Αφού οι κόντρες μεταξύ ροκάδων και καρεκλάδων έχουν εξομαλυνθεί εδώ και χρόνια, οι The Night Flight Orchestra έρχεται για δεύτερη φορά να ενώσει αυτά τα φαινομενικά 'παράταιρα' μουσικά είδη. Η μελωδικότητα και η αύρα της μπάντας, εντείνει τον ρομαντισμό και τον συναισθηματισμό, είτε βγάλουν χειμώνα, είτε καλοκαίρι ένα άλμπουμ τους. Τα μέλη των Soilwork και Arch Enemy αφήνουν ξανά τον ακραίο τους χαρακτήρα στην άκρη, φορούν τα λαμέ τους και κυκλοφορούν το "Aeromantic II".
Με την εισαγωγή του "Violent Indigo" που ενώνει τους Van Halen με την soundtrack-ική ιδιοσυγκρασία του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ετοιμαζόμαστε πάλι για ένα μουσικό ταξίδι, παντρεύοντας το rock με τα πιο πρώιμα pop ακούσματα, ενώ η συνέχεια με το "Midnight Marvelous" αποτελεί μια χαρακτηριστική 80s σύνθεση που θα μπορούσε να έχει ξεχαστεί από τους Alphaville κι απλώς οι Σουηδοί είπαν λίγο να τη γρεζάρουν και να τη ζωντανέψουν λίγο παραπάνω. Από την άλλη, στην ίδια εύθυμη, παιχνιδιάρικη αύρα έρχεται το άλα Pointer Sisters "Burn For Me" για να μας "ξεβιδώσει" στο ρεφρέν, λίγο πριν το μυστήριο και την αισθησιακή σκοτεινιά του "Chardonnay Nights" και των καλοκαιρινών βραδιών που μας περνούν από το μυαλό.
Σε συνεχές κλίμα αναπόλησης και νοσταλγίας, το "Change" πατάει σε αυτά τα γνωστά μονοπάτια των τραγουδιών του "Rocky", δείχνοντας άλλη μια πλευρά των The Night Flight Orchestra, ενώ με το πιο upbeat και αισιόδοξο "Amber Through A Window" πάμε να δούμε και το πως ενώνονται κάτι Σουηδοί κάφροι (μα και ανοιχτόμυαλοι) με τους Survivor αλλά και τον Bryan Adams. Φυσικά βέβαια δε θα μπορούσε σε όλη αυτή τη φτιαγμένη με νέον φώτα και καπνούς ατμόσφαιρα, να μην υπάρχει μια μπαλάντα, και ο λόγος για το "I Will Try" που ξαναβάζει τις κιθάρες μπροστά σε ένα ανάλαφρο soft/glam ύφος. Λίγο πριν την τελική τριάδα, ένα μεγάλο highlight του δίσκου κάνει την εμφάνισή του, το "You Belong To The Night", που μέσα από όσα πρεσβεύει η μπάντα, η μουσική καταφέρνει να χωρέσει λίγο από ντίσκο, από ροκ και από τζαζ, με την πίστα να λαμπιρίζει για λογαριασμό της.
Λίγο πριν το φινάλε, δε θα μπορούσε να μην κάνει αισθητή την παρουσία του κάτι αστρολογικό, οπότε το "Zodiac" καλύπτει αυτό το κενό, με μια Michael Jackson αισθητική, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εν λόγω ορχήστρας. Φωτίζοντας ξανά το σκηνικό του άλμπουμ, το "White Jeans" είναι από τα πιο γρήγορα, δυναμικά και heavy κομμάτια του δίσκου, με όμορφες μελωδίες, δίνοντας θέση για τον επίλογο. Έτσι, κλείνοντας, το "Moonlit Skies" με τα εφέ του "Transmissions" φέρνει κάτι που μέχρι στιγμής δεν είχαμε συναντήσει, το synth wave της αγαπημένης μας χρονικής περιόδου, και με μια γλυκιά μελαγχολία οι The Night Flight Orchestra μας αποχαιρετούν.
Το πόσο μοντέρνα καταφέρνουν να κάνουν τα παλιομοδίτικα πλην κλασικά ηχοχρώματα της pop και rock σκηνής, είναι πραγματικά αδιανόητο και αξιοθαύμαστο. Όσες μουσικές ξετυλίγονται εδώ, αποτυπώνουν μια ολόκληρη γενιά, και η ανοιχτομυαλία της μπάντας, τα κάνει όλα ακόμα πιο ωραία και διασκεδαστικά. Τέλος, όσοι είχαν δώσει την αρμόζουσα προσοχή στο πρώτο "Aeromantics", το τωρινό του sequel συνεχίζει πιστά αυτό το έργο, και δε θα μπορούσε με αυτή τη φιλοσοφία να τιτλοφορείται διαφορετικά. Η μουσική δεν έχει σύνορα και όρια, και αυτό οι The Night Flight Orchestra το ξέρουν και το τιμούν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου