Έχοντας διανύσει ήδη τα πρώτα τους μεγάλα βήματα στο εγχώριο underground, oι Synteleia, έπειτα από το ντεμπούτο τους και ένα split με τους συναγωνιστές τους, Funeral Storm, καθώς και με το χαρακτηριστικό τους ύφος επιστρέφουν. Πιστοί στον Πατέρα Κθούλου και με τις ευλογίες του σκότους, συνεχίζουν τώρα την πορεία τους, φέρνοντας το "The Secret Last Syllabe" με τις διδαχές των σπουδαίων Ελλήνων extreme μεταλοπατέρων.
Με το εναρκτήριο δίδυμο του δίσκου, "Tower Of Koth" και "Emblem Of Yith", εισαγόμαστε στη φυσική συνέχεια του ντεμπούτου τους, με τους ανέμους κάπου στα σκοτάδια του Νότου να μας παρασέρνουν, και τα εκρηκτικά τύμπανα να χτίζουν το κατάλληλο κολασμένο σκηνικό που θα υποδεχτεί τους μεγάλους Παλαιούς, ωμά, στεγνά και ευθέως. Η συνέχεια ακόμα πιο μυστηριώδης και εξαιρετικά περιπετειώδης σκάβει κι άλλο με τα δύο αλληλένδετα μέρη του "Nymph Of The Pyramids" που χωρίζεται στο πιο ακραίο και στο πιο αποκρυφιστικό κομμάτι με μελωδικές και απαγγελτικές διεξόδους, σε μία πρώτη εξιλέωση, όπου βοηθάει στο πλευρό του Nyctelios και η απαλή, στοιχειωμένη χροιά της Μίνας Μόρφη για ακόμα μια φορά, έως ότου έρθει η σολιστική έκρηξη και το κλασικό μαυρομεταλλικό αποκορύφωμα.
Στο ίδιο μήκος κύματος, με φανερές τις επιρροές των Varathron μεταξύ άλλων, το "Escaping Atheron" δίνει μια πιο βαθιά και εσωστρεφή διάθεση παρά τα σκληρά περάσματά του, με τα riffs και τις μπασογραμμές να κυριαρχούν φτιάχνοντας το δικό τους μοτίβο, λίγο πριν το πιο heavy και επικό "Harvest The Forest". Έτσι μεγαλεπίβολα. και με το ιντερλούδιο του "Into The Abyss", το σκοτάδι κρύβει τα πάντα, αλλά φανερώνεται η επιθετικότητα και το ξέσπασμα με τον πιο Bathory-κο χαρακτήρα του ομώνυμου, ανοίγοντας μια νέα, σχεδόν βόρεια οπτική στην κληρονομιά συγκροτημάτων όπως οι πρώιμοι Rotting Christ, Necromantia ή οι "ξεχασμένοι" Zephyrous. Έχοντας όλα μελανιάσει, το φινάλε δίνεται με το "Alpha Omega" όπου οι παραμορφώσεις φέρνουν τη....Συντέλεια, και την καταστροφή, σε μια μινιμαλ αλλά και βαριά ατμόσφαιρα, μέχρι μια νέα αρχή να έρθει.
Το "Τhe Secret Last Syllabe" είναι ένα ομοιογενές και συνεχές σύνολο, με μια ροή που μας κάνει και εμάς να γινόμαστε ένα με όσα βιώνει η μπάντα στις αναφορές της. Ένας δίσκος που αναβαθμίζει και τους ίδιους τους δημιουργούς του αλλά και τις επιρροές τους, μπορεί να μην έρχεται για να ανακαλύψει τον τροχό, αλλά ούτε οι ίδιοι οι Synteleia νοιάζονται για αυτό, ίσα ίσα κάνουν με τον καλύτερο τρόπο ένα φρέσκο αφιέρωμα στα ακούσματα που αγάπησαν, ενώ δε λείπουν κλασικά Metal στοιχεία και μπόλικες thrash-ίλες, σε αυτό το ωμό, απόκοσμο και συνάμα ζεστό black metal. Τέλος δε, οι οπαδοί του Ελληνικού ήχου και φυσικά οι απανταχού Lovecraftιανοί, βρήκαν κάτι ακόμα για να δώσουν προσοχή και να αγκαλιάσουν μαζί με το απόκοσμο θέρος της Μεσογείου, σε ένα σύγχρονο ταξίδι προς το έρεβος των 90s.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου