Οι Nigthfall αποτελούν περίπτωση μπάντας που έχουν περάσει από σαράντα κύματα, αλλά πάντα προσπαθούσαν να κρατήσουν σφιχτά το πηδάλιο. Πέρσι, σαν κεραυνός εν αιθρία, οι θρύλοι του εγχώριου extreme metal ανανεώθηκαν, με ένα super-line up αποτελούμενο από τους προηγούμενους κιθαρίστες Μιχάλη Γαλιάτσο και Κώστα Κυριακόπουλο, καθώς και τον Φώτη Benardo πίσω από τα ντραμς, γνωστό από τους SixForNine και Septicflesh. Όλα αυτά μάλιστα, οχτώ χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, οδήγησαν πλέον στο ολοκαίνουριο "At Night We Prey".
Το μυστηριακό και αργό πιάνο της εισαγωγής, με το "She Loved The Twilight" μας βυθίζει στη μαυρίλα, με τις κρυφές μελωδίες που φαίνονται να μας οδηγούν απευθείας στο "Killing Moon" και στο νέο πρόσωπο της μπάντας, ένα πρόσωπο γεμάτο πόνο και οργή, με ήχους μάλιστα που φρεσκάρουν τις στιγμές του παρελθόντος. Το "Darkness Forever" επιθετικό και γρήγορο συνεχίζει με περισσότερη αμεσότητα το δρόμο του άλμπουμ, με τα τύμπανα του Φώτη να κάνουν θαύματα πίσω από τα ογκώδη και στροβιλισμένα riffs των δύο παλιών, ενώ το "Witches" πιο "μαζεμένο" μας βαθαίνει στην άβυσσο της νύχτας.
Φανερά εσωστρεφές, το "Giants Of Anger" προχωρά τρικυμιωδώς στην ερεβώδη θάλασσα της ψυχής και του δίσκου, αργά μα ασταθή, με πινελιές σε ένα doom/black σκηνικό που σκιαγραφεί υπέροχα το σύνολο, όσο το "Temenos" με τις ala "Athenian Echoes" ethnic πτυχές, μας ξαναφέρνει στην επιφάνεια ανοίγοντας λίγο παραπάνω τους ορίζοντες και την όλη ατμόσφαιρα. Πάνω σε αυτό πατά ελαφρώς και το "Meteor Gods" με τις αιθέριες, απαγγελτικές χροιές των αδερφών Βουγιουκλη, και το ξεσπασματικό σόλο, δίπλα στο καθόλα νευρικό παίξιμο.
Mε μια ακόμα σύγχρονη ματιά στο παρελθόν των Nightfall, το "Martyrs Of The Cult Of The Dead" φαντάζει σαν την ανάμιξη του 'Lesbian Show" και "Diva Futura" στο σήμερα, με το ακραίο στοιχείο να υπογράφει, οδηγώντας μας υπό τις βίαιες, γκρουβάτες εκρήξεις του στο επίσης κλειστό και βασανισμένο, ομότιτλο "At Night We Prey", όπου με τις ηχητικές του διακυμάνσεις παίζει με το μυαλό και τα συναισθήματά μας. Κάπως έτσι μάλιστα φτάνουμε στο καθαρτήριο "Wolves In Thy Head" που ισοπεδώνει τα πάντα με τις διαθέσεις του και το βαρύ του, ακραίο υπόβαθρο για να σημειώσει τον επίλογο.
Η επιστροφή των Nightfall, σηματοδοτεί μια νέα εποχή για τους ίδιους, και το "At Night We Prey" το επικυρώνει με την τρανταχτή του παρουσία. Κανείς δε θα μπορούσε μετά από το δίδυμο "Astron Black and The Thirty Tyrants" και "Cassiopeia" να φανταστεί μια τέτοιου είδους επιστροφή, αλλά το νέο τους πόνημα μας ανταμείβει τόσο για τον ήχο, όσο και για τη θεματολογία του. Το "τέρας" της κατάθλιψης που θαρραλέα πολέμησε ο Ευθύμης Καραδήμας, και τόσοι πολλοί ακόμα γύρω μας, δεν είναι μόνο πηγή έμπνευσης για το δέκατο άλμπουμ των συμπατριωτών μας, αλλά ένας ανοιχτός διάλογος, πίσω από το αγαπημένο extreme στοιχείο. Τέλος, για τον γράφοντα, ο εν λόγω δίσκος είναι ο πιο μεστός, ώριμος και προσωπικός δίσκος της μπάντας, ο οποίος χαρίζεται απλόχερα σε εμάς, μοιράζοντας βιώματα και συναισθηματισμούς, προκαλώντας επίσης απανωτές ανατριχίλες.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου