WOODS OF DESOLATION-THE FALLING TIDE (Album Review)

Το Αυστραλιανό metal έχει δημιουργήσει μια μεγάλη σκηνή τα τελευταία χρόνια, γύρω από το underground, σε όλα τα υποείδη του. Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του, αποτελεί κι ο D. με τους Woods Of Desolation, το black metal σχήμα, που συνεχώς ανανεώνει τον ήχο του. Έπειτα από μια 8χρονη, δισκογραφική σιωπή, το one man project έκανε ξανά την εμφάνισή του, πιο κραυγαλέα από ποτέ, μέσω του "The Falling Tide", που θα κυκλοφορήσει μέσω της Season Of Mist. 

Οι Woods Of Desolation μέσα σε 36 μόνο λεπτά, μας κάνουν να μαυρίσει η ψυχή και η ύπαρξη μας, σε ένα κλίμα διόλου ακραίο με τη σατανική, καταστροφική και κάφρικη έννοια του black metal. Αντιθέτως μέσα από το "The Falling Tide" βγαίνει ένας δραματισμός, μια μελαγχολία και ένας σπαραγμός. Δεδομένης της επιρροής τους μάλιστα, φαίνεται πως το κλασικό black metal, τo τρεμολο picking και τα ψυχρά αρπίσματα που φτιάχνουν τραχιές μελωδίες, γίνονται πιο προσβάσιμα στο σήμερα με πολλά post περάσματα, τεχνικές προσθήκες και ξεσπάσματα που ανεβάζουν τον πήχη και δε κάνουν κάτι, μία από τα ίδια. Μεταξύ άλλων υπάρχει μέσα και το επικό συναίσθημα, όπως συμβαίνει στο εναρκτήριο "Far From Here", αλλά και στο ομώνυμο, ενώ το βασικό θεμέλιο της μπάντας, ο πόνος και η κατάπτωση, έρχεται μέσα από τα "Beneath A Sea Of Stars", "The Passing" και το θεοσκότεινο κλείσιμο του "Anew", ενώ το "Illumination" με κάποια σκαμπανεβάσματα  ενώνει το παρελθόν και το παρόν με ένα αίσθημα χαρμολύπης. Με αυτόν τον τρόπο μάλιστα, τόσο μουσικά όσο και εικαστικά, το στοιχειωμένο σκηνικό που αναδεικνύεται, κι αυτή η αίσθηση της ψυχικής τρικυμίας, φτιάχνουν την απόλυτη εμπειρία, με όσα ήθελε να πετύχει και ο ίδιος ο ιθύνων. 

Δίχως άλλες περιαυτολογίες, το "The Falling Tide" άξιζε τα χρόνια αναμονής, όσο και θα θέλαμε μέσα σε τούτο το κενό να έχουν βγει άλλοι δύο δίσκοι, παρόλα αυτά όμως η ωριμότητα πάντα θέλει τον χρόνο της. Έτσι, σαν ένα δείγμα εξέλιξης, ο συγκεκριμένος δίσκος φέρνει στο προσκήνιο πολλά νέα πράγματα, και μπολιάζει για τα καλά το depressive/post στοιχείο, τόσο από το metal όσο κι από το rock, δίνοντας το δικό του μέσο έκφρασης, γύρω από μπάντες σαν τους Mgla, τους UADA, ή τους Harakiri For The Sky. Στο τέλος της χρονιάς, πολλοί δίσκοι έβαλαν το κερασάκι στην τούρτα των καλύτερων κυκλοφοριών, κι ανάμεσα τους είναι και το παρόν έργο. Αυτό είναι το black metal της εποχής μας, και η συνέχεια όπως φαίνεται, υπόσχεται πολλά περισσότερα.

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης