Τρία χρόνια πέρασαν από το "The Face Of Fear" που αποτέλεσε αφορμή και για την επίσκεψη των Artillery στη χώρα μας, και τώρα επιστρέφουν αρκετά σύντομα αλλά σε ένα γενικό κλίμα εσωτερικών, εξωτερικών και παγκόσμιων αλλαγών. Το σπουδαίο Δανικό συγκρότημα, που έβαλε το λιθαράκι του στο παλιό, καλό Ευρωπαϊκό thrash, φέρνει τώρα τη δέκατη τους κυκλοφορία, με το δωρικό αλλά περιεκτικό "Χ" που μπορεί να έχει μαζεμένες έννοιες όσο μαζεμένοι είναι και ήχοι που θα ακουστούν.
Μετά από μια Κινέζικη ethnic εισαγωγή που δε χρειαζόταν κιόλας, λίγο άτσαλα και βιαστικά χώνονται τα πρώτα μεταλλικά θέματα στο "Devil's Symphony" όπου προσπαθώντας να μας ζεστάνει σε 4.30 λεπτά, περισσότερο μας αφήνει χλιαρούς, αν και το "In Thrash We Trust" τόσο εννοιολογικά όσο και μουσικά θα μπορούσε να είναι η αληθινή έναρξη του δίσκου. Με ατσάλινη riff-ολογία και φωνές που παίρνουν φωτιά, συνεχίζει ο δίσκος έτσι δυνατά όπως πρέπει, και με το "Turn Up The Rage" προστίθενται για τη γεύση και μελωδικά στοιχεία, που με το "Silver Cross" γίνονται πιο γκρουβάτα και πιασάρικα σε ένα κλίμα ποικιλίας μα και σύνοψης για το τι μέλλει γενέσθαι.
Στακάτα, αγριεμένα και πιο κοντά στο thrash υπόβαθρο της μπάντας, το "In Your Mind" μας επιστρέφει σε όσα ξέρουμε χωρίς να παραλείπεται η heavy αισθητική του υπόλοιπου συνόλου, κάτι που φαίνεται πολύ στα ρεφρέν αλλά κυρίως στην στιχομυθία που δημιουργεί και το 'Γερμανοπρεπές' "The Ghost Of Me" μπλέκοντας σε ένα δικό τους στυλ αυτό των Scorpions από τα 70s και των Αccept των 80s σε μια σύνθεση που σφίζει από κιθαριστικούς οργασμούς. Aκόμα πιο κλασικά και speed-άτα μας επαναφέρει το "Force Of Indiferrence" όπως και το "Varg I Veum" σταθεροποιώντας προς στιγμήν το ύφος του άλμπουμ.
Με την επέλαση του "Mors Onthologica" τα πράγματα σκοτεινιάζουν, αλλά οι ταχύτητες δεν πέφτουν, περιμένοντας λίγο αργότερα, δίχως πλέον η thrash-ίλα να χάνεται, το "Eternal Night" σαν φυσική συνέχεια, με τις εκφραστικές αρχικές μπασογραμμές του. Τέλος, με το τελευταίο μέρος να φέρνει όλο και περισσότερη μαυρίλα, το συννεφιασμένο "Beggars In Black Suits" κλείνει επίσημα το άλμπουμ με μια γκαζιάρικη, χτυπητή και άκρως τεχνική υπόσταση γεμάτη σολιστικά παιχνιδίσματα όσο τα τύμπανα βαρούν δυνατά και ο Dahl φωνητικά αποδεικνύεται όλο και καλύτερος, Μετά από αυτό το φινάλε μάλιστα, μια bonus εκδοχή με τα κομμάτια του ΕΡ "The Last Journey" περιμένει τους φίλους των Δανών, πριν την κατάκλιση.
Ο γερόλυκος Stutzer με τον νεοφερμένο Meier στις εξάχορδες βαρούν στο ψαχνό με τα riffs τους, προσδίδοντας με αυτή τη δουλειά φρεσκάδα και ποικιλία, σε έναν όμορφο...αχταρμά. Εδώ και 12 χρόνια από την επανένωση τους, κι αφού τα μέλη καταστάλαξαν όπως φαίνεται, το παρόν πόνημα μοιάζει περισσότερο σαν γιορτή για τον ήχο, τις επιρροές και το μέλλον της μπάντας, ενώ παρά τα χρόνια που τους έχουν πάρει, η φρεσκάδα και η διαχρονικότητα είναι ξεκάθαρη. Τέλος, το "Χ" μπορεί σε μια τεσσαρακονταετία να είναι μόλις το δέκατο άλμπουμ τους, αλλά με τη δημιουργικότητα που το περιβάλλει, είναι κάτι που ίσως η ιστορία θα το κάνει κλασικό ως δείγμα του Δανικού metal, όπως ακριβώς συμβαίνει δηλαδή με την θρασύτητα και το βάρος των αγαπημένων πλέον "Fear Of Tomorrow" και "By Inheritance".
(8/10)
Γιάννης Χσρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου