Η Φιλανδία μας έχει χαρίσει πληθώρα συγκροτημάτων ανά όλα τα είδη του σκληρού ήχου ιδίως την τελευταία χρυσή τριακονταετία. Μία από τις πιο ιδιαίτερες και με χαμηλό προφίλ μπάντες, είναι και οι Shape Of Despair, που ταράσσουν την ηρεμία μας μόνο όταν έχουν πράγματι κάτι να πουν. Έτσι, φέτος έπειτα από εφτά χρόνια, δίνουν ξανά το παρών με το πέμπτο τους άλμπουμ, "Return To The Void".
Μέσα στη συννεφιά και πέρα από τα απόκρημνα και απέραντα δάση της Φιλανδίας, μία άβυσσος έρχεται να μας ρουφήξει, και έτσι το απέραντο μακρύ κενό της, υμνείται από την εν λόγω μπάντα, με το ομώνυμο μάλιστα κομμάτι, να δείχνει την επιστροφή της σε αυτόν τον απλό αλλά και όλο νόημα ήχο. Σαν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του δίσκου μάλιστα, βλέπουμε ένα συμπαγές αποτέλεσμα από αργά, σχεδόν μελωδικά και πολύ τραχιά riffs, ενώ η δραματική αλλαγή μεταξύ καφρίλας και ηρεμίας είναι σαν τη διχοτόμηση της ψυχής μας με τις δύο φωνές της μπάντας, τον Henri και την Natalie να τη ζυγίζουν. Συνεχίζοντας να μας τραβούν στο σκοτάδι, το "Dissolustion" γίνεται ακόμα πιο μελαγχολικό και επίπονο, όπου οι κιθάρες και τα πλήκτρα του Jarno πρωταγωνιστούν, μέχρι το κατραμιασμένο και νιχιλιστικό "Solitary Downfall", με το στοιχειωμένο στυλ του να μας κάνει μαριονέττα στα χέρια των δημιουργών του.
Από την άλλη, στο δεύτερο μισό του δίσκου, πιο γκρίζο και λεπτεπίλεπτο, το "Reflection In Slow Time", μετριάζει την ακρότητα με την ατμόσφαιρα, αφού η ίδια η μπάντα βάζει στα δικά της καλούπια την ηχητική των Draconian ή των πολύ πρώιμων Katatonia. Άλλη μία ενδιαφέρουσα πτυχή σε αυτό το σύνολο, είναι και το "Forfeit" που μεταξύ άλλων φέρνει και μια folk ιδέα, μέσα από το κλάμα και την θλίψη. Τέλος, το έργο κλείνει με ένα επικό δωδεκάλεπτο υπό τον τίτλο "The Inner Desolation", με αμφιταλαντώσεις, καθαρότητα, παραμόρφωση, τρέλα, μιζέρια, πόνο και μια κορύφωση που μας εξιλεώνει μέχρι το φινάλε, όπου και η ίδια η μπάντα υποκλίνεται στο ναδίρ του κόσμου και ταυτόχρονα στο ζενίθ της έμπνευσης, μέσα από την εσωστρέφεια και την οδύνη.
Μοναχικοί οδοιπόροι στη μουσική τους, οι Shape Of Despair πηγαν ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με το "Monotony Fields", με μια οργανική δουλειά, γεμάτη από εικόνες και συναίσθημα. Μεταξύ του σήμερα και του χθες, το "Return To The Void" θέλει το χρόνο του να κατασταλάξει μέσα μας, αν και η νοσταλγία μας πιάνει μονομιάς, είτε μουσικά είτε προσωπικά, σε κάθε νότα και σε κάθε χτύπημα. Το funeral doom βρίσκεται στα καλύτερά του, και η χώρα των χιλίων λιμνών μας χαιρετά πίσω από την ομίχλη, με μία ουσιώδη και διαπεραστική κυκλοφορία σαν αυτήν παραπάνω.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου