Οι συναυλίες είναι ένα αγαθό που κάποτε κάθε μεταλάς το είχε ως δεδομένο. Πλέον μέσα στην πανδημία, διάφορες ζωντανές κυκλοφορίες που βγαίνουν μοιάζουν σαν οι μπάντες να μας χρυσώνουν το χάπι, και να μας θυμίζουν τα παλιά. Για τα 20 τους χρόνια, οι Φιλανδοί Swallow The Sun, γιορτάζουν με ένα μεγάλο αφιέρωμα στη δισκογραφία τους, παίζοντας ζωντανά στο Ελσίνκι, δημιουργώντας την απόλυτη ατμόσφαιρα της μουσικής τους.
Με τις ιαχές του κοινού να ζητωκραυγάζουν στο άκουσμα του εισαγωγικού, "Womb Of Winter", σαν το καμπανάκι να χτυπά τρεις φορές, με τραγούδια και ύμνους για τον Βορρά, οι τροβαδούροι της Φιλανδίας ανεβαίνουν στο σανίδι. Η βαριά τους οντότητα μαζί με το μυστήριο του ήχου τους, σκιάζουν τα μπλε φώτα που τους "καρφώνουν", κι έτσι ξεκινά το ογκώδες και απόκοσμο ταξίδι στην ομίχλη και τον πόνο. Οι ίδιοι μάλιστα συνεχίζουν έτσι, δίνοντας αρχικά μνεία στο πρόσφατο παρελθόν τους, με το "The Heart Of A Cold White Land" καθώς και το υπόλοιπο μισό του προηγούμενου τους άλμπουμ και της "Beauty" πλευράς του, ενώ το "Lost & Catatonic" κάνει την έκρηξή του με τους πιο σκληρούς και αργούς του ήχους, και την τελετουργική του αύρα πίσω από τα κοπανήματα των τυμπάνων.
Συνεχίζοντας σε πιο μαύρους και τραχείς δρόμους, το "Empires Of Loneliness" δεν κατευνάζει τα πνεύμα του, σε αυτό το ΄έντονο κλίμα μελαγχολίας που δημιουργούν, εν αντιθέσεις με το "Falling World" από το προ 12ετίας, "New Moon", που δίνει το μελωδικό doom στοιχείο, βαθαίνοντας τον όλο πόνο και, καταχειροκροτείται, δίνοντας πάσα για τη συνέχεια. Έτσι με τις καμπάνες και τις ψαλμωδίες, το "Cathedral Walls" μέσα από καπνούς, κάνει το απόκοσμο, μέρος της σκηνής, και οι ίδιοι σαν αερικά τριγυρνούν για να συνεπάρουν με τις μελωδίες τους όλους τους παρευρισκομένους, αλλά και όσους από εμάς τα ακούμε στα ηχεία τη δεδομένη στιγμή.
Κάνοντας περάσματα επίσης κι από τις παλαιότερες δουλειές τους, ειδικά στο τέλος, μέσω των, "Plague Of Butterflies", "Don't Fall Asleep", "The Giant" και "Swallow" η πεσσιμιστική τους ατμόσφαιρα γίνεται ακόμη εντονότερη, αλλά και το εκρηκτικό πλην απεγνωσμένο "Stone Wings" επίσης δεν πάει πίσω, δείχνοντας πόσο ακούραστοι και γεμάτοι εξέλιξη είναι όλα αυτά τα 20 χρόνια οι Φιλανδοί. Με όλον αυτόν τον τρικυμιώδη, συναισθηματικό και ακραίο τρόπο, φτάνουμε στο τέλος, με το "Here On The Black Earth" δείχνοντας συνολικά τόσο την ευαίσθητη όσο και την άγρια πλευρά τους, σε έναν κατάμεστο χώρο, στο "σπίτι τους", ρίχνοντας όλοι σαν βροχή της επευφημίες τους προς τους εν λόγω οικοδεσπότες.
Στο απόγειο της καριέρας τους από το 2000 μέχρι σήμερα, οι Swallow The Sun περνούν μια τεράστια δημιουργική περίοδο αλλά και μια επίσης, ώριμη φάση. Καταφέρνοντας να περάσουν σε ζωντανή μορφή όλη τη ψύχρα, την ομίχλη και το σκοτάδι, οι Φιλανδοί δε δείχνουν μόνο τον επαγγελματισμό τους, αλλά και το πάθος τους, ζώντας τα κομμάτια που αποδίδουν πάνω στη σκηνή. Σε μια κατάθεση ψυχής, το λάιβ αυτό σε όσους το έζησαν από κοντά θα μείνει αξέχαστο, με την συναισθηματική φόρτιση και τη δύναμη που έδωσε, μα και σε όλους εμάς θα δημιουργήσει νοσταλγία τόσο για την εμφάνισή τους στη χώρα μας προ 5ετίας, αλλά και για όλες τις συναυλίες που λόγω της πανδημίας έχουμε χάσει.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου