Οι Darkthrone είναι από τα ονόματα που έζησαν στο πετσί τους τα σκανδαλοθηρικά δρώμενα της Νορβηγίας χωρίς όμως να μετέχουν σε αυτά, κρατώντας μέσα στην ακρότητα και την βαναυσότητα, την αγάπη τους για τη μουσική, το έρεβος και τη φαντασία. Κρατώντας ένα underground προφίλ, παρά το μεγάλο μέγεθος τους, φέρνουν έπειτα από 30 χρόνια από το ντεμπούτο τους, το 18ο άλμπουμ τους, "Eternal Hails", συνεχίζοντας έτσι την βαριά τους πορεία.
Με δεδομένο το ήδη γνωστό ύφος της μπάντας, έπειτα από διάφορες αλλαγές, και μετά την πιο μαυρομεταλλάδικη στροφή του "Αrctic Thunder", οι Νορβηγοί έφεραν έπειτα το heavy "Old Star", ώστε να οδηγηθούμε τώρα στο μεταίχμιο των δύο αυτών κυκλοφοριών. Αυτό μάλιστα φαίνεται δίχως πολλές σκέψεις με το εναρκτήριο "His Master's Voice" αρχικά, που ενώνει την αγριάδα, τη νοσταλγία και την καφρίλα του μαύρου τους παρελθόντος με Motorhead-ιστικούς τόνους και εκφραστική riffολογία, ζωντανεύοντας περισσότερο και την ατμόσφαιρα. Έπειτα οι τόνοι πέφτουν με το "Hate Cloak" και το αργό του τέμπο, τις μελωδικές του lead στιγμές και τα doom ξεσπάσματα αλλά και τα σχιστά φωνητικά που δε χάνονται, μέχρι το τέλος που ο Fenriz αναλαμβάνει με τη χαρακτηριστική του χροιά να κραυγάσει τον τίτλο της νέας αυτής δουλειάς.
Σε πιο μοχθηρό, ευθύ και ξεκάθαρο 90s black metal ύφος ακολουθεί και εκφράζεται χθόνια το "Wake Of The Awakened" προσαρμόζοντας στο παρόν, και σε αυτή την ακατέργαστη μα φρέσκια ακουστική, το στυλ των "Panzerfaust", "Goatlord" και "Total Death" λίγο πριν μας γυρίσει στην crust πλευρά του σήμερα. Σέρνοντας με βασανιστικό τρόπο ξανά τις κιθάρες, το "Voyage to a North Pole Adrift" δημιουργεί με τον τρόπο του ηχητικά σκαμπανεβάσματα, σε μια ψυχρή και ωμή πεπατημένη, αντιπροσωπεύοντας όλα τα πρόσωπα της μπάντας, φτιάχνοντας ένα σύνολο που αντανακλά με το νόημα του στο εξώφυλλο του άλμπουμ και στο όνομα του Σκοτεινού Θρόνου. Τέλος, το "Lost Arcane City of Uppakra", με τίτλο που φαντάζει να βγήκε από το "Soulside Journey", μας αφήνει επιθετικά και εκρηκτικά ενώνοντας τη μαυρίλα με το ανασκαμμένο, από δύο φανατικούς οπαδούς, ρετρό metal, και με έναν τρόπο όπου από κοινού οι ιθύνοντες βγάζουν μέχρι και τα τελευταία τους απωθημένα.
Αυτό που βλέπουμε από το εν λόγω έργο και μας μένει, είναι πως οι Νορβηγοί αποφάσισαν να λειτουργήσουν σε δύο ταχύτητες. Είναι ένας δίσκος που πάει εναλλάξ από τους κλασικούς ήχους, στους πιο ακραίους και σκοτεινούς, με τον Nocturno Culto βέβαια να ματώνει τα λαρύγγια του συνεχώς, δίνοντας παράλληλα και riffs που δε βαλτώνουν ούτε μετριάζουν την κατάσταση του δίσκου, βάζοντας και τον ακροατή στο πετσί του. Ένας εξ ολοκλήρου black n roll δίσκος, με όσα συμπεριλαμβάνονται μέσα του, το "Eternal Hails" δεν έρχεται, ούτε θέλει να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της μπάντας, λέγοντας όμως ένα μεγάλο 'χαίρε' στο παλιό καλό metal μεγαλείο.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου