρτάρι. Τώρα, όσον αφορά τους Strigoi ή τους Paradise Lost, το μόνο κοινό που υπάρχει είναι αυτή η σκοτεινή και θλιβερή ατμόσφαιρα. Από εκεί και πέρα οι Strigoi εξωτερικεύουν τον τρόμο και τον θυμό, ενώ οι Paradise Lost προσωπικά ή και κοινωνικά ζητήματα, και την αίσθηση του κενού. Οι Host τώρα έχουν στο σκοτάδι μια απαλή μελαγχολία, ένα γλυκόπικρο αίσθημα, θα έλεγα καλύτερα.
-Ήταν δύσκολο να γράψεις ένα πιο δυσάρεστο και κλειστό, pop άλμπουμ;
Όχι ιδιαίτερα δύσκολο αλλά όχι και εύκολο. Υπάρχουν κοινά στοιχεία που θα βρεις σε εμένα γενικά, αλλά από τη στιγμή που ακούω πολλά είδη μουσικής αλλά το μυαλό μου έχει μια συγκεκριμένη λογική, ήξερα περίπου πως θα ακολουθηθούν τα πράγματα. Από εκεί πέρα το θέμα της τεχνολογίας και των μηχανημάτων σε σχέση όπως ήταν παλαιότερα, πλέον έχει ξεφύγει, χαχα. Επίσης δε θεωρώ τόσο δυσάρεστο και κλειστό το άλμπουμ, αλλά σαν ένα γλυκόπικρο ερωτικό μήνυμα στο goth παρελθόν μου, οπότε αυτό το έκανε ακόμα ευκολότερο.
-Πέρα από αυτό το ατμοσφαιρικό στοιχείο που επικρατεί στους Host, υπάρχουν κάποιες heavy στιγμές. Επηρεάστηκες καθόλου από το metal background σου;
Όχι, καθόλου. Ακούω αυτό που λες, αλλά περισσότερο βλέπω κάτι με rock και gothic vibes, σαν να ενώθηκαν οι Sisters Of Mercy με τους Black Sabbath και κάπου εκεί χώθηκαν και οι Depeche Mode. Πάνω κάτω έτσι ήταν και στο μυαλό μου, γενικά άφησα πολύ το metal κατά μέρος όσο ασχολούμουν με αυτό το project.
-Παρόλα αυτά θα μπορούσες να δεις αυτές τις συνθέσεις με metal ενορχήστρωση;
Ναι, άνετα. Νομίζω θα γινόταν σαν Paradise Lost χαχα. Και τα δύο είναι κομμάτι του εαυτού μου, το ένα με περισσότερες κιθάρες, το άλλο με περισσότερα πλήκτρα. Είναι όλα θέμα αντίληψης.
-Πηγαίνοντας πίσω στις εποχές του "Host" με τους Paradise Lost, ήταν ρίσκο να κυκλοφορήσεις κάτι τέτοιο, όπως αντίστοιχα και δίσκο σαν το "Believe In Nothing";
Ήταν ρίσκο από πιο πριν, αλλά γινόταν μεγαλύτερο με το πέρασμα του καιρού και τις αλλαγές που φέρναμε στους Paradise Lost. Μετά το "Draconian Times" νιώσαμε πως είχαμε κάνει τον κύκλο μας, και όπως κι εμείς, και πολλές άλλες μπάντες της εποχής προσπαθούσαν να πάνε με τα δεδομένα των καιρών και με υφολογικές διαφορές από τα κλασικά τους μονοπάτια. Εμάς μας στοίχησε παραπάνω το "Host" και το "Believe In Nothing", γιατί ο κόσμος το είχε πάρει χαμπάρι ήδη από το "One Second" πώς έρχονται αλλαγές, και στο κοινό των 90s δεν άρεσε κάτι τέτοιο. Όταν κυκλοφορήσαμε με τους Paradise Lost το "Host" ξέραμε ότι θα φάμε κράξιμο. κι όντως έγινε, τότε ο κόσμος ήταν πολύ της συνήθειας, σε αντίθεση με εμάς που πειραματιζόμασταν συνεχώς. Αντιεμπορικό βήμα μεν, αλλά σίγουρα μέσο έκφρασης. Κάποιοι τότε εκνευρίζονταν με όσα κάναμε, αλλά ήταν εύκολο να σοκάρεις και να σοκαριστείς, πλέον έχει αλλάξει αυτό.
-Πλέον θεωρείς πως η νέα γενιά το έχει αποδεχτεί σαν άλμπουμ;
Σίγουρα, αν όχι εξ ολοκλήρου, πολύ περισσότερο απ'όσο παλιότερα. Η νέα γενιά έχει εναρμονιστεί με την pop και την gothic κουλτούρα, ακόμα κι από μεταλάδες, παλαιότερα το punk, το goth και το metal ήταν χωρισμένα ήδη. Εγώ που λάτρευα και τα τρία, ήμουν σαν outsider, και υπήρχαν μαγαζιά που έπαιζαν διαφορετικά πράγματα σε έναν χώρο, αλλά ο κάθε οπαδός ήταν στην "κλίκα" του. Πλέον βλέπεις και πιτσιρικάδες να μαθαίνουν 80s μουσική, βλέπεις λόγω του Stranger Things έγινε ξανά διάσημη η Kate Bush. Όσον αφορά το "Host" είναι ένας δίσκος που δε σοκάρει τόσο, ακριβώς για όσα προανέφερα, και θα ήταν ωραίο σιγά σιγά να συμπεριλάβουμε κομμάτια του στα σετ μας. Προσωπικά όσο κι αν οι εποχές αλλάζουν, εγώ ποτέ δε μετάνιωσα για αυτόν τον δίσκο, πολλοί μπορεί να το είδαν σαν μόδα, και να το βλέπουν ακόμα, αλλά εμένα είναι μέρος του εαυτού μου.
-Ωραία πάσα αυτή, γιατί ήθελα να σε ρωτήσω αν παραμένει ένας από τους αγαπημένους σου δίσκους...
Ποτέ δεν ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω δίσκους. Κάποια στιγμή, πάντα γυρνάω και σε κάποιον από τους δίσκους των Paradise Lost, όποιος κι αν είναι αυτός, αλλά για την εποχή που κυκλοφόρησε και για όσα ήθελα να δώσω, το "Host" με αντιπροσώπευε, κι ακόμα αντιπροσωπεύει ένα μέρος του εαυτού μου. Άλλωστε, όσο κι αν δε φάνηκε σε πρώτη φάση λόγω της ανταπόκρισης του κόσμου, οι Paradise Lost βρίσκονταν τότε στην καλύτερη τους φάση, και σίγουρα ήμασταν γεμάτοι έμπνευση για να βγάλουμε κάτι τέτοιο, αλλιώς θα βαλτώναμε για να βγάλουμε ένα "Draconian Times pt.2".
-Γενικά, επειδή σε βλέπω ενεργό σε αυτήν την darkwave/pop κουλτούρα, βλέπω πολλούς μεταλάδες ανά τους χρόνους, να ακούν αυτή τη μουσική. Μιλώντας από απλούς οπαδούς, μέχρι τον Euronymous από τους Mayhem ή τους αδερφούς Cavalera. Πώς το εξηγείς αυτό;
Είναι θέμα διάθεσης και μουσικών γεύσεων που έχει ο καθένας. Το metal έχει κάτι στενάχωρο, εκρηκτικό και σκοτεινό, όπως αντίστοιχα και η gtohic ή η darkwave σκηνή, οπότε λογικό πολλές φορές να θέλεις να διευρύνεις τους ορίζοντες σου αλλά να υπάρχει μια κοινή αύρα. Όλα ταιριάζουν μεταξύ τους αρκεί να μην υπάρχουν όρια. Ο Euronymous που έθεσες σαν παράδειγμα, επειδή κάναμε tape trading στα 90s, μου έστελνε μεταξύ άλλων πολλά αρρωστημένα συγκροτήματα με τέτοιους ήχους. Έτσι βγήκαν και πολλά πειραματικά πράγματα στην πορεία, ειδικά στο metal. Τότε έπρεπε να είσαι ανήσυχο μυαλό για να τα βρίσκεις αυτά. Πλέον το metal είναι πιο ασφαλές, περισσότερα ριψοκίνδυνα και σοκαριστικά πράγματα θα βρεις στην pop. Επίσης η νέα γενιά βλέπει καλύτερα το darkwave σαν αλληλένδετο ύφος με το metal, λόγω κοινών βάσεων, δες πχ τους Carpenter Brut ή τους Perturbator. Μέσα από αυτή την ρετρολαγνία και τον πειραματισμό έγιναν στο δικό μας ιδίωμα γνωστοί και οι Ghost για παράδειγμα.
-Εσύ τελευταία τι ακούς;
Σίγουρα όχι mainstream metal. Λατρεύω το άλμπουμ που έβγαλαν πέρσι οι Deadbirds, που το ακούω συνεχόμενα εδώ και μερικές μέρες. Είναι ένα Αμερικάνικο slidge συγκρότημα, που μου θύμισε παλιές εποχές. Γενικά στο underground μόνο πλέον θα βρεις διαμάντια και για αυτό μου λείπουν και οι μέρες του tape trading που το underground κυριαρχούσε ειδικά στο ακραίο metal. Φυσικά πέρα από αυτά, πάντα θα γυρνάω στα κλασικά μου ακούσματα, από Depche Mode, Carpenter Brut και Police μέχρι Bathory και Celtic Frost ή Morbid Angel. Μερικές φορές όπως χαζεύω στο YouTube μπορεί να βρω κάτι σύγχρονο σε pop, αλλά κατά βάση γυρνάω σε αυτά που μεγάλωσα.
-Με τους Host να περιμένουμε κάποιο live;
Θα το θέλαμε, και σκεφτόμαστε να το βάλουμε μπροστά, αλλά θα είναι μια μπάντα που θα χρειάζεται γύρω στα έξι άτομα. Γενικά αν το καταφέρουμε, θα θέλουμε να είναι κάτι πολυ προσεγμένο, μεγαλειώδες και αρκετά θεατρικό, να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα του "IX".
-Δεύτερο άλμπουμ από τους Host να περιμένουμε;
Πραγματικά δεν έχω ιδέα, είναι κάτι που δεν κυνηγάμε, και θα πάμε με το ρεύμα.
-Από τους Paradise Lost τι να περιμένουμε;
Είναι το συγκρότημα που τώρα παίρνει σειρά για δίσκο, αλλά δεν μας κυνηγάει κάποιο deadline, οπότε παμε με τους ρυθμούς μας όπως πάντα. Έχουμε συνθέσει ήδη κάποια κομμάτια, και θα δούμε πως θα πάει. Είναι λίγο νωρίς.
-Τέλος, το καλοκαίρι θα παιξετε και στο Chania Rock Festival, τι να περιμένουμε από εσάς εκεί;
Θέλουμε να κάνουμε ένα best of show, αλλά με μικρές αλλαγές. Ήδη τώρα μιλάμε με τον Nick και διαφωνούμε σε κάποιες επιλογές για το setlist, χαχα. Είναι πονοκέφαλος όταν προσπαθείς να τους ευχαριστήσεις όλους, αλλά σίγουρα θέλουμε να βγάλουμε τον πιο βαρύ και μεγαλειώδη χαρακτήρα μας. Φυσικά ανυπομονούμε για ακόμα μια εμφάνιση στη χώρα σας.
-Και για κλείσιμο, τι απολαμβάνεις περισσότερο στην Ελλάδα;
Εννοείται το φαγητό, και το να βλέπω μπροστά μου ένα από τα πιο παθιασμένα κοινά των Paradise Lost, ήδη από τα 90s. Υπάρχει μια ερωτική σχέση μεταξύ των Paradise Lost και των Ελλήνων οπαδών. Πέρα από αυτό όμως, υπάρχει μια άτυπη παράδοση ήδη από την πρώτη μας φορά στη Θεσσαλονίκη, να βγαίνουμε και να πίνουμε, που τώρα που εγώ δεν πίνω, το απολαμβάνω καλύτερα σαν παρατηρητής όταν οι άλλοι γίνονται κομμάτια, χαχα.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου