Οχτώ ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το προηγούμενο πόνημα των Dødheimsgard, και φέτος επέστρεψαν σαν να έχουν δημιουργήσει μια άτυπη παράδοση μεταξύ της ίδιας της μπάντας και του κοινού της. Πολλά άλλαξαν σε αυτό το διάστημα, και όλα τα ερεθίσματα που υπήρξαν, βοήθησαν τώρα στο τελικό αποτέλεσμα του νέου, έκτου δίσκου, του πονεμένου και λυρικού "Black Medium Current.
Σαν φυσική εξέλιξη του προηγούμενου "A Umbra Omega", έρχεται το νέο πόνημα των Αρχιτεκτόνων του Σκότους, αυτή τη φορά γυρνώντας μας στην σκοτεινή πλευρά του πειραματικού ήχου, με λιγότερη νοσηρότητα, αλλά με περισσότερο συναίσθημα, σκεπτικισμό και ηχητικες εναλλαγές. Έτσι ήδη από το εναρκτήριο δίδυμο των "Et Smelter" και "Tankespinnerens Smerte" βλέπουμε μια prog προσέγγιση με post-black γεύση, όπου απαλά στοιχεία για αρχή και εκρήξεις για τη συνέχεια, προχωρούν σε ένα spacey, μεταφυσικό και συνάμα ψυχολογικό θέμα. Παρομοίως, στο ίδιο μήκος κύματος και σε έναν συνδυασμό rock με κλασικά μαυρομεταλικά περάσματα θα έρθει το "It Does Follow" σε αντίθεση με τον πρόδρομο του, "Interstellar Nexus" που η κλασική και κυρίως κιθαριστική avant garde οντότητα του, δημιουργεί ένα κενό και μια απόγνωση, πράγμα που αν μη τι άλλο υπερισχύει στη συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου συν τους πολυποίκιλους ρυθμούς, και τον Vicotnik πίσω από το μικρόφωνο να βγάζει πολλαπλούς εαυτούς.
Σε αυτό το όργιο διαθέσεων και υφών θα βρούμε πολλά ηλεκτρονικά μέρη, διάσπαρτα αλλά και ένα απαλό πιάνο καταμεσίς του άλμπουμ μέσω του "Voyage", δίνοντας πνοή για τη συνέχεια με το συρτό και βασανιστικό "Halow", ενώ το "Det Tomme Kalde Morke" έρχεται γρήγορο, δαιδαλώδες με ένα μεγαλείο που ταιριάζει στα δύο άλλα σχήματα του ιθύνοντος, τους Ved Buens Ende και Dold Vorde Ens Navn, βάζοντας τους συμπαίκτες του στο δικό του στυλ. Ο Myrvoll ειδικά, πίσω από τα ντραμς μάλιστα γεμίζει τον χώρο εκεί που πρέπει, σαν ελεύθερος σκοπευτής που επιζητά στόχους ακριβείας. Πιο σκοτεινό, βυθίζοντας μας στην άβυσσο, το προβλεπόμενο για αυτό το σκηνικό, "Abyss Perihelion Transit", είναι αντιπροσωπευτικό και συνάμα παραπλανητικό για την εικόνα του υπόλοιπου συνόλου, αλλά τόσο τα riffs, αλλά και τα leads, και οι μπασογραμμές πλάι στα χορωδιακά φωνητικά και τα διάσπαρτα πλήκτρα δημιουργούν σίγουρα κάτι μοναδικό και στροβιλώδες σε μια μουσική σπείρα που φτάνει στην ολοκλήρωση της. Έτσι, το φινάλε υπογράφεται από μια ήρεμη αλλά και τραχιά κατακλείδα, με βάρος στους στίχους του, το "Requiem Aeternum".
Λιγότερο μανιασμένοι και περισσότερο με αίσθηση να πάλλονται καρδιές και εμάς να αναστενάζουμε, το "Black Medium Current" μας βάζει να βυθιστούμε στην άβυσσο, εκεί που τα σκότη της ψυχής μας συναντούν το συμπαντικό χάος. Οι DHG, για έτι μία φορά δεν έχουν παρωπίδες ή ταμπέλες στο black metal τους, δημιουργώντας έναν δικό τους μικρόκοσμο, που μας βάζουν στον πυρήνα του μυαλού τους, με μια δημιουργία άκρως ώριμη, και ίσως την πιο ολοκληρωμένη. Η έκτη τους δουλειά αποτελεί μια προσωπική εμπειρία για τον ακροατή που σε κάθε παίξιμο θα βρίσκει και κάτι νέο τόσο μέσα στο άλμπουμ όσο και μέσα στον εαυτό του. Μοναδικοί στο είδος τους, οι Νορβηγοί πιονέροι ξεπέρασαν ξανά τον εαυτό τους με πολλαπλά μουσικά στρώματα και επιρροές που θα λάτρευαν και φίλοι άλλων ιδιωμάτων.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου