Κόντρα στη χαοτική, ψυχεδελική και πιασάρικη οντότητα των White Void, ο Lars Nedland από τους Borknagar αποφασίζει να γίνει πιο ωμός, στιβαρός και τσαμπουκαλεμενος, στα όρια μιας εφηβικής αδρεναλίνης, επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό του και θυμίζοντας πράγματα που τον έκαναν αυτό που είναι τώρα με ερεθίσματα, βιώματα και απόλυτο σκεπτικισμό. Έτσι γεννήθηκαν τώρα οι Black Void με διάφορες εκπλήξεις στο εύστοχο "Antithesis".
Η αντίθεση λοιπόν έρχεται με έναν έντεχνο και συνάμα πρωτόγονο τρόπο που ενώνει το τεχνικό heavy metal με τις απαρχές του black metal σε ένα σκηνικό που μπλέκεται εξίσου το thrash και το punk αλλά και το dark wave όσο και αν φαντάζει παράτερο. Το "Void", ανοίγοντας την αυλαία με τα ογκολιθικά του μπάσα, ξεκινά αυτό το εναλλακτικό ταξίδι στο ρεύμα όσων προμήνυσε ο γράφοντας με μια κλασική Νορβηγική αύρα. Αναλόγως, πιο χτυπητό τόσο ηχητικά όσο και συμβολικά, το "Reject Everything" αντιπροσωπεύει τον ίδιον τον Lars Nedland σε αυτό το εγχείρημα όσο και την οντότητα της μπάντας σε ένα ταξίδι που καταλήγει πολύπλευρο παρά τις μονολιθικές του επιρροές
Συνεχίζοντας σε ένα μοτίβο γεμάτο ερεβώδεις και σκιερές εικόνες, το "It's Not Surgery, it's A Knife Fight", φέρνει με τα riffs του μια πιο ζωηρή αλλά εξίσου Fuck Off διάθεση σε black n roll κατευθύνσεις δίνοντας τη σκυτάλη σε μίξη ταχυτήτων και ηχοχρωμάτων. Έτσι, πιο πειραματικό μα και με αυτό το κοινό, τραχύ στοιχείο του υπόλοιπου συνόλου θα έρθει το μελωδικό και πιο ταιριαστό στους White Void, "No Right No Wrong", που εν συνεχεία μας ρίχνει στον πόνο και τη ζοφερότητα του βασανισμένου και ταλαντευμένου "Tenebrism Of Life".
Δοσμένοι στη δυσαρμονία και εκεί που οι Celtic Frost συναντούν την κληρονομιά του βασικού σχήματος του κυρίου Lazare, έρχεται και ο δικός μας Σάκης Τόλης για τη βαθιά κατάκλιση, στο σκάψιμο του "Dadaist Disguist", ξεπερνώντας την αμιγώς μαύρη, στακάτη αισθητική που λίγο πριν έφερε και ο Hoest των Taake με το "Death To Morality", κομμένο και ραμμένο στο ύφος του. Σημαντική προσθήκη με φιλοσοφική χροιά βέβαια, σε αίσθημα άρνησης, απόρριψης και νεύρων από την άλλη θα συναντήσουμε τα "Nihil" και "Explode Into Nothingness", δύο φαινομενικά διαφορετικές συνθέσεις που αποτελούν τις αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος, με την μεν να δείχνει αγριότητα και επιθετικότητα, ενώ η δε μία πλήρη νωχελικότητα με ευθύ και άμεσο τρόπο και αίσθημα διαφυγής από την ύπαρξη, προς το αιώνιο κενό.
Επιθετικοί μα και κύριοι σε όλα τους, με ιστορίες, απόψεις και σκέψεις, οι Black Void αποτελούν ένα project που η έννοια του παραδόξου παραδίδεται στον αρνητισμό, τον πόνο και τη μελαγχολία. Δίνοντας μια δική τους οπτική στο μαυρομεταλλικό στερέωμα του χθες και του σήμερα, με στοιχεία από όλες τις μπάντες που πέρασε ο ίδιος ο Lars Nedland αλλά και με στοιχεία εξέλιξης προς πάσα κατεύθυνση σε ένα αποτέλεσμα καθόλα δελεαστικό και εθιστικό, η σκοτεινή, δυσοίωνη πλευρά των White Void φτιάχνει μια αρμονική αντίθεση σαν το Γιν και το Γιανγκ αλά Νορβηγικά.
ΥΓ: Τώρα αν με ρωτάτε ποια πλευρά θα επιλέξω, σίγουρα είμαι στο 'dark side of the...Void'
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου