DOLD VORDE ENS NAVN-MØRKERE

Το ακραίο στοιχείο ζει και βασιλεύει, άλλοτε με νέα στοιχεία κι άλλοτε πιο παλιομοδίτικο, μα πάντα ανατριχιαστικό. Πόσο πιο καινοτόμο βέβαια θα μπορούσε να ακουστεί το black metal στη δεκαετία του 2020, πολύ ορθά θα σκεφτούν μερικοί. Την απάντηση εδώ την έχουν οι Νορβηγοί Dold Vorde Ens Navn, που ενώ είναι παλιές καραβάνες μέσα από μπάντες όπως οι Ulver, οι DHG, οι Aura Noir και οι Ved Buens Ende, καταφέρνουν να φρεσκάρουν και να εμπλουτίσουν τον ήχο τους στο νέο "Mørkere".

Ο τίτλος μεταφράζεται ως 'σκοτεινότερο', και ο ίδιος ο δίσκος έχει σκοτεινιά και μελαγχολία, πράγματα αδιαίρετα στο πνεύμα της μουσικής που ο Vicotnik και ο Haavard με την παρέα τους, εκπροσωπούν. Μάλιστα, μέσα σε αυτό το κλίμα, ο πόνος δίνει τις δικές του πινελιές, ενώ ο δυναμισμός των riff δίνει κάτι μακάβρια επικό μέσα σε όλο το σύνολο, και στη γκρίζα, βαριά ατμόσφαιρά του. Μεταξύ άλλων, δε λείπουν και ακουστικά στοιχεία, που ενώνουν τη μαγεία των Νορβηγών "λύκων" με τη νοσηρότητα του "βασιλείου των νεκρών", που έρχεται σε αντίθεση με το ωμό και συνάμα avant garde στυλ τους, ενώνοντας τα 90s με το σήμερα. Χαρακτηριστικά κομμάτια απόλυτης παραμόρφωσης και λυρικής διαστροφής αποτελούν αυτά του εναρκτήριου δίδυμου "Jeg vil ha det morkere" και "Løgnenes abstinense" καθώς και στο "Arvesnynden'' ενώ από την άλλη, τους τόνους θα ρίξουν ελαφρώς στιγμές  όπως αυτές τoυ "Det falt et lys i min mørke krok".

Μιλώντας για μια δουλειά τόσο πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη, και μάλιστα με επιρροές από διάφορα ονόματα του είδους, και όχι μόνο, δε θα μπορούσαν να λείπουν μεταξύ άλλων και heavy ή post στοιχεία, δομώντας σαν ένα πύργο όλα όσα επηρέασαν τους ίδιους του συντελεστές του δίσκου, ανεβάζοντας μάλιστα κι άλλο τον πήχη τόσο σε προσωπικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο από τις γκρούβες και τα riffs μέχρι την μελωδία και το πάθος πίσω από το μικρόφωνο. Με αυτόν τον τρόπο μπαίνουν στον χορό και κλασικά στοιχεία, που δένουν με τον σκανδιναβικό μινιμαλισμό όσο και με την ιδέα του πειραματισμού. Αποτέλεσμα αυτών, σχεδόν το μισό άλμπουμ με συγκεκριμένα παραδείγματα τα "Er det måneskinn", "Syke Hjerter" και "Ensomhetens rytter". Τέλος, μετά από αυτό το ηχητικό "ουμάμι", καταλαβαίνουμε πόσο όσο ετερόκλητα κι αν μοιάζουν όλα αυτά μεταξύ τους, η αρμονία ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι, είναι κάτι που μπορεί να μας ταξιδέψει, είτε προς την απόλυτη καταστροφή είτε προς την εξιλέωση.

Γεμάτο χαοτική αισθητική, βασανισμένο πνευματισμό μα και την απόλυτη θεατρικότητα, το "Mørkere" θέλει τον χρόνο του να μεστώσει στα αυτιά και τη ψυχή μας, παρά τις πιασάρικες στιγμές του. Ένας δίσκος τόσο μελετημένος και βγαλμένος από τη ψυχή, είναι κάτι που όλοι όσοι δεν είναι προσκολλημένοι στο χθες, θα αγαπήσουν σήμερα και αύριο. Το σκοτάδι μας καίει, μιλάει μέσα μας και σε αυτό επενδύουν μέσα από αυτή την οχταλογία οι ίδιοι οι Dold Vorde Ens Navn, σε ένα από τους καλύτερους ακραίους δίσκους της χρονιάς που μας πέρασε.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης