Το Αμερικάνικο thrash αποτελεί από μόνο του μια ολόκληρη σχολή, και οι πιο παλιοί αλλά και εξίσου υποτιμημένοι εξ αυτών, είναι οι δάσκαλοι Exodus. Φέτος, εφτά ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη τους δουλειά επιστρέφουν, ανοίγουν τις μηχανές του και παίρνουν φόρα στο "Persona Non Grata" που είναι αισίως και το δωδέκατο τους πόνημα.
Οι Exodus, έπειτα από την προσήλωση του Gary Holt ξανά σε αυτούς, βγάζουν μια μοντέρνα 80ιλα από μέσα τους, και αν δε βγάζει νόημα σαν έκφραση, το πρώτο κιόλας άκουσμα στο ομώνυμο "Persona Non Grata", θα το δώσει. Ξεκινώντας με κιθαριστικά όργια, ο ιθύνων νους της μπάντας με τον Lee Altus δείχνουν ότι είναι riff αλλά και lead masters, ενώ πιο τσαμπουκαλεμένα το "REMF" δείχνει ότι ο ήρωας Tom Hunting είναι ακόμα θηρίο πίσω από τα τύμπανα, κάτι που αποδεικνύεται αργότερα και στις γκρούβες του "Prescribing Horror".
Σε κλασικές φόρμες των βετεράνων της Ακτής, το άλμπουμ έχει το "Clickbait" να μας δώσει πάλι αιχμές για τις παγίδες του σήμερα, με έναν απειλητικό τόνο, αν και λίγο πριν κάνουμε άλλη μια βουτιά στο παρελθόν με τις punk επιρροές του "The Beatings Will Continue", ώστε να φρεσκαριστούν και να φιλτραριστούν όλοι οι θόρυβοι στην βουή του σήμερα και να γίνει το μεγάλο μπαμ προς κάθε....ανεπιθύμητο! Mάλιστα με αυτό το γενικό στυλ και τα μαζεμένα στοιχεία από το heavy μέχρι το κλασικό και συνάμα πιασάρικο thrash, βγάζει έναν αέρα δίσκου που θα μπορούσε να κάνει καριέρα στις χρυσές εποχές του είδους, αφού κι ο ίδιος ο μπροστάρης, Steve Souza, γαβγίζει ακόμα σαν αγέραστο σκυλί του πολέμου.
Μετά από όλο αυτό το ταξίδι, το μονόωρο κλείνει με την τριπλέτα τoυ σκοτεινού "Lunatic Liar Lord", του διαπεραστικού και χτυπητού "The Fires Of Divsion" και του μακρόσυρτου "Αntiseed". Όλες μαζί μάλιστα, είναι και οι πιο μεγάλες συνθέσεις του δίσκου μαζί με το εναρκτήριο, αφήνοντας μας με τα παιχνιδίσματα στις ταχύτητες και τα στροβιλώδη, άμεσα και βάναυσα riffs, όπως ακριβώς άρχισαν όλα στο προηγούμενο 60λεπτο όμως με μεγαλύτερο στόμφο και μπρίο. Η επίγευση του δίσκου είναι ένα ακόμα ξύπνημα σε ένα ήδη τίμιο άλμπουμ χωρίς κοιλιές και fillers.
Εν κατακλείδι, το "Persona Non Grata" μόνο έτσι δε μπορεί να χαρακτηριστεί σαν άλμπουμ από τους fans, με τον Paul Balloff από κάπου πάνω σίγουρα να διασκεδάζει ακούγοντας τόσο τους πλαιούς του φίλους όσο και την επιστροφή του διαδόχου του αντάμα. Ο Gary Holt για άλλη μια φορά ε΄κανε το θαύμα του, και προς τιμήν του κράτησε τον σκληρό χαρακτήρα των Εxodus δίχως να βάζει στοιχεία της θητείας του στους Slayer μόνο και μόνο για να προσεγγίσει κι άλλο κόσμο. Το σκοτάδι, ο πόνος και το μίσος κυριαρχούν σε κάτι τόσο νέο και ταυτοχρόνως παραδοσιακό, δείχνοντας πως οι εκπλήξεις για φέτος δεν έχουν τελειώσει.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου