Οι Soilwork αποτέλεσαν πρωτεργάτες τόσο στο Σουηδικό μελωδικό death metal, όσο και στην εξέλιξη του ήχου, με προικισμένες και μπόλικες επιρροές, για μια πληθώρα επιρροών ανά κάθε δίσκο. Έτσι και φέτος, το νέο τους, 12ο άλμπουμ, Overgivenheten, εντυπωσιάζει με τις κορυφώσεις του, γεμίζοντας μαγεία αλλά και βάρος στο σύνολο, δείχνοντας ότι η μπάντα ζει στην καλύτερή της φάση. Βέβαια με τον ερχομό του δίσκου, ήρθε και το δυστυχές φευγιό του επί μια δεκαετία κιθαρίστα τους, David Andersson. Μιλώντας παρακάτω με τον ντράμερ του σπουδαίου αυτού γκρουπ, Bastian Thusgaard, μόλις λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατο του axeman, η κουβέντα στο Metal View, βγάζει έναν ενθουσιασμό για τη νέα τους δουλειά, αλλά και μια τραγική ειρωνεία σε πολλά σημεία.
-Καταρχάς με την επιστροφή στην κανονικότητα, επιστρέψατε και εσείς με νέο δίσκο καθώς και με μία σειρά συναυλιών. Πώς βλέπεις αυτή την επιστροφή, και πόσο διαφορετικά σου φαίνονται τα πράγματα τώρα;
Είναι πολύ ωραίο που γυρνάμε στις συνήθειες μας, έπειτα από δυόμιση χρόνια σχεδόν. Είχαμε μπει σε νέα δεδομένα όλον αυτόν τον καιρό ενώ παράλληλα είχαμε βγάλει ήδη δύο κυκλοφορίες που δε μπορέσαμε να τις προωθήσουμε, οπότε τα έχουμε βάλει τώρα όλα μπροστά. Ακόμα υπάρχει κάποια αβεβαιότητα με ξεσπάσματα του ιού σε διάφορες περιοχές, που μας αναγκάζουν ακόμα και την τελευταία στιγμή να ακυρώνουμε εμφανίσεις, αλλά το καλό είναι που βλέπουμε τον κόσμο ξανά να γίνεται ένα με εμάς, να ακούς τη φωνή του στα τραγούδια μας, και να ζεις ένα αίσθημα σαν να μην πέρασε μια μέρα.
-Ο νέος σας δίσκος τώρα, έχει στοιχεία από την τελευταία σας κυκλοφορία αλλά και το ΕΡ σας, πιστεύεις πως ήρθε σαν σύμπλεγμα αυτών; Νιώθεις γενικά ότι η μπάντα πάει ένα βήμα μπροστά τη φορά;
Η αλήθεια είναι πως το ΕΡ ήρθε τυχαία από ιδέες που προέκυψαν, και μετά μπήκαμε σε διαδικασία γραφής για τον τωρινό μας δίσκο, οπότε δεν είχαμε πολύ καθαρά την προηγούμενη μας δουλειά σαν επιρροή. Παρόλα αυτά, επειδή είμαστε μια μπάντα με μία σειρά, νομίζω πως αποτελεί και ένωση των στοιχείων αυτών αλλά και μία φυσική συνέχεια των δουλειών μας. Νιώθω ότι πήραμε την μελωδικότητα και την ατμόσφαιρα του ΕΡ, τον δυναμισμό του "Verkligheten" και προσθέσαμε ένα progressive στοιχείο. Πάμε βήμα βήμα, αλλά σίγουρα μπροστά, ναι.
-Πέρα από αυτά, μπλέκεται ξανά πολύ έντονα η extreme καταβολή, τόσο μουσικά όσο και φωνητικά, με στοιχεία που μας πάνε μέχρι και πίσω από το 2010. Πώς προέκυψε αυτό;
Ω, καλή παρατήρηση. Η αλήθεια είναι πως θέλουμε να κάνουμε τη μουσική μας ζωηρή και ενθουσιώδη, χωρίς να επαναλαμβάνουμε τους εαυτούς μας, ακόμα κι αν γυρνάμε εν μέρει σε κάτι πιο κλασικό και παλιό, πάλι θα έχει κάτι νέο να πει. Στο στούντιο πολλές φορές πειραματιζόμαστε και περαιτέρω από αυτό που είχαμε ήδη στο μυαλό μας, κατά τη συνθετική διαδικασία, οπότε μπορεί να δεις πολλές εκδοχές του ίδιου κομματιού, για να δούμε αν δουλεύει ή όχι, ή και να μπει κάτι εντελώς αυθόρμητο, που να μας αρέσει και να το κρατήσουμε. Ο Bjorn μπορεί να βρει ένα πάτημα από το πουθενά και να βγάλει έναν σκληρό εαυτό, κι έτσι να θυμηθεί τα παλιά, ενώ ο David ως ο βασικός μας συνθέτης, βρίσκει επιρροή και έμπνευση από τα πάντα, κι έτσι ανοίγει δρόμους και στο ακραίο metal και σε άλλες οπτικές, οπότε αυτό διευκολύνει και επιτρέπει και τους υπόλοιπους να βάλουν το στοιχείο τους και να γίνει η μουσική μας τόσο διευρυμένη και ποικίλη. Θα έλεγα πως όλοι μαζί είμαστε πολυεργαλεία με ευρεία γκάμα χαχα.
-Πιστεύεις πως με τον ερχομό σου και με όλα αυτά τα στοιχεία, οι Soilwork βρίσκονται σε μία νέα εποχή;
Ναι, στο πιστεύω. Οι Soilwork ανέκαθεν ήταν μία μπάντα που άλλαζε, και φαίνεται αυτή η διαφοροποίηση σε πολλές περιόδους, από την αρχή τους, μέχρι πριν μια δεκαετία και από τότε μέχρι σήμερα. Από τότε που ήρθα πάλι έχουμε κάνει διαφορετικά πράγματα, οπότε και αυτός ο δίσκος είναι σαν δήλωση του τι κάναμε, τι ολοκληρώσαμε και ποιοι είμαστε σήμερα.
-Επίσης στο "Overgivenheten", βλέπουμε τον Rasmus Ehrnborn επίσημα σαν μπασίστα σας. Αυτή η αίσθηση ενός νέου μέλους, κάνει τη μπάντα να φαίνεται πιο φρέσκια και ανανεωμένη;
-Στα σουηδικά "Overgivenheten" σημαίνει εγκαταλελειμμένος. Πώς προέκυψε αυτός ο τίτλος; Επίσης πω και αποφασίσατε να βάλετε τίτλους στα σουηδικά στα δύο τελευταία άλμπουμ;
Τόσο ο τίτλος αυτού του δίσκου, όσο και του προηγούμενου, έπαιζαν από τότε που μπήκα εγώ στη μπάντα. Ξέρεις έχει ένα βάρος να βάζεις έναν τίτλο στη μητρική σου γλώσσα. Φαντάζει πιο εξωτικό, πιο ιδιαίτερο και σίγουρα πιο απόμακρο χαχα. Όλη αυτή η σκανδιναβική αίσθηση. Επίσης αυτός ο δίσκος, σαν μέρος της νέας εποχής της μπάντας και σαν φυσική συνέχεια του προηγούμενου, χρειαζόταν έναν τίτλο πάλι στα Σουηδικά, και ταίριαξε έτσι. Όσον αφορά τον τίτλο αυτόν καθ'αυτόν, πάντα μπαίναμε σε αυτή τη σκέψη, μέσα από κουβέντες που είχαμε. Η εγκατάλειψη είναι κάτι που όλοι την έχουμε βιώσει, και μερικοί ακόμα περισσότερο και πιο βαριά. Μπορεί να σε αφήσουν εκείνοι που αγαπάς, μπορεί να τους χάσεις, μπορεί κι εσύ ο ίδιος να θέλεις να εξαφανιστείς, είναι ένα αίσθημα πολύ σκοτεινό και πολυδιάστατο. Ειδικά αυτά τα δύο χρόνια, ήταν ακόμα πιο έντονο το συναίσθημα από τον κόσμο, σε μια περίοδο αβεβαιότητας και θανάτου, που ο φόβος να χάσεις ή και να χαθείς από τους δικούς σου ήταν μεγάλος. Οπότε μέσα από διάφορες εκφάνσεις, ο δίσκος βγάζει ένα νόημα της εγκατάλειψης είτε όταν το κάνουν ή άλλοι ή οταν το κάνεις εσύ, είτε μέσα από σκέψεις. Δεν το έχω βιώσει ιδιαίτερα προσωπικά, αλλά όλοι κάπως έχουν μπει στο σκεπτικό.
-Συνεχίζοντας για το concept του δίσκου, θα σε ρωτήσω πως κάτι τόσο βαρύ θεματικά, με τον θάνατο και την εγκατάλειψη, μπορείτε μουσικά να το κάνετε από πολύ ακραίο και σκοτεινό, μέχρι πολύ μελωδικό και ανάλαφρο, Πώς γίνεται αυτό;
Από τη μία θέλουμε να χτίζουμε την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα στα κομμάτια μας, αλλά κάποιες φορές μας αρέσει να δημιουργούμε και αντιθέσεις, βγαίνει έτσι ένα ακόμα πιο μοχθηρό ύφος πολύ από κάτω. Παίζουμε μεταξύ φωτός και σκοταδιού, άλλωστε έτσι είναι και η ζωή με τις αλλαγές της.
-Αυτές οι αντιθέσεις είναι και μουσικές τώρα που το σκέφτομαι σωστά; Μιας και βλέπουμε blastbeats με καθαρά φωνητικά, ή ακραία φωνητικά με πιο rock υπόκρουση...Πώς το εξηγείς;
Καλή κι αυτή η παρατήρηση. Είναι πράγματα μέσα στις λεπτομέρειες των κομματιών, χαχα. Δεν είχα αυτή τη φορά κάποια καθοδήγηση για το παίξιμο μου, οπότε ήμουν πιο ελεύθερος και εγώ και σίγουρα πιο πειραματικός. Το παίξιμο μου βασίζεται πολύ στα riffs της κιθάρας οπότε, από εκεί πήρα το πιο prog στοιχείο, και μετά ήταν ανάλογα και το mood που μου έβγαζε το κάθε κομμάτι. Στον Bjorn αρέσουν πολύ αυτές οι εναλλαγές και οι αντιθέσεις, οπότε πολλές φορές μπορεί από μόνος του έμπαινε στη διαδικασία για τα growls, από εκεί που δεν το περιμέναμε χαχα. Είναι γενικά ένας δίσκος αντιθέσεων ο καινούριος μας χαχα.
-Πέρα από τα Σουηδικά που αναφέραμε παραπάνω, υπάρχει και το γαλλικό κομμάτι, "Nous Sommes La Guerre". Ήταν κάποια ειδική μνεία από τον Sylvain σε όλο αυτό το εξωτικό στοιχείο;
Θα μπορούσε μιας και αυτός είναι ο Γάλλος της παρέας, αλλά ήταν ένα κομμάτι αποκλεισιτκά του David. Ήθελε να κρατήσει το εξωτικό στοιχείο, και επειδή ξεκινάει με μια γυναικεία φωνή, είπε να βάλει έναν γαλλικό τίτλο, για το αιθέριο αίσθημα. Ο ίδιος ξέρει γαλλικά, οπότε είπε να πρωτοτυπήσει άλλη μια φορά, χαχα.
-Eίστε μία μπάντα με πολλές επιρροές, πολλά στοιχεία και πολύ πειραματισμό. Σαν ένας νέος άνθρωπος μέσα σε μια παλιά και μεγάλη μπάντα, πιστεύεις ότι στην εποχή μας είναι πιο εύκολο και για τις μπάντες και για τον κόσμο του ακραίου metal να ασχοληθούν με τον πειραματισμό σε σχέση με πριν από 15 ή 20 χρόνια;
Αρχικά είναι πιο εύκολο και σαν δομή, γιατί ο επαγγελματικός εξοπλισμός είναι πλέον καλύτερος και μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα σε σχέση με παλαιότερα. Για εμάς σαν Soilwork γενικά ο πειραματισμός είναι στη ψυχή της μπάντας, και ήμασταν από τις πρώτες μπάντες του ακραίου ήχου που ωρίμασαν μέσα από τον πειραματισμό, και είναι καλύτερο αυτό, γιατί έτσι βγάζεις και τον εαυτό σου. Πλέον το κάνουν όλο και περισσότερες μπάντες, ή δημιουργούνται καθαρά για να πειραματιστούν. Παλιότερα ήταν πολύ πιο σπάνιο και πριν 10-15 χρόνια και εμείς δεν είχαμε μαζική ανταπόκριση ή ευμάρεια για αυτό που κάναμε. Πλέον όσο εξελίσσεται ο ήχος, εξελίσσεται και το αυτί του ακροατή. Έτσι προχωράμε και εμείς.
-Σαν μαθητής του Dirk Verbeuren πριν μπεις στους Soilwork, πιστεύεις ότι σε έβαλε στο ύφος της μπάντας μέσω της επιρροής του;
Ναι, σίγουρα. Γενικότερα ήμουν φαν της μπάντας και του Dirk, και έτσι έτυχε και τον γνώρισα προσωπικά όταν έπαιξαν στη Δανία. Εκεί κάναμε δύο μαθήματα, για να εξελίσσω το παίξιμο μου. Από εκεί και πέρα κρατήσαμε επαφή και συνεχίσαμε διαδικτυακά τα μαθήματα, και το στυλ μου διαμορφωνόταν και πήγαινα και εγώ πιο κοντά στο δικό του και στων Soilwork. Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερός που ο ίδιος με πρότεινε και μου έστειλε έξι χρόνια πριν για το αν ενδιαφέρομαι να μπω στους Soilwork. Είναι τιμή μου που με βοήθησε, που μιλάει και σε συνεντεύξεις του για εμένα και που τον είχα για δάσκαλο, τώρα που παίζει και σε μια μπάντα σαν τους Megadeth.
-Πιστεύεις ότι διαφέρει το ύφος σου παικτικά με αυτό του Dirk;
Τα τρικ και η βελτίωση που μου έμαθε, είναι οι λεπτομέρειες που με έκαναν να δεθώ περισσότερο με το παίξιμο του Dirk. Από εκεί και πέρα, ο ίδιος είναι πιο άγριος και extreme ντράμερ, ενώ εγώ είμαι πιο πολύ σαν ένας rock drummer με heavy αντίληψη και που λατρεύει τα blasts. Μου αρέσουν οι ισορροπίες, και νομίζω το έχω βελτιώσει αυτό στο παίξιμο μου. Γενικά αυτή η τριβή με βοήθησε πολύ.
-Ποιες διαφορές μεταξύ των Soilwork του τότε και του τώρα σου αρέσουν;
Η διαφορές που απολαμβάνω όσο εγώ είμαι εγώ στους Soilwork είναι όταν έχουμε το αίσθημα της καινοτομίας και που παίζω πιο απλωμένα. Βέβαια επειδή ξεκίνησα να ακολουθώ τη μπάντα γύρω στο 2005 μέχρι τώρα, πάντα θέλω να γυρνάω σε πιο παλιό υλικό τους, και ακόμα και τώρα θέλω να προσθέτω πράγματα που να μου θυμίζουν ή να εξελίσσουν δίσκους σαν το "Stabbing The Drama". Αγαπώ γενικά να βλέπω πώς ξεκίνησα να ακούω Soilwork και που είμαι τώρα.
-Ποια τα σχέδια των Soilwork τώρα;
Γενικά είμαστε εστιασμένοι στις εμφανίσεις, έπειτα από τόσο καιρό. Τώρα τελειώνουμε με τα φεστιβάλ και συνεχίζουμε με την πρώτη μας περιοδεία στην Αυστραλία, που το περιμένω και πάρα πολύ. Από εκεί και πέρα έχουμε κι άλλα σχέδια για περιοδείες, που θα ανακοινωθούν σιγά σιγά.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου