WARDRUNA-KVITRAVN (Album Review)

Ο Einar Selvik είναι ο "παραμυθάς" της σύγχρονης μουσικής, που ξέφυγε από τα όρια του σκληρού ήχου, κρατώντας όμως την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του και τη χώρεσε καλύτερα στα καλούπια της Σκανδιναβικής κουλτούρας. Φέτος, επιστρέφει πολύ δυναμικά, έστω και με μια μικρή αργοπορία, με το λευκό κοράκι του, που ακούει στο όνομα "Kvitravn", αποτελώντας το πέμπτο κεφάλαιο των Wardruna. Με την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας να τρυπάει τα κοντέρ και σε κάθε χώρα να ακούγονται Νορβηγικές μελωδίες άλλων χρόνων, το Metal View παρουσιάζει αναλυτικά όλα αυτά που άγγιξαν τους ακροατές εδώ και μόλις λίγες μέρες.

Μαγευτικό, αιθέριο και εκ φύσεως πολυταξιδεμένο, το εναρκτήριο "Synkverv" εισβάλλει στη ψυχή μας για να μας παρασύρει με τους απλοϊκούς μα πλούσιους ήχους του, ακολουθώντας μια γκρίζα πεπατημένη στο ήδη γνωστό ύφος των Νορβηγών. Από την άλλη το ομώνυμο "Kvitravn" με το ανάλογο κοράκι να κράζει, βαθαίνει τη μουντίλα του, ενώ τα βραχνά παραδοσιακά όργανα στολίζουν κατάλληλα τη ψυχρή φυσική ομορφιά της Σκανδιναβικής υπαίθρου,  όσο η χροιά του Einar μας ζεσταίνει περισσότερο από άλλες φορές στο μεγαλειώδες άνοιγμα που φέρνει εν συνεχεία το κομμάτι. Στο ίδιο μήκος κύματος έρχονται μετά τόσο το "Skugge" όσο και το "Gra" τα οποία σοβαρά, δραματικά αλλά και επικά φέρνουν ένα κινηματογραφικό χαρακτήρα με μοναδικά εφέ το ταλέντο και όσα χάρισε από μόνη της η φύση.

Στο "Fylgjutal" οι κροταλισμοί πλάι στα πνευστά που σιγοντάρουν από πίσω, δίνουν μια όψη φωτός στο σύνολο, με ζωηρούς,  χτυπητούς τόνους, και τη χορωδία να παίρνει περισσότερο τα πάνω της, ενώ στο "Munin" αυτή η διάθεση φτάνει στο ζενίθ της με ένα οστικό χτύπημα ανατριχίλας να πιάνει τον ακροατή στα ξεσπάσματα του ξανθού μπροστάρη. Με ήχους από τα πνεύματα των ζώων ξανά, το "Kvit Hjort" πλευρίζει πτυχές των απαρχών των Wardruna με ένα σύγχρονο tribal συναίσθημα που θα ταίριαζε στο neofolk των "Skuggsja" και "Hugsja" με τον Ivar από τους Enslaved. 

Mυστηριακό, πνευματώδες και με μια ελαφριά ambient αισθητική, το σαμανικό "Viseveiding" μας ξαναβάζει σε πιο σκοτεινές αποχρώσεις, σε αντίθεση με το "Ni" που παρά τη νυχτερινή του υπόσταση, φαίνεται σαν ένα απαλό κελάρυσμα με τη minimal έκφανση του "Skald" δυόμισι χρόνια πριν, αποτελώντας ένα προσωπικό highlight του γράφοντα στην εν λόγω δουλειά. Επίσης με σκαλδική και τραχιά αύρα θα φανεί το "Vindavlarljod" λίγο πριν το φινάλε, ενώ τέλος το  δεκάλεπτο "Andvevarljod" στον αντίποδα θα φέρει ένα σχετικά ήπιο και ταυτοχρόνως απόκοσμο και λυρικό φινάλε με ποικίλους ρυθμούς και αρμονικές μελωδίες για να μας αποχαιρετήσει.

Για όσους ακολουθούν την πορεία των Wardruna, θα καταλάβουν τη συνθετική ωριμότητα και την εξέλιξη τους σε αυτό το νέο άλμπουμ. Ξεφεύγοντας κατά πολύ από τον μινιμαλισμό και τις ταλαντώσεις των συναισθημάτων, το "Kvitravn" τώρα βαράει στο ψαχνό δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στη μαυρίλα και τη βαρύτητα των ήχων. Από τη μία σύγχρονο και από την άλλη νοσταλγικό προς την Βορειοευρωπαίκή αρχαιότητα, μας κάνει να ξεφύγουμε, κι έρχεται έτι μία φορά για να κατανοήσουμε τις μουσικές ενός άλλους λαού, που ήδη έχει γίνει μόδα μέσα από σειρές και παιχνίδια.  Τέλος προσιτό αλλά και βαρύγδουπο την ίδια στιγμή, αυτό το έργο από αυτό το συγκρότημα είναι τόσο metal μέσα στην ατμόσφαιρα του, και φυσικά κάτι πολύ παραπάνω για να του μπει απλώς η ταμπέλα του φολκλόρ.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης