Το ρετρό είναι κάτι που ανά τα χρόνια πάντα θα υπάρχει και η παλαιότητα πάντα θα αναβιώνει. Με αυτό το σκεπτικό πριν δύο χρόνια δημιουργήθηκαν και οι I Am The Night του Markus Vanhala από τους Insomnium κι Omnium Gatherum, μαζί με τον ντράμερ Waltteri Vayrynen των Paradise Lost και μερικά ακόμα ονόματα του Φιλανδικού underground. Βασισμένοι στα 90s λοιπόν, και με μια καθαρόαιμη μαυρομεταλλική αισθητική κυκλοφορούν το ντεμπούτο "While The Gods Are Sleeping".
Έπειτα από το μπαρουτοκαπνισμένο, σκοτεινό και χαοτικό "Hear Me O Unmaker", το Φινλανδικό σούπεργκρουπ, βαθιά επηρεασμένο από το ιστορικό, πρώιμο Νορβηγικό τοπίο, αλλά και τη Σουηδική μελωδικότητα, δίνει μία ψυχρή και συνάμα φρέσκια πνοή στο black metal της θύμησης μας. Έρεβος και στάχτη είναι βασικό συστατικό ούτως ή άλλως στα μέλη του, κι αυτό διοχετεύεται. Πέρα από την αναθεώρηση του πρώτου τους single λοιπόν, σε κάτι πιο καλογυαλισμένο, καθώς και το κοφτό, μυστήριο άνοιγμα του ομότιτλου, το συγκρότημα πιάνει τη ψύχρα των Immortal με την τεχνική των Emperor σε κομμάτια όπως το "The Owl", το "Dwnbearer" και το "Among The Unseen Ones", με τα αλά Ulver παραδοσιακά χορωδιακά στοιχεία να εντείνουν μία τελετουργικη΄ατμόσφαιρα στο σύνολο του δίσκου.
Από την άλλη βέβαια, οι Dissection παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιρροή του Markus Vanhala για αυτό το σχήμα, με τα "Ode To The Nightsky" και το καταλυτικό instrumental, "Holocaust Of The Angels" να ξυπνούν μνήμες από τις εποχές του "Storm Of The Lights Bane". O μπροστάρης των Horizon Ignited, Okko Solantera, με τους βαρείς μα και τους απαλούς, λαρυγγισμούς του, μάλιστα πιάνει τον πόνο και γραπώνει τη ψυχή μας, ενώ εκτός από την παλιομοδίτικη λατρεία, βλέπουμε μοντέρνα στοιχεία όπως κιθαριστικά τεχνικά τσαλίμια, heavy περάσματα αλλά και γκρούβες που δημιουργούν μια ζωντάνια στη νεκρική αυτή αύρα, όπως χαρακτηριστικά στο ομώνυμο "I Am The Night". Μεταξύ άλλων, παρά τη μαυρίλα, μιλάμε για ένα άλμπουμ άμεσο, εξωστρεφές και ακραίο σε όλα του.
Όσο οι θεοί κοιμόντουσαν, τα έγκατα της κόλασης ήρθαν στην επιφάνεια, έσπασαν τους πάγους και έβγαλαν τον πιο σκληρό εαυτό των I Am The Night. Σαν να μας γυρνάνε 25 χρόνια πίσω, όλα φαντάζουν σαν να κυκλοφόρησαν τώρα, με το συνονθύλευμα που αναφέρθηκε παραπάνω, μία συνταγή δηλαδή που δε μπορεί να πάει λάθος. Αν θέλετε λοιπόν ένα φλασμπακ με σύγχρονη ματιά, φτιαγμένο από ονόματα που λατρεύουν τον πειραματισμό και πάντα θα δώσουν κάτι διαφορετικό με τις μπάντες τους, τότε το "While The Gods Are Sleeping" είναι ο δίσκος σας. Από τους Insomnium και τους Paradise Lost, φτάνουμε εδώ και όλα βγάζουν ομοιογένεια, με μια κλασική αλλά όχι τόσο safe κίνηση, και μια λαχτάρα για τα παλιά, σε έναν από τους πιο νοσταλγικούς δίσκους της χρονιάς.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου