Οι Katatonia έχουν γράψει ήδη πολλές περγαμηνές με τον ήχο και τη συλλογική τους δισκογραφία, βάζοντας πάντα τους οπαδούς σε διαρκείς διαμάχες για τις καλύτερες και μη δουλειές τους. Αυτό δε σταμάτησε ποτέ, μα πάντα όλοι συμφωνούν ότι συναυλιακά τη λύπη την κάνουν πάρτυ και τα τραγούδια τους, από όποια περίοδο τους κι αν είναι θα μας κολλάνε. Μπορεί στα αυτιά μας το doom ύφος να έχει διαδεχτεί το alternative, αλλά αισθητικά τα δύο πάντα συνυπάρχουν, με οίστρο, όπως και τώρα. Όλα αυτά τα λόγια βέβαια, για το 12ο πόνημα των Σουηδών, το "Sky Void Of Stars" και τα κοράκια που ανοίγουν πάλι τα φτερά τους.
Ευθύς εξ αρχής, και ήδη με τα πρώτα δείγματα του νέου δίσκου, τα "Αusterity", "Birds" και "Atrium" συνειδητοποιούμε δύο πράγματα, εμφανώς λιγότερους πειραματισμούς από τη μία και ακόμα πιο prog κατεύθυνση από την άλλη, πιστά πάντα στα ηχητικά ιδεώδη που οι ίδιοι έχουν καταθέσει μέσα στα χρόνια. Βέβαια επειδή οι Katatonia ποτέ δε μένουν στάσιμοι, με τα αποτελέσματα πάντα να διχάζουν, εδω έχουμε να κάνουμε με μια κυκλοφορία πιο "σιγανή", ατμοσφαιρική και κιθαριστική, με ένα rhtythm section ογκόλιθο, που δημιουργεί όσες εντάσεις δε βγάζουν οι παραμορφώσεις και ο metal χαρακτήρας τους, με ίσως πιο "φωναχτή" στιγμή αυτή του "Drab Moon".
Από εκεί και πέρα, και με όσα ειπώθηκαν, η μουσική τους πορεία αν μη τι άλλο θα έβγαζε μελαγχολία, κάνοντας την όμως πιο ζωντανή και χτυπητή με τις εν γένει up tempo συνθέσεις, σαν αυτές των "Colossal Shade", "Οpaline" και του συρτού αλλά γκρουβάτου "Sclera". Μέσα σε όλα μάλιστα, κάτι αξιοσημείωτο και πρωτότυπο είναι το jazz στοιχείο που έχει προστεθεί στην πλειοψηφία των κομματιών πλάι στην αστική γκρίζα αύρα που πάντα συνυπάρχει με τις νότες που σκαρώνουν οι Σουηδοί, κάνοντας όμως λίγο λιγότερη ψυχρό το όλο ύφος τους. Το "Author" από την άλλη έρχεται να συνδυάσει όλα όσα πρεσβεύει ο νέος δίσκος και να το μπολιάσει με τους κλασικούς, παλιούς Katatonia του "Great Cold Distance" μέχρι πριν να πέσουμε και ηχητικά και ψυχολογικά.
Έτσι, το τελευταίο μα πάντα βασικό συστατικό της μουσικής τους είναι το συναίσθημα. Με ένα πολύ ιδιαίτερο μπάσιμο, κοντά στο φορτισμένοι και σκοτεινό "Dead End Kings" το "Impermanence" αποδεικνύει ότι ο Renkse είναι ο καλύτερος βασιλιάς της κλάψας, και τον αγαπάμε για αυτό αφού κλαίμε και εμείς μαζί του, ενώ Nystrom και Ojersson επιστρέφουν για τα καλά στην ταυτότητα τους σήμερα, με ένα καταλυτικό σόλο για υποσημείωση. Με το ίδιο σκότος αλλά και λίγο παραπάνω νεύρο για κλείσιμο θα έρθει το "No Beacon To Illuminate Our Fall", στο απαύγασμα του πεσιμισμού που διακατέχει την πεντάδα, ενώ για μπόνους μας περιμένει το "Absconder", σαν εντελώς outsider του δίσκου, με heavy, ανατολίτικες και ξεσπασματικές πινελιές.
Για άλλη μια φορά οι Katatonia δείχνουν μια συνθετική δεινότητα, και μια ομαδικότητα που ακόμα μεστώνει και δένεται πιο σφιχτά. Ένα συγκρότημα που κατά καιρούς έχει δοκιμαστεί, συνεχίζει και βγάζει highlights γεμάτα ποιότητα που ξεπερνούν το κομμάτι της εκάστοτε μόδας. Το "Sky Void Of Stars" πάλι ξέρουμε ότι άλλους θα τους ευχαριστήσει κι άλλους όχι, αλλά όσοι κάτσουν λίγο να ασχοληθούν, θα μπουν σε σκέψεις και θα δουν τα βάθη και τις επιφάνειες όλης αυτής της δουλειάς. Από εκεί και πέρα τον γράφοντα, αυτή η ποικιλία και τα μπόλικα μα αλλοπρόσαλλά στοιχεία τον μπέρδεψαν και με τον χρόνο, όπως και στους περισσότερους θα "κάτσει" σαν άλμπουμ, αν και τα πρώτα δείγματα φάνηκαν, στα πάθη του αισθηματισμού.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου