Ο Jesper Stromblad από τη μία και ο Mikael Stanne από την άλλη, αναμφισβήτητα αποτελούν δύο ογκόλιθους σε μία σκηνή που μεγάλωσε γενιές οπαδών και γεφύρωσε το κλασικό με το ακραίο metal μέσα από μελωδίες, τεχνικές και συναίσθημα. Έτσι και οι δυο τους, μαζί με τον Niklas Engelin και Peter Iwers και Daniels Svensson δίνουν μία νέα πνοή στο Δυτικό άκρο της Σουηδίας, με νέα μουσικά μονοπάτια, μέσω των The Halo Effect.
Με ένα πολύ δυνατό δίδυμο, αυτό των "Shadowminds" και του ομότιτλου, βλέπουμε να αναβιώνουν οι χαμένες εποχές των In Flames, έτσι πιασάρικες, heavy, μελωδικές, δυνατές και ακραίες, ακριβώς όπως όταν πρωτοξεκίνησαν με το κίνημά τους στο Γκέτεμποργκ. Με επιρροές και στοιχεία του "The Jester Race" αλλά και με τον Μikael να πετάει κραυγές σαν να έρχεται στην επιφάνεια το "Lunar Strains" ή ακόμα και η"Τhe Mind's I" εποχή των Dark Tranquillity, φαίνεται ο ενθουσιασμός και το πάθος, που κρυβόταν χρόνια κάτω από το βάθρο του επαγγελματισμού και των μουσικών πειραματισμών.
Η συνέχεια ελαφρώς πιο γκρουβάτη και εναλλακτική, στα "The Needless End", "Conditional" και "A Truth Worth Lying For", μας παραπέμπει σε άλλη μια λαμπρή στιγμή των παλιών Σουηδών, σε αυτή του "Clayman", ενώ δε λείπουν και μερικά πιο heavy/doomy στοιχεία, με ένα νεκρομεταλλικό περίβλημα, στο "Gateways". Λίγο αργότερα σε αυτό το πιο σκοτεινό ύφος, του προαναφερόμενου, που καταλήγει στακάτο με σκαψίματα και ένα βιολιστικό intro έρχεται και το "Last Of Our Kind" με δραματικό τόνο και μια μαύρη επική διάθεση και πινελιές από τη χροιά αλλά και τα riffs του "Character" και του "Fiction" σε ένα meta σκηνικό που συμμετέχει και ο Matt Heafy των Trivium.
Όλα αυτά βέβαια, καμία σχέση δεν έχουν με δύο ακόμα highlight του δίσκου, που προμηνύουν σταδιακά τον επίλογο, μιλωντας πιο συγκεκριμένα για τα Maiden meets swedish melodeath metal, "In Broken Trust", αλλά και το ήδη από τους νέους fans, αγαπημένο, "Feel What I Believe". Κάπως έτσι φτάνουμε και στο τέλος, με άλλη μια γκριζωπή αλλά και δυνατή σύνθεση, συννεφιασμένη σαν τις μέρες της γενέτειρας τους, το "The Most Alone" που δημιουργεί ένα γλυκόπρικο αίσθημα τόσο για τα νοήματά του, τις προσωπικές σκέψεις μας, αλλά και για το κλείσιμο ενός τέτοιου δίσκου, όπου και ο συνδυασμός των κάφρικων φωνητικών με τις καθαρές κιθάρες το κάνει ακόμα πιο ευσυγκίνητο και βαρύ.
Τα απωθημένα όλων βγήκαν σε αυτή τη μπάντα, και ίσως για αυτό το ντεμπούτο τους ήταν ποικίλο, σύγχρονο μα και νοσταλγικό. Ο Stromblad φαίνεται ξανά να γεμίζει από έμπνευση, παρέα με τον Iwers στι χαμηλές συχνότητες, που όπως φάνηκε η τελευταία δεκαετία στο πάλαι ποτέ φλογερό στρατόπεδο δεν τους γέμιζε. Ο Stanne πάντα παθιασμένος και δηλωμένος οπαδός, έβγαλε παλιά ανείπωτα και όλα όσα έπρεπε κάπως να γεμίσει, όπως άλλωστε κάνει και στην αντίπερα όχθη με τους Grand Cadaver. Ο χρόνος θα δείξει μέχρι που θα φτάσει αυτό το project, αλλά για κάθε φύσης φίλο του μελωδικού death ήχου και της παλιάς σχολής, το "Days Of The Lost" δεν θα τον κάνει να χαθεί. Αυτοί που καθιέρωσαν τον ήχο είναι εδώ σαν να μην τους άγγιξε ο χρόνος.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου