Per Wiberg-All Is Well In The Land Of The Living But For The Rest Of Us… Lights Out (ΕP Review)

O Per Wiberg με τις μελωδίες του έδωσε στον σκληρό ήχο της Σουηδίας κάτι ιδιαίτερο βάζοντας το λιθαράκι του μέσα από διάφορες συνεργασίες όπως αυτή των Opeth, Spiritual Beggars, Grand Magus, Candlemass και Αrch Enemy. Γνωρίζοντας τον κυρίως ως πληκτρά, ο μακρυμάλλης μουσικός εκτός από το παρόν εγχείρημα των Kamchatka πειραματίζεται και σε προσωπικό επίπεδο φέρνοντας φέτος τη συνέχεια του ντεμπούτο του. Με έναν τίτλο που θα ζήλευαν οι Nile, τα όργανα γεμίζουν μπαρούτι, βγάζοντας την ανάλογη μαυρίλα στο ΕΡ "All Is Well In The Land Of The Living But For The Rest Of Us… Lights Out".

Με τα μπάσα και τα πλήκτρα να πρωταγωνιστούν σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ο Σουηδός, πολυτάλαντος καλλιτέχνης φέρνει με το "Αll Is Well" μια σκοτεινή doomy έκφανση ανάλογη των συγκροτημάτων του, αλλά και μια πιασάρικη δυναμική σαν αυτή των Blue Oyster Cult ενώ κάτι ιδιαίτερο μέσα σε αυτή την ενδιαφέρουσα rock ατμόσφαιρα είναι και το electro-jazz στυλ που θυμίζει τους Ulver, κάτι που μάλιστα θίγεται και στη συνέχεια στο "In The Land Of The Living" το οποίο όμως κατά τα άλλα έρχεται πιο άμεσο, ηλεκτρισμένο και εκρηκτικό, ανάγοντας ένα σύνθετο φάσμα. Μυστηριακό, ομιχλώδες με έναν πιάνο μινιμαλισμό ακολουθεί το "But For The Rest Of Us" για να μας βυθίσει με την υπνωτική του μονοτονία οδηγώντας μας στο φινάλε. Έτσι, έπειτα από αυτό το στοιχειωμένο γεφύρωμα προς το τέλος, το "Lights Out",  παρόλο που ενδεχομένως να περιμέναμε τα γκάζια να πατηθούν, μας κάνει να αφεθούμε σε μια πιο έντονη και ρυθμική ηχώ που μας ξυπνάει μεν από τον λήθαργο αλλά μας μελαγχολεί με το πονεμένο του heavy rock και τις παραμορφωμένες μπλουζ πενιές του.

Το συρτό και μακροσκελές ΕΡ του θρυλικού πολυοργανίστα αντανακλά στον τίτλο όλο το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα της μουσικής του με μια τεχνική και ποικίλα, μαύρη γοητεία σε έρημα, ανήλιαγα και άγονα ηχοτόπια. Ξεφεύγοντας λίγο ακόμα από το metal υπόβαθρο, έπειτα από το ντεμπούτο του, ο Wiberg ανακαλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές του εαυτού του, με μια σκοτεινιά από το βάθος της ψυχής του. Κλείνοντας διάφορες επιρροές και ιδέες βγαίνουν υπό μια διαφορετική γωνία θυμίζοντας ένα ανάμικτο πείραμα προσωπικοτήτων που το κάνει εν τέλει μοναδικό αλλά και αρκετά άγουρο, περιμένοντας να δούμε το επόμενο του προσωπικό βήμα.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης