Εννιά χρόνια είναι πολλά για να μας κάνουν να ξεχάσουμε κάποια πράγματα, αλλά και λίγα για να μπει κατά μέρος το μεγαλείο των Νορβηγών Nekromantheon. Φέτος μετά την τόση μεγάλη αναμονή, όλοι οι κάφροι φίλοι και κυρίως αυτοί της "υπόγειας" σκηνής, ακούν τις προφητείες να εκπληρώνονται έπειτα από το "Rise Vulcan, Spectre", με το τρίτο άλμπουμ του γκρουπ. Το ολοκαίνουριο "Visions Of Trismegistos" μένει πιστό στον παλιομοδίτικο ήχο, ανανεώνοντας τον, και σε μόλις μισή ώρα φέρνει την ολοκληρωτική καταστροφή.
Κολλητικό από το πρώτο άκουσμα, με τις μελωδίες και τα δυσαρμονικά του σόλο σε συνδυασμό με τα ακατάπαυστα σφυροκοπήματα και το ανελέητο riffing, το ομότιτλο εναρκτήριο, ανοίγει ξανά τις πύλες της Αβύσσου οι οποίες φαίνονται ανακαινισμένες με το φρέσκο και πιο ώριμο πρόσωπο των Σκανδιναβών. Σε ένα μοτίβο με πρώιμα black και death στοιχεία μάλιστα που φαίνονται με την πρώτη, συνεχίζει και το "Seven Rulers Of Fate" με το κρύο και το σκότος της Νορβηγίας, να προτιμά ξαφνικά Αμερικάνικες παραλίες, από τη μία με την ωμότητα των Slayer κι από την άλλη με τη ακατέργαστη χαοτικότητα των Possessed, ενώ πιστό σε αυτό το επιθετικό, μοχθηρό μοτίβο με τις φωνές να ακούγονται από τις κατακόμβες, θα έρθει και το "Faustian Rites" για να δέσει η αρχική τριάδα.
Mε μια μεγαλειώδη αίσθηση και απειλητικά μαζεμένα riffs που κάνουν το πέρασμα τους στην εισαγωγή, το "Neptune Descent" δίνει μια heavy γεύση για αρχή, ώσπου να πέσουν τα πρώτα ξεσπάσματα στην βαριά και ωμή του αύρα. Πιο ατμοσφαιρικά, και θριλερικά, το "Scorched Death" που ανοίγει το δεύτερο μισό του άλμπουμ, υποδέχεται το έρεβος όπως του αξίζει, ενώ από εκεί και πέρα η old school-ια μοιράζεται απλόχερα με ξύλο και κραυγές σαν απαύγασμα κακίας και βιαιότητας.
Το "Dead Temples" λίγο πριν την τελική ευθεία κάνει ένα πισωγύρισμα με την μανία στα χτυπήματά του, σπάζοντας τα πάντα υπό την επέλαση του, και ξεθάβοντας στιγμές των δύο πρώτων άλμπουμ και των πολύ παλιών Kreator, Sepultura και Sodom, βρωμώντας μπύρα και ιδρώτα στην απόλυτη, καθαρόαιμη θρασίλα. Επίσης το "Thanatos" σε αυτή τη λογική έρχεται πιο κιθαριστικό χωρίς όμως να ξεφεύγει από όσα ξέρουμε, αναδεικνύοντας παράλληλα τεχνικές και μπρίο μέσα στην απόλυτη επιθετικότητα. Τέλος, το "Zealot Reign", κάνοντας ένα ταξίδι από την Ελληνική αρχαιότητα στην επαναστατικότητα και την ορμή των Εβραίων, βγάζει τα λεπίδια της μπάντας για τελευταία φορά φέτος, σαν εκδήλωση όσων συναισθημάτων και αντοχών περίσσεψαν από το υπόλοιπο πέρασμα, βάζοντας ένα καταλυτικό, δραματικό σόλο για φινάλε κι έπειτα σιωπή.
Mε τρομερή αλληλουχία και συνοχή, ο νέος δίσκος των Nekromantheon τους ξαναβάζει στο προσκήνιο γιατί το αξίζουν και γιατί η έμπνευση πλέον υπερτερεί των απλών επιρροών. Το "Visions Of Trismegistos" θα αποτελέσει όπως φαίνεται κομβικό σημείο για την πορεία της μπάντας, μιας και η ορμητικότητα με την κατάρτιση πάνε χέρι χέρι και ο όγκος του συνόλου μας παρασέρνει στο βάθος του τάρταρου. Κρατώντας αυτό, η τρίτη, καθοριστική, κυκλοφορία των Νορβηγών ανεβάζει κι άλλο στην κλίμακα του underground τους ίδιους, και οι μουσiκές με το καυτό τους πάθος, τελικά άξιζαν αυτή τη σχεδόν επιστροφή δεκαετίας. Το μόνο που μένει πλέον είναι να έρθουν στα μέρη μας και να ανάψουν τις φωτιές της κόλασης σε κάθε τους πενιά και χτύπο, παίζοντας με ποιότητα στην όλη τσαντίλα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου