SEPULTURA-SEPULQUARTA (Album Review)

Τα τελευταία πολλά χρόνια, οι Sepultura δείχνουν το εκρηκτικό τους μουσικό ταπεραμέντο, κόντρα σε σύνορα και όρια. Αυτό μάλιστα τους κρατά ζωντανούς παρά τα όλα εμπόδια, και κάπως έτσι επίσης έχτισαν επί τρεισήμισι δεκαετίες τον μύθο τους στο Βραζιλιάνικο metal. Υπό νέες συνθήκες μάλιστα, έφεραν τώρα μια ιδιαίτερη ζωντανή κυκλοφορία, με τίτλο "Sepulquarta", με 15 κομμάτια από όλη τους την καριέρα.

Έπειτα από το τελευταίο τους πλούσιο και πολυποίκιλο άλμπουμ τους, οι Νοτιοαμερικάνοι θρύλοι, δίνουν έμφαση στην ποικιλομορφία του ήχου, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Το live album τους, που δεν είναι και τόσο 'live' περιέχει μια συλλογή στιγμών από τα live playthroughs της μπάντας με διάφορους εκλεκτούς καλεσμένους σε παλιά κλασικά αλλά και πιο νέα τραγούδια της, δίνοντας μια παρεϊστικη ατμόσφαιρα αλλά και έναν άκρως επαγγελματικό χαρακτήρα. Από την, ονομασμένη ως Sepulquarta σειρά της καραντίνας, πέρασε πληθώρα μουσικών από όλα τα μήκη της Γης, αλλά εδώ ιδιαίτερη τιμητική έχουν μεταξύ άλλων τρανταχτά πρόσωπα, όπως ο αποδιοπομπαίος, τελευταία, Dave Ellefson στο "Refuse Resist", o Scott Ian στο outsider "Cut Throat", o Danko Jones στο "Sepulnation", ο Devin Townsend στο "Μask", ο Alex Skolnick στο σχετικά πρόσφατο "Vandals Nest", o Μatt Heafy στο "Slave New World", η Fernanda Lira στο "Hatred Aside" αλλά και ο θρυλικός Phil Campbell, σε κάτι δικό του, το "Orgasmatron" των Motorhead. 

Κάθε παρουσία στο άλμπουμ δείχνει πάθος και μεράκι, τονίζοντας πόσο τους λείπει το σανίδι, αλλά από την άλλη αυτό το αποστειρωμένο κλίμα τους κλείνει όλους. Πέραν αυτού όμως, ο Andreas Kisser όπως πάντα δίνει ρέστα, ειδικά σε κομμάτια όπως τα προαναφερθέντα ή το "Slaves Of Pain" και το "Inner Self", ενώ ο Casagrande είναι μία φονική μηχανή πίσω από τα ντραμς, τόσο στουντιακά όσο και ζωντανά. Από την άλλη ο πολλά αμφιλεγόμενος, Dereck Green για ακόμα μια φορά δίνει έναν πολύ καλό εαυτό, με την χαρακτηριστική χροιά του, όπου μάλιστα στις Cavalera στιγμές του, καταφέρνει να πιάσει λίγο από αυτό το παλιομοδίτικο γρέζι δείχνοντας ξανά και στους πιο δύσπιστους τις δυνατότητές του. Τέλος, στην πορωμένη πλευρά του γράφοντα, αυτό που λείπει είναι μια παλιά ένωση δυνάμεων κυρίως από την πλευρά του Paolo, μαζί με τον Jairo Guedz που έχει πάρει τα πάνω του στο "Troops Of Doom" για να απογειωθεί το αποτέλεσμα τόσο σπουδαίων συνεργασιών, που αποτέλεσαν και έκπληξη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, κρατώντας όσα έχουμε, με μια φρέσκια πινελιά σε παλιές στιγμές.

Εν κατακλείδι, αυτό που μας μένει από το "Sepulquarta" είναι ένα δεμένο και γεμάτο ενέργεια σύνολο, από μία οργανική ομάδα, συντονισμένη που κάνει την πλάκα της στα σοβαρά. Δίνοντας ένα πλήρες πέρασμα στα τελευταία 30 περίπου χρόνια, με τις ομοιότητες και τις διαφορές τους, οι Seultura αποδεικνύουν έτι μια φορά την ανοιχτομυαλία τους, τους πειραματισμούς τους και την όρεξη να κάνουν σαματά ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Η πανδημία τους βρήκε πάλι εφευρετικούς, και το εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό που μένει πλέον με το πέρας αυτού του εχθρού είναι ένα ακόμα νέο άλμπουμ και απανωτές περιοδείες.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης