Η σκηνή της Ολλανδίας έχει αυτό το συνήθειο να μας δίνει πληθώρα συγκροτημάτων, σε κάθε ιδίωμα, κυρίως του ακραίου χώρου. Ένα από τα πιο δυνατά ονόματα της νέας γενιάς, και στο σύγχρονο κάδρο του black metal, είναι οι Wesenwille που πριν δύο χρόνια έκαναν το άνοιγμά τους. Φέτος συνεχίζουν στο ίδιο δύσβατο μονοπάτι, ανεβαίνοντας το σταθερά μέσω του "A Material God".
Ατμοσφαιρικά και αγωνιωδώς μαύρο, το "The Descent" μας προλογίζει στο νέο πόνημα των Ολλανδών, με μια κινηματογραφική εισαγωγή, δίνοντας τη σκυτάλη σε βαριά και μακρόσυρτα κιθαριστικά μοτίβα με χτυπητά και έντονα βασανισμένα στοιχεία να πλανώνται. Εξαιρετικά μακρόσυρτη όπως η αρχή, ακολουθεί και η συνέχεια με το συρτό και τσουβαλιασμένο ύφος του "Opulent Black Smog", το οποίο στη διάρκειά του δίνει αίσθηση και χαρακτήρα με τεχνικά, σπασμωδικά και μελαγχολικά περάσματα, ενώ το "Burial Ad Sanctos" δίχως υπερβολές, προχωρά πιο άμεσα και ευθεία, ενώ ξυραφιασμένες μελωδίες πάνε χέρι-χέρι με τις σχιστές, μελανές αποχρώσεις των φωνητικών. Σε μια πιο σκοτεινά δυναμική, και επική συνέχεια θα πατήσει το "Inertia" συνδυάζοντας την καθαρτήρια, σύγχρονη black metal πραγματικότητα, με την παράδοση των 90s.
Κάπως έτσι, αισίως φτάνουμε στα μισά του δίσκου, με το "Ritual" και τις αφηγηματικές απαγγελίες μπροστά από το βαρύ και βαθύ rhythm section να μας εισάγει σιγά, σιγά έχοντας στο σύνολό του μια heavy αισθητική και ένα τρεμάμενο σολιστικό ξέσπασμα που μας οδηγεί στο ομότιτλο "A Material God" και την επιστροφή στον σαρωτικό και ισοπεδωτικό χαρακτήρα της μπάντας, με το γκάζι να έχει ισιώσει στο πάτημά του και τα υπεραισθητά blastbeats. Με μια αύρα βαριά και πονεμένη, το "Ruin" ταλαντεύεται σε πιο αργούς ρυθμούς με την τεχνική κατάρτιση να υπερισχύει της ακρότητας, σε αντίθεση όμως με όσα φέρνει ο επίλογος. Ο λόγος για το "The Introversion Of Sacrifice" που ωμό και επιθετικό, βγάζει τα απωθημένα της υπόλοιπης δουλειάς, απότομα και ορμητικά, σαν ένας χείμαρρος εφιαλτών και μοχθηρών συναισθημάτων.
Με όσα θέλουν οι οπαδοί να δουν σε μια black metal πάντα του σήμερα, το δεύτερο πόνημα του εν λόγω γκρουπ δείχνει έναν πιο ώριμο και προσωπικό χαρακτήρα. Σαν μια δραπέτευση από τον αληθινό κόσμο, το "A Material God" θέλει να μας κάνει να ξεφύγουμε προς την άβυσσο της ψυχής μας με τη φαντασία μας να οργιάζει στο απύθμενο βάθος της και με συντροφιά τους ερεβώδεις ήχους του. Το κτήνος που ακούει στο όνομα των Wesenwille ουρλιάζει και οργιάζει σκιαγραφώντας τον σκληρό του χαρακτήρα μέσα από τις μουσικές του, με την μονόπλευρη παραγωγή να ταιριάζει απόλυτα σε κάτι τόσο εκρηκτικό, που ατενίζει την καταστροφική συνέχεια του κόσμου με το σκιερό του κάλυμμα.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου